Gdyby nie pakiet z bookrage to w życiu bym tego nie przeczytała. Zmęczyłam się rodzinną imprezką, w czasie której ciotki, wujki i inni siedzą przy suto zastawionym stole, gadają, piją wódkę i się nienawidzą. Nie widzę tu żadnego drugiego dna, ani nie odczytuję pseudo-przesłania. Takie przeciętne czytadło.

Gdyby nie pakiet z bookrage to w życiu bym tego nie przeczytała. Zmęczyłam się rodzinną imprezką, w czasie której ciotki, wujki i inni siedzą przy suto zastawionym stole, gadają, piją wódkę i się nienawidzą. Nie widzę tu żadnego drugiego dna, ani nie odczytuję pseudo-przesłania. Takie przeciętne czytadło.

„Portret trumienny” może sprawiać pewne kłopoty w interpretacji, czytelnik zadaje sobie pytanie: po czyjej stronie właściwie stoi autor? Co ja czytam? Genialną pomyłkę?

Zaczynamy lekturę i myślimy: będzie to krytyka ciasnoty umysłowej małomiasteczkowych czy wiejskich społeczności. Wykształcony, „modny” gej (aż się prosi, by użyć tu angielskiego „hip”) odwiedza rodzinę w małym mieście. Okazją są urodziny matki. Gardzi wszyskim, co ta rodzina reprezentuje, wymiotuje na widok brudnych, spracowanych rąk brata.

Rodzina, owszem, jest koszmarna. Mamy tu wszystko, prostactwo, przemoc wobec dzieci, wąskie horyzonty. W trakcie lektury jednak okazuje się, że najbrzydszą postacią w tej scenerii jest jednak sam Aleksander (tu pojawia się problem z odbiorem: czy był to zamysł autora, czy autor jednak w dalszym ciągu myśli, że błyskotliwie krytykuje zaściankowość rodziny bohatera, co osobiście uważałabym za odrażające). Odkrycie to nie jest przyjemne zwłaszcza dla tych, którzy utożsamiają z Olkiem. On, tak wrażliwy, inteligentny homoseksualista, zdawałoby się, że urodził się w tej rodzinie przez pomyłkę i uciekł do lepszego świata, świata, który go rozumie. Nawet jego imię trochę odstaje: nie Wiesiek czy Władek a Aleksander. W Polsce takich Olków jest wielu, wielu z nich zapewnie sięga po tę książkę i czytając ją, robi w wyobraźni „Hi five” z autorem i myśli: „Historia mojego życia!”

Aleksander czuje się lepszy i w tym poczuciu jest wręcz narcystyczny: uważa się za najlepiej wykształconą osobę w rodzinie, co - jak się dowiadujemy chwilę później - nie jest prawdą, gdyż starsza siostra jest od niego lepiej wykształcona. Razi go małomiasteczkowa moralność, sam natomiast nie jest lepszy: nie zaprząta soie głowy uczuciami innych, zdradza swoich partnerów, jest gotów uwieść partnera swojej siostry, ojca jej dziecka. Pociągają go tylko artyści, co jest przejawem kompleksów, wydaje mu się, że sypianie z artystami czyni go lepszym. Irytuje go, że za sprawą pecha czy też niekorzystnych zbiegów okoliczności nigdy nie był za granicą, przez co czuje się gorszy. W sosie wielkomiejskiego luzu pływa mały, nadpsuty kawałek mięska, śmierdzący snobem.

Niechęć czytelnika do Aleksandra rośnie z każdą stroną, osiąga kulminacię w zaskakującym, szokującym zakończeniu.

Dałam książce niską ocenę ze względu na zupełnie subiektywne odczucie, że zamysłem autora była jednak krytyka rodziny Aleksandra a nie samego Aleksandra, co oznaczałoby, że ta powieść jest właśnie genialną pomyłką.

„Portret trumienny” może sprawiać pewne kłopoty w interpretacji, czytelnik zadaje sobie pytanie: po czyjej stronie właściwie stoi autor? Co ja czytam? Genialną pomyłkę?

Zaczynamy lekturę i myślimy: będzie to krytyka ciasnoty umysłowej małomiasteczkowych czy wiejskich społeczności. Wykształcony, „modny” gej (aż się prosi, by użyć tu angielskiego „hip”) odwiedza rodzinę w...

