Podobnie jak w "Hardej" i "Królowej" autorka nad wyraz umiejętnie wypełniła luki w historii swoimi teoriami i stworzyła przekonywujący obraz szeregu postaci, które pod koniec rozbicia dzielnicowego wpływały, bądź próbowały wpływać w sposób zarówno pozytywny, jak i negatywny na zjednoczenie Królestwa. W powieści tak na dobrą sprawę nie ma jednego bohatera pierwszoplanowego, bo tych jest de facto cała plejada, a ja pokusiłabym się o stwierdzenie, że tak naprawdę owym bohaterem jest właśnie Polska. Podzielona, poszarpana przez wrogów zewnętrznych, skłócona wewnętrznie, ale jednak wciąż żywa i jakby budząca się z dwustuletniego snu...
Wielki plus dla p. Cherezińskiej za ciekawe ujęcie Władysława Łokietka. Niestety, rzadko kiedy pamiętamy, że pod jednym krótkim zdaniem: "zjednoczył Polskę" kryje się ogromny trud, nadludzki wręcz wysiłek, niewyobrażalne poświęcenie i stalowa niezłomność. Owszem, popełniał błędy, ale dzięki temu małemu wzrostem, lecz wielkiemu duchem człowiekowi jego syn mógł prowadzić politykę na skalę europejską i chyba nie przesadzę, jeśli powiem, że to postać małego króla kryła się w cieniu sukcesów jego następcy.

Z przykrością jednak stwierdzam, że konwencja książki nie do końca przypadła mi do gustu. Połączenie elementów fantasy z realnymi wydarzeniami to zupełnie nie mój świat i zdecydowanie wolę zostać przy powieściach, w których ludzie nie zmieniają się w smoki, tatuaże nie ożywają, a herbowe bestie tkwią sobie spokojnie tam, gdzie ich miejsce.
Innym minusem książki jest jak na moje gusta zbyt nowożytny język. Może ułatwia on odbiór książki współczesnemu czytelnikowi, ale niektóre zwroty, czy stwierdzenia w ustach postaci z przełomu XIII i XIV wieku brzmią po prostu całkowicie nienaturalnie.

Niemniej jednak jak na tę objętość (ponad 700 stron!) książkę czytało mi się dobrze, bo pomijając orły, które raz za razem zrywały się ze sztandarów, czarne gryfy wzbijające się w powietrze, czy złote lwy biegające po pałacowych parkach i ogrodach, akcja toczy się szybko, wydarzenia są ze sobą logicznie powiązane, a bohaterom daleko od pomnikowych postaci bez skazy.

Podobnie jak w "Hardej" i "Królowej" autorka nad wyraz umiejętnie wypełniła luki w historii swoimi teoriami i stworzyła przekonywujący obraz szeregu postaci, które pod koniec rozbicia dzielnicowego wpływały, bądź próbowały wpływać w sposób zarówno pozytywny, jak i negatywny na zjednoczenie Królestwa. W powieści tak na dobrą sprawę nie ma jednego bohatera pierwszoplanowego,...