Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dość długo czekałem, aż podejmę się powrotu do twórczości Hobb. Nie jest tajemnicą, że książki z cyklów o Bastardzie są bardzo wymagające przez swoją objętość i potrzeba dużo czasu, aby przez nie przejść. Oczywiście jest to bardzo przyjemna droga (gdyby tak nie było, nie przeczytałbym już tych 7 książek opowiadających o bękarcie z królewskiego rodu) i tutaj było porównywalnie podobnie. Niestety "Skrytobójca Błazna" jest chyba jedną z najsłabszych części (zwłaszcza mając w pamięci ostatni tom drugiej trylogii). Gdyby odseparować tę część od pozostałych, to "Skrytobójca ..." byłby i tak świetną książką, ale na tle pozostałych... Bleknie trochę. Wszystko z powodu tego, że Bastard wreszcie osiągnął spokojne życie, o jakim marzył. I przez to, że prowadzi życie poczciwego zarządcy posiadłości jego życie stało się dość nudne z pozoru... Z pozoru, ponieważ dochodzi o nieoczekiwanych wydarzeń, które wprowadzają dużo ruchu do życia byłego skrytobójcy. I dopiero wprowadzenie drugiego narratora i nowe okoliczności z drugiej połowy tomu ożywiają narrację, by na koniec przywalić w czytelnika z całej siły i zrobić ciekawy wstęp pod drugi tom. Zatem, podsumowując całą opinię, uważam, że "Skrytobójca Błazna" jest dobrą książką, nie najlepszą z serii i wprowadzającą czytelnika w spokojny sposób w całą nową trylogię skupioną zapewne na sługach Białego Ludu.

Dość długo czekałem, aż podejmę się powrotu do twórczości Hobb. Nie jest tajemnicą, że książki z cyklów o Bastardzie są bardzo wymagające przez swoją objętość i potrzeba dużo czasu, aby przez nie przejść. Oczywiście jest to bardzo przyjemna droga (gdyby tak nie było, nie przeczytałbym już tych 7 książek opowiadających o bękarcie z królewskiego rodu) i tutaj było...

Nie spodziewałem się, że od autora fantastyki naukowej otrzymam rasowy kryminał! Nie jest to może poziom mistrzów gatunku, ale myślę, że jest to na tyle ciekawe, by móc to polecić i się naprodukować troszkę na temat tej powieści. Zacznę od tego, jak autor sprawnie połączył formę kryminału z rozważaniem na temat sztucznej inteligencji i praw robotyki. Myślę, że książka jako kryminał nie obroniłaby się. Bo tutaj na pierwszym miejscu jest relacja między głównym bohaterem a R. Daneelem - robotem pomagającym w śledztwie. A sam motyw zabójstwa daje niesamowite pole do popisu. Z czego Asimov skorzystał i dał niesamowicie ciekawą książkę. Ogromnym moim zaskoczeniem był również sam finał - autor postanowił nie używać jakichś wymyślnych technologii i dać tym samym przewagę bohaterowi nad czytelnikiem (o zgrozo! Tak Zwana Polska Królowa Kryminałów by chyba się temu nie oparła, skoro w powieści osadzonej w naszych czasach czytelnik nie ma szans nawet palcem kiwnąć,a co dopiero pomyśleć na finałem, przez niemożność poznania samej osoby mordercy na baaaardzo dużej liczbie stron...) Dało to bardzo sympatyczny efekt.Dodatkowo autor wysuwa ciekawą teorię na przyszłości ludzkości za kilkanaście (?) tysięcy lat. Wpada to nawet w pewną dystopię z perspektywy XXI-wiecznego mieszkańca Ziemi. Nie pozostaje mi nic innego, jak polecić tę powieść i sięgnąć w przyszłości po inne książki z cyklu o robotach.

Nie spodziewałem się, że od autora fantastyki naukowej otrzymam rasowy kryminał! Nie jest to może poziom mistrzów gatunku, ale myślę, że jest to na tyle ciekawe, by móc to polecić i się naprodukować troszkę na temat tej powieści. Zacznę od tego, jak autor sprawnie połączył formę kryminału z rozważaniem na temat sztucznej inteligencji i praw robotyki. Myślę, że książka jako...

Najwyższa była już pora wziąć się za autora powieści, który podobno jako pierwszy użył słowa "robotyka". Bo wydaje mi się, że poza replikantami u Dicka, nie miałem chyba styczności z prozą opisującą tego typu maszyny. Zatem co mi się spodobało w tym zbiorze opowiadań? Przede wszystkim przedstawienie trzech praw robotyki. A może nie one same, ale komplikacje z nimi związane, jakie przedstawił autor. Jest to dość odświeżające dla mnie - osoby raczej nie mającej dużo wspólnego ze spoglądaniem na tego typu zagadnienie od różnych, jak się okazało, ciekawych stron. Dodatkowo, jak informuje LC, jest to tom 0, zatem zostajemy zapoznani z genezą robotyki, z jaką będziemy mieć styczność w kolejnych książkach autora z cyklu o robotach. Każde opowiadanie w "Ja, robot" ma dość indywidualny charakter, mimo że występują w nim z reguły ci sami bohaterowie. Jedne opisują zwykłe problemy z robotami, inne rozwój sztucznej inteligencji w nieoczekiwany sposób, jak choćby założenie przez nie kultu religijnego itp. A wszystko jest podane w dość przystępny, czasem nawet humorystyczny sposób. Więc myślę, że jest to pozycja obowiązkowa dla fana fantastyki naukowej.

Najwyższa była już pora wziąć się za autora powieści, który podobno jako pierwszy użył słowa "robotyka". Bo wydaje mi się, że poza replikantami u Dicka, nie miałem chyba styczności z prozą opisującą tego typu maszyny. Zatem co mi się spodobało w tym zbiorze opowiadań? Przede wszystkim przedstawienie trzech praw robotyki. A może nie one same, ale komplikacje z nimi związane,...