A gdy już wsiadłem do Niebieskiego autobusu, zjadłem gorzką czekoladę. Może nie Jedyną, ale wybornie smakującą...

Kosmowska, kiedy trzeba, potrafi pisać ze swadą i z wdziękiem. Wszystko zależy od okoliczności. O sprawach trudnych, bo dotyczących poszukiwania własnego miejsca.

Plus: czapki z głów za barwną postać babci Teresy, uwięzionej bezpowrotnie w przeszłości, jednak wciąż potrafiącej trzeźwo myśleć. Piękna książka...

A gdy już wsiadłem do Niebieskiego autobusu, zjadłem gorzką czekoladę. Może nie Jedyną, ale wybornie smakującą...

Kosmowska, kiedy trzeba, potrafi pisać ze swadą i z wdziękiem. Wszystko zależy od okoliczności. O sprawach trudnych, bo dotyczących poszukiwania własnego miejsca.

Plus: czapki z głów za barwną postać babci Teresy, uwięzionej bezpowrotnie w przeszłości, jednak...

Gorzko tak, że aż czułam ból fizyczny czytając tę powieść Barbary Kosmowskiej. Gorzko od początku do końca. Czekałam na to, że jednak los bohaterki , zaprezentowany na tle nieszczęsnych i beznadziejnych losów prawie wszystkich postaci powieści, się odwróci, ale się nie doczekałam. A koniec zdołował mnie totalnie. Tak się czułam czytając w "Cytadeli" A.J. Cronina fragment opowiadający o śmierci żony bohatera powieści.

Gorzko tak, że aż czułam ból fizyczny czytając tę powieść Barbary Kosmowskiej. Gorzko od początku do końca. Czekałam na to, że jednak los bohaterki , zaprezentowany na tle nieszczęsnych i beznadziejnych losów prawie wszystkich postaci powieści, się odwróci, ale się nie doczekałam. A koniec zdołował mnie totalnie. Tak się czułam czytając w "Cytadeli" A.J. Cronina fragment...

„Gorzko” to powieść o poszukiwaniu szczęścia. Życie jest jednak wielce nieprzewidywalne. To powieść boleśnie prawdziwa. Nie łatwa - trudna, smutna i gorzka. Cytując „ Radosna opowieść, a łza się plącze”.
Napisana niesamowicie literackim porywającym językiem, który łatwy do czytania nie był. Jednakże napisana bardzo dobrze.

Opis wesela absolutnie przejmujący i jedyny taki w życiu, jaki czytałam. To samo dotyczy relacji matki i córki.

„Gorzko” to powieść o poszukiwaniu szczęścia. Życie jest jednak wielce nieprzewidywalne. To powieść boleśnie prawdziwa. Nie łatwa - trudna, smutna i gorzka. Cytując „ Radosna opowieść, a łza się plącze”.
Napisana niesamowicie literackim porywającym językiem, który łatwy do czytania nie był. Jednakże napisana bardzo dobrze.

Opis wesela absolutnie przejmujący i jedyny taki...

Cóż, na coś równie beznadziejnego i zbyt przygnębiającego (gorzkiego, aż samo się nasuwa) trafiłam bardzo dawno temu podczas lektury "Głosu". Wówczas napisałam, że zwykle świetnie pisząca autorka, Cecelia Ahern, stworzyła, ku mojemu zdziwieniu, okropną i bezwartościową książkę. Mało powiedziane- był i nadal jest to kompletny gniot, bez ładu i składu. Tym razem muszę powiedzieć to samo, a bardzo mi przykro, jeśli czyjeś starania literackie nie będą nawet doczytane do końca. Mam taką zasadę, że jeśli tekst nie wciąga mnie swoją fabułą do pięćdziesiątej strony, wówczas nie kontynuuję lektury. Oczywiście, niekiedy troszkę naginam reguły i brnę dalej, nawet nieco się męczę, ale tym razem nie dało się tak zrobić. Męczące w tej książce jest wszystko- fabuła, bohaterowie, a przede wszystkim forma narracji. Bardzo, ale to bardzo czekałam na jakieś sensowne rozwiązanie i zmianę akcji, jednak tak się nie stało. Wybór oczywiście należy do czytelników, gusta są bardzo zróżnicowane, jednakże ja ABSOLUTNIE NIE POLECAM tej książki. Spotkanie z tym tekstem było nie na moje nerwy, a jestem przekonana, że wśród tylu książek, nowinek literackich, spotkam jeszcze wiele interesujących tekstów. Jeśli nie chcecie tracić czasu, warto poszukać czegoś bardziej sensownego. Bardzo mi przykro, że ocena jest najniższa z możliwych, ale lepiej pisać prawdę.