Świetna książka ! Uśmiałam się jak nigdy, bo któż z nas nie chciałby czasem wybić swoich krewnych :) Tematyka piekiełka rodzinnego to tak naprawdę tematyka znana każdemu,którą autor przedstawił w humorystyczny sposób i tak bliski memu sercu. Serdecznie polecam !

Świetna książka ! Uśmiałam się jak nigdy, bo któż z nas nie chciałby czasem wybić swoich krewnych :) Tematyka piekiełka rodzinnego to tak naprawdę tematyka znana każdemu,którą autor przedstawił w humorystyczny sposób i tak bliski memu sercu. Serdecznie polecam !

Cóż mogę napisać o tej książce? Czuć debiutantem. Mimo swojej skromnej objętości są momenty, że się nudziłem. A o czym ta książka? Jeden dzień z życia geja, który jedzie na urodziny do matki i spotyka tam całą katolicką rodzinę. Jak łatwo się domyślić jest tam pełno stereotypów, które autor z lubością nam serwuje. Żadnego bohatera nie sposób polubić. Są tak jednowymiarowi, że żal się robi tego straconego wieczoru nad tą książką. Oczywiście były może ze trzy momenty kiedy pomyślałem "a to fajne" i nic ponad to. Nawet jeśli "Portret trumienny" potraktować jako groteskę to wypada to dość słabo. Brak w tym jakiejś nauki. A tak mamy przez 130 stron zbitkę kiepskich zdań.

Cóż mogę napisać o tej książce? Czuć debiutantem. Mimo swojej skromnej objętości są momenty, że się nudziłem. A o czym ta książka? Jeden dzień z życia geja, który jedzie na urodziny do matki i spotyka tam całą katolicką rodzinę. Jak łatwo się domyślić jest tam pełno stereotypów, które autor z lubością nam serwuje. Żadnego bohatera nie sposób polubić. Są tak jednowymiarowi,...

Więcej recenzji znajdziecie na www.geek-woman.blogspot.com

Polaki – cebulaki

Rzadko sięgam po powieści stricte obyczajowe lub na takowe wyglądające. Ale od czasu do czasu trzeba odpocząć od fantastyki, a wtedy w moje ręce wpadają książki przeróżne, takie, o których czytanie nikt by mnie nie podejrzewał, ba, sama bym się nie podejrzewała. Jedną z nich jest Portret trumienny, debiut pisarski Kuby Wojtaszczyka.

Główny bohater, Aleksander, jedzie do małej miejscowości na urodziny matki. Aleks mieszka w Warszawie, pracuje w galerii sztuki, jest dobrze wykształcony i ma powodzenie wśród przedstawicieli swojej płci. Tak, Aleks jest gejem, ale nikt z krewnych nie ma o tym pojęcia i lepiej, żeby tak pozostało, bo coming out w tej rodzinie niemal równa się samobójstwu.

Portret trumienny to wycinek z jednego dnia z życia bohatera. Dodajmy, dnia szczególnego, o czym właściwie każdy z nas, kto choć raz brał udział w podobnych rodzinnych imprezach, wie najlepiej. Bracia, siostry, ich małżonkowie i rozbrykana dzieciarnia; ciotki i babcie dopytujące się kiedy wreszcie się ożenisz i dasz rodowi kolejnego potomka; mniej lub bardziej celnie wymierzone szpile… O tak, to codzienność rodzinnych zjazdów. A Aleks ze swoją orientacja seksualną, wielkomiejskim szykiem i niepopularnym wykształceniem jest idealnym celem dla wszelkich tego typu docinków.

Wojtaszczyk pokazuje oczami bohatera typową (według niego) polską rodzinę z małego, zapomnianego i podupadającego miasteczka. Jest więc tyrający brat i jego ultrakatolicka żona z gromadą rozwrzeszczanych chłopaków i córką zachowującą się jak zakonnica. Są też wtrącające się w nie swoje sprawy ciotki, wspominające, że kiedyś było lepiej. Jest też nieco zahukany, mający wszystko gdzieś ojciec, który pragnie tylko spokoju. Aleks musi odpowiadać na konwencjonalne pytania, sam kilka takich zadaje, ale nie ma zamiaru wnikać w życie krewnych, bo ci w ogóle go nie obchodzą. Chłopak cieszy się tylko z tego, że udało mu się wyrwać z takiej dziury i przenieść do stolicy.

