Pamiętam, że "Sztuka kochania" M. Wisłockiej stała w domu rodzinnym na półce obłożona dla niepoznaki papierem gazetowym. Co by oczywiście wścibskie dziecięce oko jej nie dojrzało ;) Nie było to zbyt sprytne rozwiązanie, gdyż właśnie na tle pozostałych książek w oczy się rzucała. Dziecię więc zajrzało, pooglądało ryciny,poczytało choć pewnych rzeczy jednak jeszcze nie rozumiało. A teraz oto miałam okazję przeczytać biografię pani od seksu. O prywatnej stronie Wisłockiej nie wiedziałam nic, więc pewne rzeczy bardzo mnie zaskoczyły. Okazuje się, że M. Wisłocka była kilkadziesiąt lat temu bardziej wyzwolona ode mnie ;) Ale to już byłaby ocena jej osoby a nie książki. I nie byłaby to chyba bynajmniej ocena bardzo pozytywna. Nie chodzi o romanse, ale o dziwne życie w trójkącie, a przede wszystkim stosunek do córki.
Książka zaś jest napisana w przyzwoity sposób i widać ogromny nakład pracy. Czyta się ją więc szybko chociaż wolałabym uklad bardziej uporządkowany. Autorka miesza tu swoją narrację, wspomnienia córki oraz innych osób oraz wypisy z pamiętnika Wisłockiej. Niekiedy robi to wrażenie chaosu.

Pamiętam, że "Sztuka kochania" M. Wisłockiej stała w domu rodzinnym na półce obłożona dla niepoznaki papierem gazetowym. Co by oczywiście wścibskie dziecięce oko jej nie dojrzało ;) Nie było to zbyt sprytne rozwiązanie, gdyż właśnie na tle pozostałych książek w oczy się rzucała. Dziecię więc zajrzało, pooglądało ryciny,poczytało choć pewnych rzeczy jednak jeszcze nie...