Z okładki: Moravia bierze na warsztat postać inteligenta, który jedynie pozornie żyje w świecie wyższych wartości. W tym niezwykle drobiazgowym i błyskotliwym studium psychologicznym włoski pisarz bezlitośnie demaskuje najbardziej prymitywne ludzkie pragnienia i myśli. Niezwykła powieść ukazująca śmierć miłości i niewinności.

Well, well, well...
Jak zwykle opis okładkowy na wyrost. Po mojemu jest to tak: inteligent z aspiracjami do artysty wziął sobie za żonę ładną jednak pustą lalę. Żeby zapewnić standard życia, którego żona oczekuje, bierze zlecenia poniżej swoich ambicji i cierpi. Ach, jak on cierpi ale kocha ją, więc musi się poświęcać i cierpieć, bo kocha, ach, jak on kocha swoją Emilię. Bardzo irytujący bohater, egzaltowany jak (pardon za seksizm) baba. Emilia przestaje go kochać, bohater rwie włosy z głowy i cierpi, rzecz oczywista. Bohater jest tak zaabsorbowany sobą, swoją karierą i miłością, że nie zwraca uwagi na żonę, jej uczucia, lekceważy sygnały, nie reaguje na wyraźnie komunikowane życzenia. Jedno warte drugiego - ona jest obiektem jego miłości i jak obiekt jest traktowana. Kiedy obiekt odmówił współpracy, bohaterowi zrobiło się smutno. On jest dla niej obiektem zapewniającym spokojne życie, okazało się to niewystarczające, żeby podtrzymać afekt. Czytałam o nich obojgu z niechęcią.

Motyw tytułowej pogardy, która żona odczuwa wobec męża, stary jak świat. Gdzie tu opisywana błyskotliwość i bezlitosne obnażanie najbardziej (!) prymitywnych pragnień? Zakończenie godne pisarzyny, a nie znanego autora. Być może książka się po prostu zestarzała. Mnie nie zachwyciła.

Z okładki: Moravia bierze na warsztat postać inteligenta, który jedynie pozornie żyje w świecie wyższych wartości. W tym niezwykle drobiazgowym i błyskotliwym studium psychologicznym włoski pisarz bezlitośnie demaskuje najbardziej prymitywne ludzkie pragnienia i myśli. Niezwykła powieść ukazująca śmierć miłości i niewinności.

Well, well, well...
Jak zwykle opis okładkowy...