Już jakiś czas temu przeczytałam tę książkę i chyba dobrze, że opinię piszę dopiero teraz a nie bezpośrednio po przeczytaniu, bo musiało do mnie dotrzeć kilka faktów na jej temat. Kiedyś wydawało mi się, że jest ona zbyt długa, że jest tam niepotrzebnie wstawionych wiele dodatkowych , pobocznych wydarzeń. Teraz twierdzę, że jednak one nadają książce odpowiedni klimat i łączą wszystko w spójną całość.
Często zdarzało się, że podczas czytania szukałam w internecie czy rzeczywiście to co zostało opisane przez autora działo się naprawdę i często dowiadywałam się wielu interesujących historycznych rzeczy , o których wcześniej nie miałam pojęcia.

Podobały mi się również rozmowy pomiędzy drugoplanowymi bohaterami, specyficzny humor przyjaciół Olega, dobroduszność dziadków oraz niby błahe i czasami bełkotliwe dialogi pomiędzy trenerami Antonowa, które miały jednak ukryte w sobie pokłady życiowej mądrości i doświadczenia.

Najbardziej jednak urzekły mnie dwie rzeczy: rozgrywki szachowe i rozgrywki uczuciowe.
Wszystkie turnieje opisane w książce fascynowały mnie, czytałam je z zapartym tchem, chociaż jestem w tym temacie laikiem. Znam tylko podstawowe ruchy figur, ale czytając książkę wydawało mi się jakbym uczestniczyła w tych zawodach. Czytało mi się to wszystko bardzo dobrze, płynnie i mimo wszystko zawsze byłam po stronie Olega. I zastanawiam się dlaczego - może dlatego , że był taki rzeczywisty, ludzki z tymi wszystkimi swoimi słabościami, wygórowanymi ambicjami, brakiem umiejętności przyjmowania porażek. I tak samo funkcjonował w sferze uczuć. Jak kochał to całym sobą, jak cierpiał to też każdą cząstka ciała i umysłu. Jak to możliwe , żeby tak mocno kochać a jednocześnie doprowadzać związek do katastrofy i horroru uczuciowego.


"Byłoby lepiej – szepnęła – gdybyś nie odbierał mi wszystkich sił, a jednocześnie, od czasu do czasu, kiedy ci przyjdzie ochota, nie dawał w zamian swoich. Czuję się jak podczas ciągłej transfuzji. Zabierasz mi moją krew i duszę, by dawać w zamian siebie. Kiedy się spóźniasz, jestem bliska śmierci. Dajesz siebie jak narkotyk, wstrzykujesz do moich żył energię. Przez chwilę czuję euforię, czuję życie. Ale to tylko moment. Sama już sobie nie radzę. Chciałeś tego. Chciałeś, abym uzależniła się od ciebie, od twoich zastrzyków. Jestem nikim. Liczysz się tylko ty i twoja energia, dzięki której jeszcze oddycham."
Mogłabym pisać jeszcze o Tani, Romancewie, Katii, bo wobec żadnego z nich nie można przejść obojętnie, ale to już byłby cały referat zamiast krótkiej opinii.
Po prostu trzeba tę książkę przeczytać i poznać każdego z bohaterów.

Już jakiś czas temu przeczytałam tę książkę i chyba dobrze, że opinię piszę dopiero teraz a nie bezpośrednio po przeczytaniu, bo musiało do mnie dotrzeć kilka faktów na jej temat. Kiedyś wydawało mi się, że jest ona zbyt długa, że jest tam niepotrzebnie wstawionych wiele dodatkowych , pobocznych wydarzeń. Teraz twierdzę, że jednak one nadają książce odpowiedni klimat i...