Pana Stanisława miałem przyjemność poznać w tym roku, w lipcu. Wlaśnie tam ujął mnie swoją opowieścią, aż musiałem kupić książkę - warto było!

Zabrałem ją w podróż do Warszawy na 11 Listopada (czytało się bardzo szybko, chociaż też bardzo trudno). Opis tego co przeżył mały Stanisław chwyta za serce. Mały Stanisław , którego pamięć i wyobraźnia kształtowały się w atmosferze wojny i straszliwych mordów, przez to co przeżył odbiło się to na jego późniejszym życiu i działalności.

Czytałem wiele książek o trudnej tematyce, ale ta jest chyba najtrudniejsza - to, że napisana została z perspektywy małego chłopca i to jak przeżywał te straszne wydarzenia.

Nie mogę powiedzieć, że "fajna książka", jednak w mojej opinii każdy powinien zderzyć się z tym trudnym tematem, a także książkami Pana Stanisława - w tym "Strachu".

Pana Stanisława miałem przyjemność poznać w tym roku, w lipcu. Wlaśnie tam ujął mnie swoją opowieścią, aż musiałem kupić książkę - warto było!

Zabrałem ją w podróż do Warszawy na 11 Listopada (czytało się bardzo szybko, chociaż też bardzo trudno). Opis tego co przeżył mały Stanisław chwyta za serce. Mały Stanisław , którego pamięć i wyobraźnia kształtowały się w atmosferze...

Opowiadania ciekawe, masakrycznie niektóre. Styl napisania książki jak dla mnie dość irytujący, dlatego ocena tylko 6.

Opowiadania ciekawe, masakrycznie niektóre. Styl napisania książki jak dla mnie dość irytujący, dlatego ocena tylko 6.

Bardzo trudna do oceny, bo jak ocenić to, co przeżył człowiek i chce się tym podzielić? Tej książki nie da się przeczytać na raz. Trzeba ją dawkować. Okrucieństwo nie do opisania , a przede wszystkim nie do zrozumienia. Trauma, która będzie towarzyszyć ofierze do końca jej życia, bo autor książki zdecydowanie jest ofiarą - tego, co widział i słyszał. Język specyficzny, ale idealny do tamtych czasów. Można się zastanowić, czy lektura te książki wznieci w czytelniku nienawiść do Ukraińców, zwłaszcza dziś, w 2023 r. Jeśli ktoś chce taki efekt osiągnąć - odradzam lekturę. Jeśli ktoś chce poznać przeszłość - polecam.

Bardzo trudna do oceny, bo jak ocenić to, co przeżył człowiek i chce się tym podzielić? Tej książki nie da się przeczytać na raz. Trzeba ją dawkować. Okrucieństwo nie do opisania , a przede wszystkim nie do zrozumienia. Trauma, która będzie towarzyszyć ofierze do końca jej życia, bo autor książki zdecydowanie jest ofiarą - tego, co widział i słyszał. Język specyficzny, ale...

"Strach" jest to wstrząsający zbiór opowiadań o okrucieństwie, jakiego dopuszczali się bojownicy UPA i OUN na Kresach podczas II wojny światowej. W imię zbrodniczej i chorej ideologii banderowcy torturowali i z zimną krwią mordowali Polaków, zabierali im dobytek i palili polskie wsie. Bezpośrednim Świadkiem tych dramatycznych wydarzeń był sam Stanisław Srokowski. Jako dziecko zetknął się z brutalnością banderowców i dowodami ich krwawych poczynań, a także sam słyszał wiele historii o dokonywanych przez nich zbrodniach. Opierając się na własnej przeszłości stworzył on wstrząsający zbiór opowiadań, po który warto sięgnąć.

"Strach" jest to wstrząsający zbiór opowiadań o okrucieństwie, jakiego dopuszczali się bojownicy UPA i OUN na Kresach podczas II wojny światowej. W imię zbrodniczej i chorej ideologii banderowcy torturowali i z zimną krwią mordowali Polaków, zabierali im dobytek i palili polskie wsie. Bezpośrednim Świadkiem tych dramatycznych wydarzeń był sam Stanisław Srokowski. Jako...

Bardzo mocna książka, niektórych opisów po prostu nie dałam rady czytać.
Jest w niej kilka rzeczy, które skłoniły do refleksji czy zwróciły moją uwagę.
Po pierwsze niewyobrażalna trauma autora, który jak dziecko przeżył to wszystko, żył opowieściami o szczegółach mordów, słuchał o nich codziennie i… stracił w nich część rodziny.
Kolejna rzecz to zwrócenie uwagi na Ukraińców. Tych co mordowali, ich sumienia, odczucia po latach… I tych, którzy nie chcieli zabijać sąsiadów, bronili ich i tego co się z nimi stało, jak potraktowali ich banderowcy.
Sama książka ma różne opinie, ja daję wyższą bo mną wstrząsnęła. Nie dla osób wrażliwych.

