Mówi się "Nie oceniaj książki po okładce". Święta prawda! Właśnie się o tym przekonałam. Biorąc do rąk "Rzeźnika Drzew" w dużej mierze zwróciłam uwagę właśnie na okładkę. A co ona właściwie przedstawia?
Na pierwszym planie widzimy drzewo. Stare, skręcone, bezlistne drzewo. Z dziuplą, z której leci... krew? Myślę, że tak. Na dodatek na nim siedzą kruki a obok niego czarny kot. W oddali widać też krzyż, co mnie zasugerowało drzewo cmentarne. Mmm, zachęcające - pomyślałam, w szczególności, że lubię "takie" klimaty.

Nie mogłam się doczekać aż skończę czytać wszystkie książki i wezmę Rzeźnika do rąk. Specjalnie dla "niego" zarwałam parę ładnych nocy. I WRESZCIE nadeszła ta chwila, otworzyłam pierwszą stronę i zaczęłam czytać. I tak dobrnęłam do końca.

Po lekturze tej książki mogę powiedzieć, że spodziewałam się więcej. Dużo więcej. Zakończenia opowiadań bardzo mi się nie podobały. Wręcz napawały irytacją. Przecież można było zakończyć je efektowniej, a tak, po przeczytaniu kilku opowiadań wiedziałam z góry co się stanie. Okropność. Ale to nie zmienia faktu, że opowiadania (oprócz zakończeń oczywiście) były dobre.

Mówi się "Nie oceniaj książki po okładce". Święta prawda! Właśnie się o tym przekonałam. Biorąc do rąk "Rzeźnika Drzew" w dużej mierze zwróciłam uwagę właśnie na okładkę. A co ona właściwie przedstawia?
Na pierwszym planie widzimy drzewo. Stare, skręcone, bezlistne drzewo. Z dziuplą, z której leci... krew? Myślę, że tak. Na dodatek na nim siedzą kruki a obok niego czarny...