Historia osnuta na piaszczystych pustkowiach Libanu, przedzierając się dorzeczem Nilu urzeknie was soczysta pryzma barw niejednokrotnie olśniewających do tego stopnia, że nic nie da mrużenie oczu. Blask przywołanych wspomnień autora wymieszanych z odległymi legendami przypomni o dawno zapomnianym uśmiechu z okresu dzieciństwa, gdzie dżiny i latające dywany nie były włożone między bajki. Toż Akademia Pana Kleksa czarowały swoją nieprzejednaną oczywistością. Ta książka nie jest tylko dykteryjką o nibylandii. Jest próbą przywrócenia swojej własnej tożsamości w świecie coraz bardzie zunifikowanym. Pisarz przybliżył mi mit Libanu. Uzmysłowił, że żadna ilość przekładanych kart księgi nie jest wystarczająca by choć w małym procencie ukazać jakość potwierdzającą samego siebie.
Przenieście się w krainę Dżina Ifrita-Dżama, jego kochanki i powierniczki Fatimy, ich dzieci Lajla i Szamsa, emirów, kalifów, książąt i sułtana al-Zahira Bajbarsa, odgadnijcie jakie losy spotkały rodzinę al- Charrat oraz co połączyło rodzinę szejka Arrimeddina z osławionym rodem al-Dżawahiri. Przekonajcie się, jak smakuje arabski piasek w ustach niezrównanego hakawatiego Rabiha. Teraz łyżka dziegciu w słoiczku miodu. Nie namawiam do przeczytania tej książki, ponieważ jest przeciętna. Czytałem o wiele lepsze, które lepiej ukazywały arabskie spojrzenie na religię islamską pod względem historiograficznym. Państwa, w których wyznawcy podnosili ową wiarę do rangi ponadpaństwowej. Moim zdaniem chwilami nie można rozróżnić religii chrześcijańskiej od islamskiej. Allah jest wymieniany dużo rzadziej niż Najświętsza Panienka. W niczym nie przypomina typowej opowieści z tysiąca i jednej nocy. Są to uwspółcześnione i okraszone wulgarnym językiem podania o losach sławnych władców i zapomnianych watażków, których losy po dziś dzień owiewa nimb tajemniczości. Pisarz nie stanął na wysokości zadania, gdyż uznał, że "pikantny" język, obsceniczne sceny erotyczne i krwawe morderstwa przybliżą historię Libanu w oczach opinii światowej. Znamy to zbyt dobrze z relacji dziennikarskich. Bombardowany Bejrut i panoszącą się śmierć. Od autora książki oczekiwałem historii, która mniej opiera się na przemocy, a bardziej wychwala podania przekazywane z ust do ust. Zniechęcające jest także zbytnie rozpisywanie się na temat wątków biograficznych, skoro jak podaje autor ta książka ma być fikcją. Androna* to świetne narzędzie do oceniana gniotów i przydługich powieści, na które szkoda czasu. Tak moim zdaniem jest z tą książką. Dodatkowy plus za świetne cytaty umieszczone przed każdą z czterech części rozpoczynających nową księgę. Wiele mówią o umiejętnościach redakcyjnych zespołu oceniającego tekst książki.

Podsumowując:
2-/5

Opublikowane na : illumien25.bloog.pl

*Androna- słowa nieprawdziwe, niewiarygodne, pozbawione sensu, brednie, banialuki

Historia osnuta na piaszczystych pustkowiach Libanu, przedzierając się dorzeczem Nilu urzeknie was soczysta pryzma barw niejednokrotnie olśniewających do tego stopnia, że nic nie da mrużenie oczu. Blask przywołanych wspomnień autora wymieszanych z odległymi legendami przypomni o dawno zapomnianym uśmiechu z okresu dzieciństwa, gdzie dżiny i latające dywany nie były...