Bardzo mocna książka, niektórych opisów po prostu nie dałam rady czytać.
Jest w niej kilka rzeczy, które skłoniły do refleksji czy zwróciły moją uwagę.
Po pierwsze niewyobrażalna trauma autora, który jak dziecko przeżył to wszystko, żył opowieściami o szczegółach mordów, słuchał o nich codziennie i… stracił w nich część rodziny.
Kolejna rzecz to zwrócenie uwagi na...

To powinna być lektura szkolna, a przynajmniej wybrane z opowiadań. Że brutalne? Że epatujące okrucieństwem? Owszem, ale taka była Rzeź Wołyńska. Tematyka obozowa zawarta m.in. w "Medalionach" Nałkowskiej czy opowiadaniach Borowskiego też jest pełna drastycznych opisów. Niby ludzie są świadomi, że coś takiego jak ukraińskie ludobójstwo na Kresach Wschodnich miało miejsce, znają też mniej więcej skalę tej zbrodni jednak dopiero poznanie opisów tego co się działo w pełni uświadamia czym była Rzeź Wołyńska. Gdyby polski prezydent i rząd mieli świadomość, iż wiedza o czynach ukraińskich ludobójców jest powszechna nie odważyliby się na marginalizowanie tej zbrodni motywując to dobrymi stosunkami z Ukrainą. Nie da się budować przyjaźni na kłamstwie. Na dodatek z narodem, który nadal czci ludobójców.

Książka Srokowskiego jest napisana prosto i oszczędnie. Z perspektywy kilkuletniego dziecka, które z zapiecka przysłuchuje się temu co opowiadają wieczorami dorośli: jego rodzice, dziadkowie, wujkowie i ciotki. To zwykle ciotki Elza albo Honorata, zwana we wsi wiedźmą, przynoszą wieści o nowych zbrodniach. Gdyż to nie było tak jak wyobrażają sobie zapewne co poniektórzy, że ludobójstwo Ukraińców na Polakach, ale i Żydach, Cyganach, Ormianach, Czechach, Słowakach trwało kilka dni i koniec. Poszczególne zbrodnie miały miejsce od 1939 roku aż do 1947 roku. O tej końcowej fazie opowiada chociażby książka dla młodzieży "Ślady rysich pazurów" Żółkiewskiej. Wracając do "Strachu", poszczególne opowiadania mają mniej więcej taką samą dynamikę: zwykle zaczynają się spokojnie, a kończą się krwawym apogeum, które wprawia słuchaczy, ale również i czytelnika w osłupienie. Nie jest to książka, którą czyta się jednym tchem, raczej się ją dawkuje zarówno ze względu na zawartą w niej dawkę okrucieństwa, jak i wspomniany schemat opowieści w którym praktycznie za każdym razem matce bohatera drżą usta, wujkowie siedzą skamieniali, dziadkowie szarpią włosy, a później rodzina się rozchodzi. Książka nie jest też napisana stronniczo, bo pokazuje również przykłady Ukraińców, którzy pomagali lub ostrzegali Polaków, a później ponosili za to śmierć. Byli również tacy, którzy nie potrafili zabić człowieka i również zostali zabici przez banderowców. Jednym z ciekawszych opowiadań jest "Czerwona sukienka", bo wyłamuje się ze wspomnianego schematu i pokazuje jak wyglądały te wydarzenia z perspektywy ukraińskiej rodziny.

Nieco dezorientować może niekonsekwencja co do imion, nazwisk czy miejsc. Raz są takie jak w rzeczywistości, innym razem są zmienione przez autora. Tłumaczy to tym, iż żyjący jeszcze świadkowie nie chcieli być wymienieni z imienia i nazwiska. Ale dlaczego np. Zygmunt Rumel został Tadeuszem Hawlem skoro to postać historyczna, tak jak gen. Sikorski, który został wspomniany w książce pod prawdziwym nazwiskiem? Dlatego powinno to zostać lepiej oznaczone by osoby szerzej zainteresowane mogły na własną rękę poszukać informacji nt. jakiejś miejscowości czy takich postaci jak Zygmunt Rumel.

To powinna być lektura szkolna, a przynajmniej wybrane z opowiadań. Że brutalne? Że epatujące okrucieństwem? Owszem, ale taka była Rzeź Wołyńska. Tematyka obozowa zawarta m.in. w "Medalionach" Nałkowskiej czy opowiadaniach Borowskiego też jest pełna drastycznych opisów. Niby ludzie są świadomi, że coś takiego jak ukraińskie ludobójstwo na Kresach Wschodnich miało miejsce,...

