Książka o wszystkim i o niczym, a już najmniej o figurującej w tytule Angeli Merkel. Jestem rozczarowana. Autor nie skupia się wcale na swojej bohaterce. Owszem szeroko opisuje jej dzieciństwo i młodość, sposób jej dojścia do władzy, ale potem kreśli szerokim gestem tło polityczno-społeczne, bawi nas anegdotami, często powielając stereotypy (och, jakże zabawne dla Polaków – krasnal w ogrodzie, golonka, filcowe kapcie) dotyczące Niemców.
Nic z tego nie wynika. Skupiając się na szczegółach i anegdotach Autor zręcznie omija główną, interesującą przynajmniej mnie, kwestię: jak to się stało, że niepozorna córka pastora, doktor fizyki, nieprzejawiająca zainteresowania polityką stała się najpotężniejszą osobą w Europie, bo przecież nie za sprawą jedynie (opisanych w książce z gorliwością godną lepszej sprawy) intryg i rozgrywek partyjnych. Na czym polega fenomen Angeli Merkel, kobiety stojącej na czele Niemiec i Europy? Autor nie podejmuje próby odpowiedzi na te pytania. Książkę kończy kryzys strefy euro i główna rola, jaką Merkel grała w próbach jego zażegnania. Wielka szkoda, że Autor nie pokusił się o szersze, bardziej uniwersalne spojrzenie. Brak tu głębszych refleksji na temat polityki, jaką Angela Merkel prowadzi, filozofii władzy, jaką wyznaje, wizji, jaką wprowadza w życie konsekwentnie od 2005 roku, co ma dla całej Europy, w tym oczywiście i dla Polski, bezpośrednie znaczenie. W zamian otrzymujemy opisy salonowych intryg na najwyższym szczeblu oraz garść anegdot na temat niemieckich polityków, ilości kucharzy w Urzędzie Kanclerskim, jakości garsonek i zwyczajów kulinarnych pani kanclerz. Przyjemna lektura, owszem, ale też nic szczególnego nie wnosząca.

Książka o wszystkim i o niczym, a już najmniej o figurującej w tytule Angeli Merkel. Jestem rozczarowana. Autor nie skupia się wcale na swojej bohaterce. Owszem szeroko opisuje jej dzieciństwo i młodość, sposób jej dojścia do władzy, ale potem kreśli szerokim gestem tło polityczno-społeczne, bawi nas anegdotami, często powielając stereotypy (och, jakże zabawne dla Polaków –...

Dobra książka. Na tyle dobra, że z wielkim żalem odkładam ją na półkę. Nie wiem na ile to zasługa autora, a na ile kwestia mojej fascynacji panią Kanclerz, czy raczej Kanclerką - jak mówią Niemcy. Chwilami przeszkadzały mi powtórzenia. Nie ma ich zbyt wiele, ale jednak przykuły moją uwagę. Może dlatego, że niezbyt zgrabnie zostały wplecione w tekst. Całość jest zasadniczo dobrze napisana. Stempin dokładnie naświetla mechanizmy działające wewnątrz CDU. Opisuje nieprawdopodobne starcie sił, w wyniku którego bezbarwna mysz pozbawiona wsparcia własnego środowiska politycznego i do tego wszelkimi możliwymi siłami spychana na margines, zostaje Carycą Europy. Naszym oczom objawia się obraz prawdziwej żelaznej damy, która działa w sposób chłodny i przemyślany. To wytrawna szachistka, która nigdy nie ogląda się za siebie. Bez najmniejszych skrupułów pozostawia za sobą polityczne trupy. Z drugiej strony jej historia ukazuje, jak wiele czasem zależy od przypadku i od tego, czy potrafimy odpowiednio wykorzystać nadarzające się okazje. Merkel zadziwiła nie tylko świat, ale przede wszystkim własne "podwórko", które ignorowało ją przez lata, nie doceniając jej siły i drzemiącego w niej potencjału. Do najbardziej zdziwionych :) należy chyba Helmut Kohl, który na własnej skórze przekonał się o jej bezwzględności. On, który przez lata w nieco protekcjonalny sposób nazywał ją "dziewczynką" rozgoryczony przyznał, że Angela to największy błąd jego życia: "Wyhodowałem żmiję na własnym łonie".

Trudno pisać o Merkel nie wyjaśniając zawiłych niuansów niemieckiej polityki. Pewnie nie każdego czytelnika zainteresuje tworzenie nowego układu sił w Niemczech po upadku muru berlińskiego. Mimo to, polecam tę pozycję nie tylko uważnym obserwatorom wydarzeń politycznych, ale też każdemu, kto ma ochotę poznać bliżej sylwetkę niezwykłej kobiety. Kobiety, która będąc córką pastora dzieciństwo spędziła na plebanii. Zamiast zostać grzecznie nauczycielką, została doktorem fizyki. Szarej myszki, która wkroczyła do polityki mając 36 lat, a jej pierwszą pracą na rzecz partii, było podłączenie komputerów w siedzibie DA. Wow !

