Niezwykle polecam wszystkim! Doskonała seria :)

Niezwykle polecam wszystkim! Doskonała seria :)

Tym razem Guido Brunetti zostaje wezwany późną porą na służbę z powodu śmierci starszej samotnej kobiety. Choć na zwłokach są ślady walki, lekarz sądowy stwierdza, że przyczyną zgonu ponad wszelką wątpliwość był zawał serca. Wszyscy powtarzają policjantowi, że to nie jest sprawa dla niego, że powinien ją umorzyć z powodu braków znamion przestępstwa,jednak szósty zmysł podpowiada komisarzowi, żeby dokładniej przyjrzeć się niewadzącej nikomu ofierze.  Śledztwo, które prowadzi Brunetti doprowadzi winnego przed oblicze sprawiedliwości.

Ogromnym plusem (jak w każdym tomie serii) są spacery komisarza po Wenecji. Uwielbiam to miasto i zawsze się cieszę z dodatkowej porcji opisów autorstwa Donny Leon.

Tym razem Guido Brunetti zostaje wezwany późną porą na służbę z powodu śmierci starszej samotnej kobiety. Choć na zwłokach są ślady walki, lekarz sądowy stwierdza, że przyczyną zgonu ponad wszelką wątpliwość był zawał serca. Wszyscy powtarzają policjantowi, że to nie jest sprawa dla niego, że powinien ją umorzyć z powodu braków znamion przestępstwa,jednak szósty zmysł...

Długo nie chciałam sięgnąć po tę książkę. Kryminał w Wenecji? Podejrzewałam kicz. A gdybym wcześniej poczytała trochę o Autorce, wszystko stałoby się zrozumiałe.

Do cyklu o komisarzu Brunettim zachęcił mnie film ;)

Jako kryminał, zagadka kryminalna - słabo.
Jako zwięzła opowieść o współczesnej Wenecji i ludziach z nią związanych, a może ludzi w ogóle, pod pretekstem kryminału - bardzo ciekawie.

Długo nie chciałam sięgnąć po tę książkę. Kryminał w Wenecji? Podejrzewałam kicz. A gdybym wcześniej poczytała trochę o Autorce, wszystko stałoby się zrozumiałe.

Do cyklu o komisarzu Brunettim zachęcił mnie film ;)

Jako kryminał, zagadka kryminalna - słabo.
Jako zwięzła opowieść o współczesnej Wenecji i ludziach z nią związanych, a może ludzi w ogóle, pod pretekstem...

Kryminał obyczajowy, jakże inny klimat od szwedzkiej literatury. Czar Wenecji i mrok zjawisk obyczajowych .Ciepłe promienie słońca wpływają refleksyjnie na Brunettiego . Jeśli można tak określić pogodny kryminał bez scen mrożących krew w żyłach.

Kryminał obyczajowy, jakże inny klimat od szwedzkiej literatury. Czar Wenecji i mrok zjawisk obyczajowych .Ciepłe promienie słońca wpływają refleksyjnie na Brunettiego . Jeśli można tak określić pogodny kryminał bez scen mrożących krew w żyłach.

Po raz kolejny w Wenecji. Moim zdaniem książki Leon są to powieści obyczajowe z wątkiem kryminalnym. Więcej tu przemyśleń na temat ludzkiej natury, sposobów sprawowania władzy, nieśpiesznych posiłków i wzajemnego wspierania się niż śledztwa. Nie jest to absolutnie zarzut, mnie taki styl odpowiada.

Brunetti kolejny raz udowadnia, że jego przeczucia są wiele warte. Choć sprawa dla innych wydaje się jednoznaczna, on szuka innego wyjaśnienia. I znajduje je po wielogodzinnych spacerach i rozmowach z jeszcze większą ilością ludzi.

Minus jedna gwiazdka za absurdalne zakończenie.

Po raz kolejny w Wenecji. Moim zdaniem książki Leon są to powieści obyczajowe z wątkiem kryminalnym. Więcej tu przemyśleń na temat ludzkiej natury, sposobów sprawowania władzy, nieśpiesznych posiłków i wzajemnego wspierania się niż śledztwa. Nie jest to absolutnie zarzut, mnie taki styl odpowiada.

Brunetti kolejny raz udowadnia, że jego przeczucia są wiele warte. Choć...

Pierwsza moja przygoda z Donną Leon i jej commissario Brunettim. Sama intryga nie zrobiła na mnie wielkiego wrażenia, ale zła nie była. Na pewno zaś zrobiły na mnie wrażenie poruszane problemy społeczne i spacerki Brunettiego po Wenecji... Jestem uległy, jeżeli chodzi o rzeczy związane z Włochami. Można było wyczuć nutkę nostalgii, a to bardzo dobrze, bo Włochy właśnie z tym mi się kojarzą. Podróże vaporetto i dom starców sióstr zakonnych z tajemniczą południową szefową.