W zamierzeniu Portret trumienny miał być zapewne paszkwilem. Niestety, jeśli nim jest, to grubo ciosanym, bo ze świecą tu szukać subtelnych żartów czy delikatnych i zabawnych docinków. Jeśli to ma być satyra, to w kogo wymierzono jej ostrze? W nietolerancyjne społeczeństwo? W typową polską katolicką rodzinę? W pochodzących z małych miasteczek gejów, którzy po przeprowadzce do Warszawy odnieśli sukces i mierzi ich zaściankowe życie?

Przewidywalne dowcipy (a raczej dowcipasy) nużą i ciążą tak, jak potrawy przy suto zastawionym stole. Sam bohater jest irytujący w swym całkowitym odcięciu się od rodziny, poczuciu wyższości, bo - w jego mniemaniu - udało mu się wyjść ponad to, co reprezentują sobą krewni. Brak w tym wszystkim jakiejś głębi, puenty i próby zrozumienia pozostałych. Na tle tego, czego czytelnik jest świadkiem, Aleks wydaje się żałosnym, egocentrycznym i niewdzięcznym dupkiem, który na plecach ciężko pracujących rodziców zdobył wykształcenie i o nich zapomniał. Trzeba oddać sprawiedliwość, że poszczególni członkowie jego rodziny są niewiele lepsi w swym zakłamaniu i kołtuństwu, tak więc wszyscy są siebie warci.

Trudno polecić książkę tak tendencyjną i powielającą polskie stereotypy w najgorszy możliwy sposób spłaszczając wszystko do najprostszych zachowań. Nie da się tego zrobić nawet biorąc pod uwagę ewentualne intencje autora, by te przyklejone łatki obśmiać i wyszydzić. Tytułowy portret trumienny - oblicze pokazujące tylko nikły fragment wyglądu zmarłego i jego wyidealizowany wizerunek - doskonale oddaje jednowymiarowość tej powieści.

Więcej recenzji znajdziecie na www.geek-woman.blogspot.com

Polaki – cebulaki

Rzadko sięgam po powieści stricte obyczajowe lub na takowe wyglądające. Ale od czasu do czasu trzeba odpocząć od fantastyki, a wtedy w moje ręce wpadają książki przeróżne, takie, o których czytanie nikt by mnie nie podejrzewał, ba, sama bym się nie podejrzewała. Jedną z nich jest Portret...

Książka poprzez utarte schematy i stereotypy wyśmiewa polską prowincjonalną katolicką mentalność, ale również wielkomiejską nowoczesność. Dwa światy spotykają się podczas urodzinowej uroczystość matrony rodu. Z jednej strony najmłodszy syn-gej, który pracuje w galerii sztuki w wielkim mieście oraz jego siostra żyjąca w stolicy ze swoim konkubentem. Z drugiej strony cała rodzina (rodzice, brat i ciotki),która pozostała na wsi. Przy biesiadnym stole okazuje się, że różnice w stylu życia budzą obustronną niechęć, agresję i brak zrozumienia. W zasadzie żadna postać nie wzbudza pozytywnych emocji. Ci, którzy wyjechali z prowincji na studia i zostali w wielkich miastach, mogą się jednak utożsamiać z sytuacją głównego bohatera(choć jest dupkiem) i jego siostry. Książkę dobrze się czyta i momentami jest zabawna.

Książka poprzez utarte schematy i stereotypy wyśmiewa polską prowincjonalną katolicką mentalność, ale również wielkomiejską nowoczesność. Dwa światy spotykają się podczas urodzinowej uroczystość matrony rodu. Z jednej strony najmłodszy syn-gej, który pracuje w galerii sztuki w wielkim mieście oraz jego siostra żyjąca w stolicy ze swoim konkubentem. Z drugiej strony cała...

Aleks to dobrze zapowiadający się pracownik galerii sztuki. Przesiąknął już trochę splendorem dużego miasta, odseparował się od swoich korzeni, wiedzie w miarę stabilne życie homoseksualnego mężczyzny. Monotonia zostaje jednak przerwana przez zbliżające się urodziny matki. Aleks musi wrócić do domu rodzinnego na wsi, gdzie nawet diabeł nie mówi dobranoc, i spędzić czas z rodziną (bandą homofonów),której nienawidzi. Czas wlecze się niemiłosiernie, przeszłość miesza się z teraźniejszością, krewni z minuty na minutę stają się coraz bardziej irytujący. Okolica jest duszna i cicha, jak przed burzą. Nachodzi nieuniknione. Stwierdzenie „z rodziną dobrze wychodzi się tylko na zdjęciu” nigdy nie było tak trafne.

