Dlaczego Dziewięć kotów? Bo z zasady każdy kot jest inny. Zebrane w tym tomiku teksty napisałam na przestrzeni kilkunastu lat, można więc na ich podstawie zauważyć ewoluuję mojego stylu, warsztatu, może nawet podejścia do życia. Zbiór tworzą cztery formy liryczne, cztery epickie i jedna z pogranicza. Nie ma jednej konwencji czy uniwersum, nie ma jednego stylu.
Czy jest więc coś, co te teksty łączy? Owszem. Zbiór wbrew pozorom nie jest dziełem przypadku. Jak koty – każdy inny, każdy indywidualny i idący własną ścieżką, niemniej… wciąż są kotami – przedstawicielami jednej rasy. Nawiązuję tym samym do mitu dziewięciu kocich żyć, ponieważ to, co łączy zebrane formy, to właśnie motyw egzystencji – a raczej jej końca.
Tak, to jest zbiór opowiadań o śmierci. Nie należy go jednak postrzegać jako łzawego manifestu typu „emo”, gdzie po przeczytaniu człowiekowi nie zostaje nic poza pocięciem się. Motyw przemijania wcale nie oznacza, że będzie smutno i ponuro. Śmierć jest naturalnym etapem życia. Nie zawsze musi być tragiczna. Śmierć to po prostu koniec – zamknięcie ostatniej strony książki. Koniec, który może przyjąć różne formy. Jakie? Na pewno nie znajdziecie wszystkich odpowiedzi na to pytanie w zbiorze Dziewięciu kotów, mam jednak nadzieję, że każde opowiadanie oraz każdy wiersz pokażą Wam inny wymiar tego zjawiska.