Cóż, na coś równie beznadziejnego i zbyt przygnębiającego (gorzkiego, aż samo się nasuwa) trafiłam bardzo dawno temu podczas lektury "Głosu". Wówczas napisałam, że zwykle świetnie pisząca autorka, Cecelia Ahern, stworzyła, ku mojemu zdziwieniu, okropną i bezwartościową książkę. Mało powiedziane- był i nadal jest to kompletny gniot, bez ładu i składu. Tym razem muszę...

Książka bardzo szczera z dużą dawką realizmu.
Teresa mieszkanka małej wsi z wielodzietnej rodziny, pragnie wyrwać się do lepszego świata i godnego życia.
Chce zdobyć wykształcenie, godnie zarabiać, skończyć studia.
Napotyka na swej drodze różne przeszkody, nie ominą jej porażki i osobiste tragedie.
Ale spotka także życzliwych przyjaciół, wspiera i rozumie ją babcia.
Powieści Basi Kosmowskiej są bardzo realistyczne, uczą pokory, zrozumienia drugiego człowieka oraz skłaniają do refleksji.
Za to bardzo lubię i cenie tę pisarkę.
Książkę, jak najbardziej polecam, choć nie jest to lekka i łatwa lektura📖📚🧡😃

Książka bardzo szczera z dużą dawką realizmu.
Teresa mieszkanka małej wsi z wielodzietnej rodziny, pragnie wyrwać się do lepszego świata i godnego życia.
Chce zdobyć wykształcenie, godnie zarabiać, skończyć studia.
Napotyka na swej drodze różne przeszkody, nie ominą jej porażki i osobiste tragedie.
Ale spotka także życzliwych przyjaciół, wspiera i rozumie ją...

Jestem fanką autorki, ale irytowało mnie zbyt często ujęte powiedzonko babki Teresy - aboje raboje. Aż mi to utkwiło w głowie i chodziło za mną.

Jestem fanką autorki, ale irytowało mnie zbyt często ujęte powiedzonko babki Teresy - aboje raboje. Aż mi to utkwiło w głowie i chodziło za mną.

Start - pod górę, ale nie takie straszne góry są, złapałam pion i później było tylko z góry.
Autorka wykazała się świetną znajomością ludzkiej psychiki, każdą z opisanych postaci już kiedyś spotkałam lub słyszałam o niej, tak więc kawał prawdziwego życia w tej opowieści został opisany.
Tym razem nowatorska narracja dostarczyła mi satysfakcji, GIT.

Start - pod górę, ale nie takie straszne góry są, złapałam pion i później było tylko z góry.
Autorka wykazała się świetną znajomością ludzkiej psychiki, każdą z opisanych postaci już kiedyś spotkałam lub słyszałam o niej, tak więc kawał prawdziwego życia w tej opowieści został opisany.
Tym razem nowatorska narracja dostarczyła mi satysfakcji, GIT.

