http://www.nieperfekcyjnie.pl/2014/04/mroczne-umysy-alexandra-bracken.html

Nasze życie potrafi płynąć dość gładko i bezproblemowo, ciesząc nasze serca i uspokajając zmysły. Jednak zdarzają się pewne wydarzenia, które nagle zamykają pewien etap naszego życia - niezależnie od naszych pragnień, możliwości, oczekiwań czy aktualnego stanu ducha. Początkowo pojawia się bezbrzeżny smutek, rozczarowanie, złość i zwątpienie, które zdają się nigdy nie minąć. Jednakże ów stan nie trwa wiecznie, ponieważ człowiek to istota potrafiąca przyzwyczaić się do różnorodnych warunków, w jakich przychodzi jej żyć. Po dłuższym czasie można nawet dojść do wniosku, że tak po prostu musiało być, a gwałtowne opuszczenie dawnego życia okazało się kolejną furtką, być może nawet lepszą niż poprzednia...

Stany Zjednoczone są niezwykle zadłużone, gospodarka kraju upadła, a ludzie żyją w skrajnej biedzie. Ciężko zapanować nad panującym rozgardiaszem, a także wszechogarniającą paniką, która dochodzi do kulminacyjnego punktu, kiedy zaczynają umierać dzieci. Wszelkie symptomy wskazują na OMNI, czyli ostrą młodzieńczą neurodegenerację idiopatyczną. Rząd wymaga od rodziców, aby obserwowali swoje dzieci i jak najszybciej reagowali, widząc jakiekolwiek zmiany w zachowaniu pociech. Wielu z nich kierując się różnorodnymi obawami, mniej lub bardziej uzasadnionymi, oddaje własne dzieci do obozu, aby tam "naprawiono" je.

"Najmroczniejsze umysły skrywają się za fasadą najzwyklejszych twarzy." *

Do jednego z obozów trafia także dziesięcioletnia Ruby, której przyjdzie tam spędzić aż pięć lat. Wraz z innymi dziećmi zamieszkuje w szarym, ogromnym baraku, otoczonym elektrycznym ogrodzeniem, gdzie uzbrojeni żołnierze trzymają wartę przez całą dobę. Od samego początku istnieje podział na Zielonych i Niebieskich, którzy nie stwarzają większego zagrożenia, a także Żółtych, Pomarańczowych i Czerwonych, traktowanych jako niebezpiecznych i wymagających szczególnego nadzoru. Ruby podaje się za Zieloną, chociaż doskonale wie, iż powinna należeć do grupy Pomarańczowych, którzy odznaczają się nadzwyczajnymi mocami. Ruby również ma niecodzienną umiejętność - potrafi wtargnąć do czyjegoś umysłu, a poprzez dotyk udaje się jej poznać wspomnienia innego człowieka.

Pewnego dnia Ruby udaje się wydostać z obozu w Thurmond, jednak owa ucieczka niesie za sobą poważne konsekwencje, których nie można uniknąć. Okoliczności sprawiają, iż główna bohaterka poznaje Liama, Suzume oraz Charlesa, zwanego Pulpetem, i wyrusza z nimi na poszukiwanie Uciekiniera, który podobno pomaga takim jak oni. Jednak czy ten młody mężczyzna naprawdę pragnie wspierać innych, czy zależy mu jedynie na popularności, uwielbieniu i ziszczeniu własnych marzeń?

"Mówią do ciebie te okropne rzeczy, krzywdzą cię, a ty nigdy się nie bronisz. Ja wiem, Ruby... Wiem, że taka już jesteś, ale czasem zastanawiam się, czy ty się tym w ogóle przejmujesz. Dlaczego chociaż raz im się nie postawisz?" **

Ruby to bardzo empatyczna i miła dziewczyna, której szczęście innych wydaje się stać na wyższej półce niż jej własne. Główna bohaterka martwi się wszystkim dookoła, nierzadko zupełnie zapominając o sobie, a nie ma co ukrywać - trzeba dbać o własną osobę, ponieważ nikt tego za nas nie uczyni. Oczywiście cechy tej postaci szanuję i doceniam, jednak brakowało mi u Ruby tego CZEGOŚ, jakiejś iskierki, która sprawiłaby, iż już od pierwszej strony obdarzyłabym ją niesłabnącą sympatią. Inaczej było w przypadku jej przyjaciół, którzy od razu skradli moje serce.

Powieść dystopijna jest gatunkiem literackim, po który sięgam bardzo rzadko, przynajmniej w porównaniu z wieloma innymi bloger(k)ami. Jednak mam to szczęście, że jeżeli już sięgam po taką powieść, trafiam wręcz idealnie, czego przykładem są chociażby "Dobrani" Ally Condie, "Dotyk Julii" Tahereh Mafi czy trylogia "Igrzyska Śmierci" Suzanne Collins. Wobec "Mrocznych umysłów" miałam spore oczekiwania, tym bardziej kiedy z tyłu okładki ujrzałam dość duży napis głoszący, iż jest to 'najbardziej niepokojąca książka od czasu Igrzysk Śmierci'. Teraz, gdy jestem już po lekturze, mogę szczerze stwierdzić, że osoba, która dopuściła się tego twierdzenia, zagalopowała się zbyt mocno, przynajmniej z mojego punktu widzenia.

Powieść Alexandry Bracken nie wciągnęła mnie, tak jak tego oczekiwałam, a wręcz przeciwnie - czytało mi się ją opornie. "Mroczne umysły" nie porwały mnie, a napięcie, jakie miało trzymać mnie do ostatniej chwili, pojawiało się zdecydowanie zbyt rzadko. Dopiero pod koniec akcja nabrała odpowiedniego tempa do tego stopnia, że zakończenie zasmuciło mnie i wprawiło w melancholię. Jednak od takich książek oczekuję, aby nieustannie podtrzymywały moje emocje na właściwym poziomie, bo rozruszanie ich dopiero na sam koniec nie naprawi dość nijakiej reszty... Przez długi czas byłam przekonana, iż nie sięgnę po kontynuację, skoro już pierwsza część nie zachwyca, jednak teraz jestem skłonna przeczytać drugi tom, ale tylko ze względu na zakończenie "Mrocznych umysłów". Mam nadzieję, że tym razem autorka zaskoczy mnie w pozytywny sposób.

* cytat ze str. 420
** cytat ze str. 38

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2014/04/mroczne-umysy-alexandra-bracken.html

Nasze życie potrafi płynąć dość gładko i bezproblemowo, ciesząc nasze serca i uspokajając zmysły. Jednak zdarzają się pewne wydarzenia, które nagle zamykają pewien etap naszego życia - niezależnie od naszych pragnień, możliwości, oczekiwań czy aktualnego stanu ducha. Początkowo pojawia się...