Nie wychowałam się na "Fistaszkach" (na które niezmiennie, nie wiedzieć czemu, mówię Orzeszki),więc podczas czytania nie kierował mną sentyment. Było to moje pierwsze prawdziwe zetknięcie z małymi arcydziełami Schulza, mimo że postaci znałam z widzenia (np. Snoopy jest jedną z najpopularniejszych grafik na pidżamach damskich w zagranicznych sieciówkach). Żałuję, że zaczęłam moją przygodę dopiero od tego tomu, ale akurat tym zostałam obdarowana przez moich przyjaciół (znowu nie wiedzieć czemu akurat tym, a nie na przykład pierwszym). Myślę, że wcześniejsze części mogą być jeszcze zabawniejsze, dowcip jest pewnie trochę "świeższy", i podejrzewam, że pewnych dowcipów nie można zrozumieć nie czytając odcinków chronologicznie. Zdarzało się też, że tłumacz "nie domagał", bo - jako że sama jestem tłumaczem - jestem przekonana, że można było przetłumaczyć niektóre zdania bardziej błyskotliwie/zabawnie (czasem z tłumaczenia "wyzierało" przekalkowane zdanie oryginalne, a to niezbyt dobrze świadczy o przekładzie). Ale przy tej ilości odcinków, które przyszło Rusinkowi tłumaczyć, w zupełności go rozumiem. Reasumując, po lekturze tego tomu z chęcią sięgnę po pozostałe tomy "Fistaszków", ponieważ stanowią doskonałą "przekąskę", gdy w ciągu dnia chcę oderwać się na chwilę od rzeczywistości.

Nie wychowałam się na "Fistaszkach" (na które niezmiennie, nie wiedzieć czemu, mówię Orzeszki),więc podczas czytania nie kierował mną sentyment. Było to moje pierwsze prawdziwe zetknięcie z małymi arcydziełami Schulza, mimo że postaci znałam z widzenia (np. Snoopy jest jedną z najpopularniejszych grafik na pidżamach damskich w zagranicznych sieciówkach). Żałuję, że...

(...) Codziennie, na przestrzeni tych czterech kadrów (czy całej stronie przy niedzieli) Schulz zapraszał swojego czytelnika do wykreowanego przez siebie świata zamieszkałego przez dzieciaki z sąsiedztwa. Była to rzeczywistość bardzo podobna do naszej, ale istniejąca jakby poza czasem. Nie chodzi mi tyle o to, że Linus, Charlie i Schroeder się nie starzeją, a ich raz nakreślone charaktery i zachowania nie ewoluują, ale bardziej o odcięcie się od aktualnych wydarzeń, od chwili bieżącej.
Schulza kompletnie nie interesowało komentowanie tego, czym żyła ówczesna Ameryka. Woli opowiadać o człowieku żyjącym <i>hic et nunc</i>, tu i teraz, o najbardziej ludzkich i uniwersalnych aspektach naszego życia. O strachu, miłości, marzeniach, radościach, porażkach i baseballu, hokeju. Śledząc nieustanne zmagania Charliego Browna z rzeczywistością, oglądając jego kolejne porażki na boisku, mające niemal egzystencjalny wymiar, czytelnik niczym w antycznym theatronie przeżywa swoje małe katharsis. I to nie od święta, nie jak znajdziemy czas na „wielką sztukę’, tylko niemal codziennie, przy śniadaniu czy jadąc pracy, czytając właśnie te śmieszne „komiksiki” wydrukowane na kiepskim papierze, w małym formacie, upstrzone znaczkami praw autorskich. Schulzowi udała się rzecz niebywała – przemycił do codziennego życia uczucia obcowania z czymś, co jest wielkie i pięknie, coś co dotyka nas na najbardziej elementarnym, ludzkim poziomie. Ta sztuka (chciałoby się napisać: sztuczka) udaje się tylko największym.

- - -
cały tekst można przeczytać tu:
http://dybuk.wordpress.com/2014/07/27/fistaszki-zebrane-1969-1970/

(...) Codziennie, na przestrzeni tych czterech kadrów (czy całej stronie przy niedzieli) Schulz zapraszał swojego czytelnika do wykreowanego przez siebie świata zamieszkałego przez dzieciaki z sąsiedztwa. Była to rzeczywistość bardzo podobna do naszej, ale istniejąca jakby poza czasem. Nie chodzi mi tyle o to, że Linus, Charlie i Schroeder się nie starzeją, a ich raz...

Rewelacja, uwielbiam prostotę dialogów Schulza, którą tak łatwo wziąć za cynizm. Dawkowałam sobie od początku roku i aż mi żal, że już koniec.
Woodstock na prezydenta!

Rewelacja, uwielbiam prostotę dialogów Schulza, którą tak łatwo wziąć za cynizm. Dawkowałam sobie od początku roku i aż mi żal, że już koniec.
Woodstock na prezydenta!

Kolejne przygody z serii: ,,Fistaszki Zebrane"

Kolejne przygody z serii: ,,Fistaszki Zebrane"