Teresa to ma już dość mieszkania w dusznym miasteczku,wciąż narzekania sarkastycznej matki i bez przerwy słuchania jej pretensji.
Ojca chowającego się w komórce w motorowerach i wiecznie kłócących się sióstr.
Pragnie wyrwać się z miasteczka uciec do miasta na studia.
Zabierając ze sobą jedynie nocny stolik,który należał do jej babki i kresowej dziedziczki.
Bardzo mi się spodobał styl pisarki Barbary kosmowskiej wspaniały,lekki to powieść gorzka,smutna,super,ciekawa i przejmująca,wspaniale się czyta.

Teresa to ma już dość mieszkania w dusznym miasteczku,wciąż narzekania sarkastycznej matki i bez przerwy słuchania jej pretensji.
Ojca chowającego się w komórce w motorowerach i wiecznie kłócących się sióstr.
Pragnie wyrwać się z miasteczka uciec do miasta na studia.
Zabierając ze sobą jedynie nocny stolik,który należał do jej babki i kresowej dziedziczki.
Bardzo mi się...

Chyba w złym momencie sięgnęłam po "Gorzko", bo zaraz po przeczytaniu "Dziewczyn z Syberii". I pomimo, że w poprzedniej książce więcej było tragicznych wydarzeń (naprawdę tragicznych a nie pseudo dramatycznych) to pokazywała większe umiłowanie życia niż powieść p. Kosmowskiej.

Tutaj wszystko jest beznadziejne pomimo, że bohaterka ma rodzinę (ale matka czepialska, ojciec bez charakteru a siostrzyczki kłótliwe),kochająca babcię, studia, koleżanki (ale z czasem wszystkie oddalają się, bo mają własne problemy) i jakieś tam miłości (oczywiście ogólnie beznadziejne).

Przeważnie lubię czytać smutne i przejmujące powieści, ale wtedy gdy jestem w stanie uwierzyć w te historie. Tutaj jest faktycznie jedno przygnębiające wydarzenie, które mogłoby usprawiedliwiać tytuł, ale reszta jest mocno przesadzona...

I dziwne opisy:

macierzyństwa: " [...]drobne krwawienia niepokoją, spuchnięte łydki bolą, brzuch doskwiera zgagą. Ładne macierzyństwo, wcześniej znane [...] z dostojności szerokich sukien, przed którymi ustępowały kolejki, stało się nagle ciężarem obrzydliwym, wymagającym codziennej serii kłamstw, że to zaszczyt"

seksu: "niechby rozgościł się we mnie, rozwalił, jak na tej kanapie knajpowej z taniej dermy. Przyjęłabym go. Bez namysłu i zwyczajnie.[...] Jak tysiące kobiet w moim Mieście, bezimiennych cierpiętniczo zdejmujących majtki bez miłości. Bardziej ze strachu, z obrzydliwego przyzwyczajenia, z jakiejś niepojętej kobiecej grzeczności. Albo z obowiązku."

i oda do klatki schodowej: "ale pomimo pewnych sentymentów[...] muszę opuścić i ciebie, klatko schodowa, świecąca pojedynczą łysą żarówką w ponure noce"

Do końca powieści dobrnęłam zdołowana, choć daję dodatkową gwiazdkę za to, że autorka poruszyła problem małomiasteczkowości, plotkarstwa i zawiści, oraz ciężkiego życia dziecka z rodziny alkoholików.

Chyba w złym momencie sięgnęłam po "Gorzko", bo zaraz po przeczytaniu "Dziewczyn z Syberii". I pomimo, że w poprzedniej książce więcej było tragicznych wydarzeń (naprawdę tragicznych a nie pseudo dramatycznych) to pokazywała większe umiłowanie życia niż powieść p. Kosmowskiej.

Tutaj wszystko jest beznadziejne pomimo, że bohaterka ma rodzinę (ale matka czepialska, ojciec...

Smutna historia Teresy... Czasy straszne, ludzie zaściankowi.... Polecam ❤️

Smutna historia Teresy... Czasy straszne, ludzie zaściankowi.... Polecam ❤️