"Strach" Stanisława Srokowskiego można uznać za kontynuację jego "Nienawiści".
Zainspirowane autentycznymi wydarzeniami opowiadania utrzymane są w takiej samej konwencji - ich narratorem jest mały chłopiec, który przysłuchuje się przerażającym opowieściom i rozmowom dorosłych członków rodziny. Dzielą się oni tym, co widzieli albo usłyszeli od innych, a każda z historii wydaje się bardziej przerażająca od poprzedniej, tym bardziej, że ich bohaterami są sąsiedzi, którzy jeszcze niedawno byli przyjaciółmi albo dobrymi znajomymi.
Relacje na temat bestialskich mordów dokonywanych podczas drugiej wojny światowej przez Ukraińców na Polakach, Żydach i Cyganach mrożą krew w żyłach i odbierają mowę dorosłym, a co dopiero dziecku, które z ukrycia słyszy opowieści tak przerażające, że ich echa będą je prześladować także przez całe dorosłe życie.

Narrator opisuje niewyobrażalną nienawiść i porażające okrucieństwo katów wobec ofiar. Nie wystarczyło bowiem zabić. Trzeba było najpierw zastraszyć, a potem torturować przed śmiercią w sposób tak perfidny i zdziczały, że aż trudno to sobie wyobrazić.
Autor, co kilka razy podkreśla i w "Strachu" i w innych książkach o tematyce kresowej, celowo nie używa wobec morderców słowa "zezwierzęcenie", gdyż zwierzęta zabijają tylko wówczas, gdy są głodne lub gdy się boją, robią to w dodatku szybko i skutecznie, nie znajdując sadystycznej przyjemności w męczeniu ofiar.

Opowieści o ludobójstwie na Kresach nie ustają wraz z zakończeniem wojny. Autor podkreśla, że do krwawych zemst dochodziło jeszcze w drugiej połowie lat czterdziestych minionego wieku, gdy ukraińscy nacjonaliści brali odwet na swoich rodakach - tych, którzy pomagali Polakom albo nie chcieli uczestniczyć w zbiorowych mordach. Większość z nich nigdy nie stanęła przed sądem i nie poniosła kary za swoje zbrodnie. W ostatniej części, która ma reportażowy charakter, Stanisław Srokowski podkreśla, że do dziś w licznych wsiach żyją obok siebie potomkowie tych, którzy mordowali, i tych, którzy ratowali, a w niektórych miejscach można spotkać jeszcze leciwych uczestników wydarzeń sprzed ponad siedemdziesięciu lat.

Książka "Strach" poraża ogromem okrucieństwa, jakie opisuje. Robi tak ogromne wrażenie, bo mimo formy opowiadań, nie jest literacką fikcją. Autor dał tu świadectwo bolesnej i tragicznej prawdzie, ocalając pamięć o pomordowanych i tworząc historię ku przestrodze. Tę ważną kwestię pamięci i ocalania od zapomnienia podkreślają i bohaterowie, i pisarz, który bezpośrednio dochodzi do głosu w ostatnich dwóch utworach oraz w posłowiu. Milczenie bowiem nie sprawi, że da się odwrócić to, co już się wydarzyło. Niewiedza z wyboru może być dla niektórych wygodna, ale na pewno nie jest ona cechą ludzi myślących.

"Strach" Stanisława Srokowskiego można uznać za kontynuację jego "Nienawiści".
Zainspirowane autentycznymi wydarzeniami opowiadania utrzymane są w takiej samej konwencji - ich narratorem jest mały chłopiec, który przysłuchuje się przerażającym opowieściom i rozmowom dorosłych członków rodziny. Dzielą się oni tym, co widzieli albo usłyszeli od innych, a każda z historii...