Czytałem wiele opracowań o mordach na Wołyniu. W większości amatorskich lub spisanych historii przez osoby potrafiące przenieść treść na papier.
Tutaj niestety książka do mnie nie trafia. Napisana jest w prymitywny sposób. Każde opowiadanie można streścić do 2,3 stron. Autor postanowił redagować na każdą historię +- 20 stron. Styl pisania nie pasuje do tego kalibru tematyki. Bestialstwo i zezwierzęcenie morderców z upa i oun połączone z przeciąganiem opowieści " powiedz dziadku, powiedz ciociu i co dalej ... i tak w kółko, drażniące.

Podsumowując. Temat ważny i potrzebny w literaturze ale nie w takim stylu.

Czytałem wiele opracowań o mordach na Wołyniu. W większości amatorskich lub spisanych historii przez osoby potrafiące przenieść treść na papier.
Tutaj niestety książka do mnie nie trafia. Napisana jest w prymitywny sposób. Każde opowiadanie można streścić do 2,3 stron. Autor postanowił redagować na każdą historię +- 20 stron. Styl pisania nie pasuje do tego kalibru...

Skłamałabym, gdybym twierdziła, że pochłonęłam tę książkę za jednym tchem. Dawkowałam ją sobie przez kilka miesięcy, by jej nie porzucić. Nie był to rodzaj literatury, który mogłabym komukolwiek polecić. Nie służyłby ani wrażliwym osobom, ani szukającym obiektywnych, historycznych informacji o wołyńskiej rzezi. To były nagie opisy okrutnych bestialstw, po których miałabym koszmary, gdybym nie umiała takich rzeczy szybko wyprzeć z głowy. Byli tam opętani kaci, niewinne ofiary oraz straumatyzowany chłopiec, który wychowywał się na tych wywołujących mdłości historiach. Stan jego umysłu odbijał się w każdym opowiadaniu. Pan Srokowski żył tymi przeżyciami, oddychał nimi i przez wiele lat ciążyły mu na duszy. Mam nadzieję, że gdy przelał swoje słowa na papier, to poczuł jakąś ulgę.

Skłamałabym, gdybym twierdziła, że pochłonęłam tę książkę za jednym tchem. Dawkowałam ją sobie przez kilka miesięcy, by jej nie porzucić. Nie był to rodzaj literatury, który mogłabym komukolwiek polecić. Nie służyłby ani wrażliwym osobom, ani szukającym obiektywnych, historycznych informacji o wołyńskiej rzezi. To były nagie opisy okrutnych bestialstw, po których miałabym...

Przerażające co może wstąpić w ludzi i co człowiek człowiekowi jest gotowy zrobić.

Przerażające co może wstąpić w ludzi i co człowiek człowiekowi jest gotowy zrobić.

myślałam, że stosy przeczytanych książek o rzezi Wołyńskiej zarówno źródeł historycznych, powieści pisanych na faktach, obejrzanych dokumentów i zdjęć, książek o
II wojnie światowej, obozach koncentracyjnych uodporniła mnie choć trochę, myślałam, że już w tym temacie niewiele mogę doświadczyć literacko.
O jakże się myliłam, srogo się myliłam.

Nie byłam w stanie przeczytać tej książki do końca, mimo, że już wcześniej czytałam opisy zbrodni, sposobów torturowania Polaków, to opisy Pana Stanisława sprawiły, że nie byłam w stanie o nich zapomnieć, poszarpały mi nerwy, nie mogłam sprzed oczu usunąć tych scen, nie byłam w stanie dalej czytać.

Mimo, że minęły dwa lata od próby przeczytania książki doskonale pamiętam każdy szczegół opisanej historii, każdej potworności, łzy mi stają w oczach gdy o tym myślę. Była to pierwsza książka o tej tematyce, która autentycznie mnie przeraziła.

I zdanie, które głęboko zapadło mi w pamięć, ukraińska staruszka ze wsi, z której pochodził p. Stanisław powiedziała do niego takie słowa - widzisz Ty, przepędzony z tej wioski, przyjeżdżasz do nas nowiutkim samochodem, pięknie ubrany, a ja nadal w tych samych walonkach, w walącej się chacie. Kiedyś, w Tamtych czasach powiedziałam swoim, że nie da się zbudować dobrego, szczęśliwego i bogatego państwa na ziemi nasiąkniętej krwią niewinnych. I patrz -Ty wielki Pan, a ja nadal wieśniaczka.
Nie jest to dosłowny cytat ale to zdanie tak doskonale pokazuje prawdę, o konsekwencji tamtych czynów, zresztą wszystkich złych czynów. Nie da się szczęścia budować na czyjejś tragedii.

myślałam, że stosy przeczytanych książek o rzezi Wołyńskiej zarówno źródeł historycznych, powieści pisanych na faktach, obejrzanych dokumentów i zdjęć, książek o
II wojnie światowej, obozach koncentracyjnych uodporniła mnie choć trochę, myślałam, że już w tym temacie niewiele mogę doświadczyć literacko.
O jakże się myliłam, srogo się myliłam.

Nie byłam w stanie...