Dobra książka. Na tyle dobra, że z wielkim żalem odkładam ją na półkę. Nie wiem na ile to zasługa autora, a na ile kwestia mojej fascynacji panią Kanclerz, czy raczej Kanclerką - jak mówią Niemcy. Chwilami przeszkadzały mi powtórzenia. Nie ma ich zbyt wiele, ale jednak przykuły moją uwagę. Może dlatego, że niezbyt zgrabnie zostały wplecione w tekst. Całość jest zasadniczo...

Biografia najpotężniejszej kobiety Europy.
Arkadiusz Stempin na kartach swojej książki ukazuje osobę, która dzięki swojemu uporowi i inteligencji stała się jednym z najważniejszych polityków na świecie.
Z dużą dawką humoru opisuje drogę jaką "córka czerwonego pastora" przebyła aby stać się "fizykiem władzy"...
W "Cesarzowej Europy" znajdujemy też porównanie Angeli Merkel do jej poprzedników, oraz polityków innych narodowości.
Moim zdaniem jest to pozycja godna polecenia.

Biografia najpotężniejszej kobiety Europy.
Arkadiusz Stempin na kartach swojej książki ukazuje osobę, która dzięki swojemu uporowi i inteligencji stała się jednym z najważniejszych polityków na świecie.
Z dużą dawką humoru opisuje drogę jaką "córka czerwonego pastora" przebyła aby stać się "fizykiem władzy"...
W "Cesarzowej Europy" znajdujemy też porównanie Angeli Merkel do...

„To przemiła kobieta, która natychmiast kopnie cię w tyłek, jak tylko się odwrócisz” – tak o Angeli Merkel wypowiedział się Günther Krause, minister do zadań specjalnych i minister transportu w rządzie kanclerza Kohla. To zaledwie jedna z wielu opinii, które na temat niemieckiej kanclerz zgromadził w swojej pracy dr hab. Arkadiusz Stempin – historyk i politolog, specjalista od najnowszej historii Niemiec. W znakomicie napisanej biografii profesor Wyższej Szkoły Europejskiej im. ks. Józefa Tischnera oraz Uniwersytetu Alberta Ludwika we Freiburgu w przystępny i niezwykle dla czytelnika atrakcyjny sposób przybliża sylwetkę niemieckiej kanclerz. To pasjonująca opowieść o jednej z najbardziej wpływowych kobiet świata, która jeszcze nie tak dawno wydawała się enerdowską prowincjuszką od dziecka niepewną własnej wartości.

Helmut Kohl zapytany, o co chodzi Angeli Merkel, odpowiedział: „O władzę”! Arkadiusz Stempin koncentruje się w swojej najnowszej publikacji na tym, by ukazać drogę, jaką przebyła zakompleksiona dziewczyna i córka pastora, stając się najpotężniejszym przywódcą w Unii Europejskiej. O Angeli Merkel, jej politycznej karierze, funkcjach i dokonaniach można było dotychczas przeczytać w licznych biografiach, które ukazały się na rynkach wydawniczych, zarówno niemieckim, jak i polskim (jak choćby: Nicole Schley Angela Merkel. Deutschlands Zukunft ist weiblich, Evelyn Roll Die Erste. Angela Merkels Wege zur Macht czy kontrowersyjna publikacja Gertrud Höhler Die Patin. Wie Angela Merkel Deutschland umbaut). Wydaje się jednak, iż sukces książki Stempina sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, jaki człowiek kryje się za kobietą, która znakomicie odnalazła się w męskim świecie. Autor z powodzeniem szkicuje sylwetkę psychologiczną „cesarzowej Europy”, bezkompromisowo odsłaniając zarówno jej mocne, jak i słabe strony. Dociera także do wielu informacji czy wypowiedzi z pozoru błahych i prozaicznych, jednak wiele mówiących o zwyczajach niemieckiej kanclerz.

I tak z najnowszej na polskim rynku wydawniczym biografii Merkel wyłania się postać, która koncentruje się na władzy i nie potrzebuje do jej sprawowania zewnętrznych atrybutów. Wiele zawdzięcza wychowaniu w protestanckim domu. Podobnie jak ojciec, któremu długo musiała udowadniać, że jest coś warta, Angela Merkel stawia na siłę słowa i moc rzeczowej argumentacji. Pryncypialność, autodyscyplina, głód sukcesu, skromność, surowość wobec innych, a najbardziej wobec siebie – to cechy, które, zdaniem autora, ukształtowały niemiecką kanclerz dorastającą na ewangelickiej plebanii w orwellowskim państwie Stasi.

W dorosłym życiu Merkel wydaje się być wolna od grzechu próżności: mieszka w wynajętym mieszkaniu, najbardziej lubi jeździć wysłużonym samochodem męża, a we włoskiej restauracji zamawia zwyczajne spaghetti bolognese. Każdorazowo odmawia wielkim projektantom proponującym, by na oficjalne spotkania zakładała przysyłane jej kreacje. Nawet, kiedy odpowiada na z pozoru „intymne” pytania, pozostaje zwykłą, „normalną” osobą.

