"Epoka diamentu", zdaje się być czymś więcej niż opowieścią o syntetycznym elementarzu. Trudno to nawet sprecyzować, gdyż dzieje się na przestrzeni lat dotykając związanych z opowieścią bohaterów. Nie warto nawet ukrywać, że to jest książka dość trudna w odbiorze, co prawda to nie jest poziom Petera Wattsa, ale jednak nie czyta się tego wertując kartki, ba, niejednokrotnie nawet trzeba się cofnąć i przeczytać coś 2 razy. Neal miesza style i konwencje, czerpie pełnymi garściami z wysokorozwiniętej techniki, a jednocześnie jest taki "oldskulowy". Całość niby dzieje się w przyszłości, ale w niektórych miejscach czas jakby się cofnął. Nie pomaga terminologia w stosunku do rzeczy, które jeszcze nie powstały, a których charakterystyka nie jest do końca jasna.
Poziom zainteresowania fabułą skacze przez całą książkę, denerwując przy tym niemiłosiernie, ponieważ nie da się czytać bez końca o rzeczach, które ciężko jest sobie nawet wyobrazić.
Są jednak momenty, w których nie da się oderwać, co sprawia, że wystawiając tej książce ocenę, mam mieszane uczucia. Z jednej strony zasługuje na więcej, a z drugiej... no właśnie, aż taka rewelacyjna nie jest. Być może dlatego, że chciałbym, żeby była lepsza i poruszała się w obszarze nie aż tak nieprawdopodobnym. Mamy już dziś prawie stuprocentową pewność, że takiej przyszłości na pewno nie będzie, z wielu powodów, o których musiałbym napisać elaborat. Epokę diamentu trzeba więc uznać za przyszłość, ale w alternatywnej rzeczywistości. Nam jednak nie będzie dane się o tym przekonać.

"Epoka diamentu", zdaje się być czymś więcej niż opowieścią o syntetycznym elementarzu. Trudno to nawet sprecyzować, gdyż dzieje się na przestrzeni lat dotykając związanych z opowieścią bohaterów. Nie warto nawet ukrywać, że to jest książka dość trudna w odbiorze, co prawda to nie jest poziom Petera Wattsa, ale jednak nie czyta się tego wertując kartki, ba, niejednokrotnie...