Portret trumienny to przejaskrawiona, karykaturalna opowieść o relacjach rodzinnych, które stanowią przeciwieństwo tych opisanych w podręcznikach. Na pierwszy rzut oka wydaje się raczej kiepską prowokacją, ale dla mnie przy zestawieniu z tytułem jest to metafora otaczającej nas rzeczywistości. Podczas czytania, należy umiejętnie zestawiać główną postać z całym rodzinnym tłem, a na końcu wszystkie wnioski odnieść do samego siebie.

Czytaj więcej: http://recenzentkaksiazek.blog.pl/2015/06/18/portret-trumienny-kuba-wojtaszczyk/

Aleks to dobrze zapowiadający się pracownik galerii sztuki. Przesiąknął już trochę splendorem dużego miasta, odseparował się od swoich korzeni, wiedzie w miarę stabilne życie homoseksualnego mężczyzny. Monotonia zostaje jednak przerwana przez zbliżające się urodziny matki. Aleks musi wrócić do domu rodzinnego na wsi, gdzie nawet diabeł nie mówi dobranoc, i spędzić czas z...

Kiedy otrzymałam do recenzji książkę Kuby Wojtaszczyka zatytułowaną „Portret trumienny” i spojrzałam na nazwę wydawcy od razu zapaliła mi się lampka ostrzegawcza. SimplePublishing jest bowiem wydawcą, który publikuje książki przy współfinansowaniu autora. Każdy zainteresowany rynkiem książki wie czym jest samopublikowanie i jak jest postrzegane. To temat długi jak rzeka, więc i publikacji w postaci artykułów i felietonów na ten temat jest w Internecie mnóstwo. Krótko mówiąc: samopublikowanie wiąże się często z niską jakością publikowanego dzieła. Zarówno pod względem merytorycznym, tematycznym i językowym. Ale jest także druga strona medalu, bo można zaobserwować wyjątki od przytoczonej przeze mnie reguły. Myślę, że takim wyjątkiem jest książka Kuby Wojtaszczyka. Chociaż i w niej zdarzają się na przykład literówki. Sam autor w jednym z wywiadów powiedział, że publikacja w SimplePublishing była w dużej mierze wynikiem jego niecierpliwości. Więc kto wie, co by było, gdyby był bardziej cierpliwy.

Więcej w linku:
http://ewelinadyda.booklikes.com/post/1164839/portret-rodzinny

Kiedy otrzymałam do recenzji książkę Kuby Wojtaszczyka zatytułowaną „Portret trumienny” i spojrzałam na nazwę wydawcy od razu zapaliła mi się lampka ostrzegawcza. SimplePublishing jest bowiem wydawcą, który publikuje książki przy współfinansowaniu autora. Każdy zainteresowany rynkiem książki wie czym jest samopublikowanie i jak jest postrzegane. To temat długi jak rzeka,...

To jest dobra i przerażająca książka. Zaskakująco prawdziwa, niestety. Czytając, miałam przed oczyma dantejskie sceny, które często zdarzają się, gdy sama wracam do rodzimego miasteczka z tego nieco większego. Dla mnie "Portret trumienny" stanowi, po pierwsze, wyrzyg emocjonalny na temat rodzinnej dychotomii i ambiwalencji bycia innym. Po drugie, zachętę do nauki. A po trzecie, krytykę młodych, którzy nie nauczyli się jeszcze empatii i są mylnie przekonani o poczuciu własnej wyższości.
Czytało się w każdym razie szybko i rewelacyjnie, a książka jest naprawdę pięknie wydana!

Więcej i lepiej na http://fabryka-dygresji.blogspot.com/2015/05/kuba-wojtaszczyk-portret-trumienny.html

To jest dobra i przerażająca książka. Zaskakująco prawdziwa, niestety. Czytając, miałam przed oczyma dantejskie sceny, które często zdarzają się, gdy sama wracam do rodzimego miasteczka z tego nieco większego. Dla mnie "Portret trumienny" stanowi, po pierwsze, wyrzyg emocjonalny na temat rodzinnej dychotomii i ambiwalencji bycia innym. Po drugie, zachętę do nauki. A po...

Niby wartko się czyta, ale gdzieś to wszystko już czytałam nieraz. Ostatnia scena dla mnie kompletnie na nie - to nie film Quentina Tarantino.

Niby wartko się czyta, ale gdzieś to wszystko już czytałam nieraz. Ostatnia scena dla mnie kompletnie na nie - to nie film Quentina Tarantino.