Ekskluzywny Grand Hotel w Sopocie to miejsce, w którym splatają się drogi kilkorga obcych sobie ludzi. Każde z nich niesie własny bagaż doświadczeń i ma za sobą dość pokręconą historię. Są to ludzie niby zwyczajni, a jednak ze wszech miar oryginalni: skromny i kulturalny bezdomny, który potajemnie dba o kwiaty w przyhotelowym ogrodzie i do młodej kobiety mówi „panienko”; dziennikarka odczuwająca więź z kloszardami; ewangelicki pastor, którego dziadek służył w SS; rosyjska pokojówka zakochana w twórczości Brodskiego i Achmatowej; znudzona żona przedsiębiorcy, inwestująca jego pieniądze w swojego młodszego kochanka. Każda postać stworzona wg tego samego schematu: pan/pani koniecznie dwojga imion plus banalne nazwisko, dziadkowie byli… rodzice zajmowali się… wychowywał/a się w …, studiował/a… (bo oczywiście znakomite wykształcenie ma większość postaci), jedyna/y kobieta/mężczyzna którą/ego kiedykolwiek kochał/a, itd. Cały czas miałam wrażenie, że ci bohaterowie są jeśli nie kompletnie nieautentyczni, to przynajmniej mało przekonujący. Nie podobał mi się sposób prowadzenia narracji, podawanie czytelnikowi wszystkiego jak na tacy-o nie, wszystko musi być dokładnie wyjaśnione, żeby nikt nie miał żadnych wątpliwości. Najlepiej kilka razy powtórzyć co, jak i dlaczego. Takie przydługie tyrady, jak ta tłumacząca, dlaczego Andy został utrzymankiem bogatej kobiety, strasznie mnie irytowały. Nawet w zakończeniu nie możemy liczyć na chociażby cień niedopowiedzenia. Dalsze losy bohaterów, dokładnie 12 miesięcy od pobytu w Grandzie, zostały zrelacjonowane w najdrobniejszych szczegółach. Uff, wreszcie koniec. Jestem „na nie”.

Ekskluzywny Grand Hotel w Sopocie to miejsce, w którym splatają się drogi kilkorga obcych sobie ludzi. Każde z nich niesie własny bagaż doświadczeń i ma za sobą dość pokręconą historię. Są to ludzie niby zwyczajni, a jednak ze wszech miar oryginalni: skromny i kulturalny bezdomny, który potajemnie dba o kwiaty w przyhotelowym ogrodzie i do młodej kobiety mówi „panienko”;...