Przyznaje, iż najbardziej boi się burzy. (Boi się także psów, co wykorzystał Putin w styczniu 2007 roku, goszcząc Merkel w swojej willi w Soczi. Podczas rozmowy polityków do salonu „przypadkowo” wpadł nagle wielki labrador i zaczął obwąchiwać gościa z Niemiec.) Za najlepszy film uważa „Pożegnanie z Afryką” z Robertem Redfordem. Na kolację przy świecach wybrałaby się najchętniej z Vincente del Bosque. Z kolei największym głupstwem popełnionym przez Angelę Merkel w dzieciństwie, było wczołganie się w nowym dresie z paczki z zachodnich Niemiec do ociekającej żywicą dziupli w drzewie. Zapytana, jak spędziłaby kilka wolnych dni, odpowiada, że posortowałaby książki walające się po mieszkaniu albo pojechała do swojego okręgu wyborczego, bo dawno tam nie była, a wyborcy czekają na rozmowę. Wydaje się, iż za tę zwyczajność Niemcy bardzo ją lubią.

Rodzice przestrzegali w dzieciństwie przyszłą niemiecką kanclerz, by w szkole nie prowokowała zdobytą wiedzą i by lepiej milczała na temat politycznych opinii, które słyszy w domu, czy o paczkach nadsyłanych z Hamburga. Wbijano jej do głowy, by nie prowokować, więc nie prowokowała. Angela Merkel nie prowokuje także dziś jako polityk. Merkel, zdaniem autora biografii wydanej nakładem wydawnictwa Agora, „nie jest ani zielona, ani socjaldemokratyczna, ani konserwatywna, ani liberalna. Merkel jest pragmatyczna. Lub, jak kto woli, elastyczna. Pragmatyzm jest jej największą cnotą. Nie wierność zasadom czy wielkim wizjom. (…) Franz Münterfering z SPD, wicekanclerz w pierwszym rządzie koalicyjnym Merkel (2005-2009),wyraził to tak: <Spokojnie można wsiąść obok niej do samolotu, kiedy go pilotuje. Doleci się na pewno. Tylko nie wiadomo dokąd>”.

Angela Merkel, którą przybliża czytelnikom Arkadiusz Stempin, określana jest także jako „kanclerz morderczyni” lub „czarna wdowa”. Według autora, Merkel została kanclerzem, ponieważ ignorowali ją męscy konkurenci. Specjalista od najnowszej historii Niemiec szkicuje sylwetkę kobiety, która wykazuje się znakomitym instynktem politycznym oraz niebywałą szybkością reagowania na nieoczekiwane i niekorzystne sytuacje. Kolekcjonuje, jak dowodzi autor, głowy samców alfa. Wyposażona jest, według Stempina, w gen władzy i nieprawdopodobną zdolność uczenia się od najwybitniejszych żonglerów politycznego makiawelizmu. Wyłamuje się z roli przypisywanej swojej płci. Jest odważna i wyrachowana. Cechuje ją skłonność do ryzyka. Jej największy atut, to zdaniem autora, pozorna nijakość.

Bez wątpienia warto sięgnąć po książkę Arkadiusza Stempina „Angela Merkel. Cesarzowa Europy”. Warto skonfrontować się z postacią, która stała się twarzą współczesnych Niemiec. Warto też, by dowiedzieć się, dlaczego w swoim gabinecie przechowuje portret carycy Katarzyny II.

Ewelina Tondys

„To przemiła kobieta, która natychmiast kopnie cię w tyłek, jak tylko się odwrócisz” – tak o Angeli Merkel wypowiedział się Günther Krause, minister do zadań specjalnych i minister transportu w rządzie kanclerza Kohla. To zaledwie jedna z wielu opinii, które na temat niemieckiej kanclerz zgromadził w swojej pracy dr hab. Arkadiusz Stempin – historyk i politolog, specjalista...

Sporo informacji podanych w lekkiej, przystępnej formie - czyta się bardzo dobrze. Jednocześnie książka stała się dla mnie swoistą odrutką na to, co dzieje się w polskiej polityce.

Sporo informacji podanych w lekkiej, przystępnej formie - czyta się bardzo dobrze. Jednocześnie książka stała się dla mnie swoistą odrutką na to, co dzieje się w polskiej polityce.

Nie jest to literatura najwyższych lotów. Całość ratuje główna bohaterka, której droga na polityczne szczyty jest na tyle ciekawa, że fascynuje nawet w formie białego wiersza.

Nie jest to literatura najwyższych lotów. Całość ratuje główna bohaterka, której droga na polityczne szczyty jest na tyle ciekawa, że fascynuje nawet w formie białego wiersza.

solidna biografia

solidna biografia

Nie znasz się na polityce, a ciekawi Ciebie osoba. Ta książka równoważy biografię w aspekcie politycznym i "ludzkim".

Nie znasz się na polityce, a ciekawi Ciebie osoba. Ta książka równoważy biografię w aspekcie politycznym i "ludzkim".