Pierwsza moja przygoda z Donną Leon i jej commissario Brunettim. Sama intryga nie zrobiła na mnie wielkiego wrażenia, ale zła nie była. Na pewno zaś zrobiły na mnie wrażenie poruszane problemy społeczne i spacerki Brunettiego po Wenecji... Jestem uległy, jeżeli chodzi o rzeczy związane z Włochami. Można było wyczuć nutkę nostalgii, a to bardzo dobrze, bo Włochy właśnie z...

Słoneczna jesień w Wenecji, a komisarz Brunetti wiedziony swą wieloletnią intuicją, zajmuje się nieszczęśliwym wypadkiem, który może okazać się morderstwem. A w tle, rodzina, smakowite jedzenie i miłość, która dużo zmienia.

Słoneczna jesień w Wenecji, a komisarz Brunetti wiedziony swą wieloletnią intuicją, zajmuje się nieszczęśliwym wypadkiem, który może okazać się morderstwem. A w tle, rodzina, smakowite jedzenie i miłość, która dużo zmienia.

Uwielbiam cykl o komisarzu Brunetti, głównie ze względu na wielowątkowość fabuły. Od pierwszej książki Donny Leon, zakochałam się w jej wizji kryminałów, opartej głównie na kulturowo - społecznym podłożu. Każda książka opisuje inne problemy współczesnej Wenecji, inne grupy społeczne - najczęściej tzw. wykluczone. A największym atutem - jak dla mnie - jest spojrzenie z wielu stron na dany problem (którym najczęściej jest morderstwo). Poczynając od służbisty Scarpy, karierowicza Patty, aż po Elettrę - wyjątkowo utalentowaną sekretarkę w komendzie. Do tego dochodzi główny bohater - Brunetti, prosty detektyw mający nieprawdopodobny dar dochodzenia prawdy, rozmawiając między innymi ze swoją szlachetnie urodzoną żoną...
W książkach Donny Leon jest cała Wenecja.
Przy czym, jak każdy autor, ma swoje lepsze i gorsze powieści. Akurat ta książka nie porwała mnie, tak jak np "Morze nieszczęść". Oczywiście jest to kwestia osobnicza, ale dla mnie w tym przypadku było za mało Wenecji w Wenecji, za mało "upierdliwego" Patty i za mało społecznych rozterek. Nawet morderstwo jakieś takie...
Akurat ta książka - w moim, podkreślam, odczuciu, bardziej by pasowała pod społeczne dylematy niż pod klasyczny społeczny kryminał Donny Leon.
Nie uważam, że jest zła. Nie uważam, że jest dobra.
Uważam, ze ta powieść jest... jak na Donnę Leon... nijaka.

Uwielbiam cykl o komisarzu Brunetti, głównie ze względu na wielowątkowość fabuły. Od pierwszej książki Donny Leon, zakochałam się w jej wizji kryminałów, opartej głównie na kulturowo - społecznym podłożu. Każda książka opisuje inne problemy współczesnej Wenecji, inne grupy społeczne - najczęściej tzw. wykluczone. A największym atutem - jak dla mnie - jest spojrzenie z wielu...

"[...]Brunetti z powrotem skupił wzrok na "Gazzettino" i nowinach, w których nie było nic nowego. Nastoletni kierowca stracił panowanie nad samochodem swojego taty o drugiej w nocy i rozpędzony wbił się w platan; staruszka została okradziona z emerytury przez człowieka podającego się za inkasenta przedsiębiorstwa energetycznego; mrożone mięso w dużym supermarkecie było pełne robactwa". Brzmi znajomo, prawda? Równie dobrze mogłoby się zdarzyć w Polsce. Donna Leon jest jednak Amerykanką mieszkającą od lat w Wenecji. O Wenecji są też jej książki i jakże mało w nich optymizmu względem włoskiej państwowości, polityków, systemu. Jedynie główni bohaterowie są wyjątkowi, choć raczej nie mają złudzeń na temat sprawiedliwości. Mimo to Brunetti z zaangażowaniem tropi sprawców każdej zbrodni. W tej części jest nie inaczej, choć nie do końca wiadomo, czy rzeczywiście doszło do przestępstwa, gdyż ofiara, starsza kobieta, zmarła mimo wszystko śmiercią naturalną. Jedak pewne ślady świadczą o tym, że ktoś mógł się do tego przyczynić. "Okropnie uczciwa" kobieta, jak się okazuje, wiedziała nieco za dużo, co nie każdej osobie było w smak. Zwłaszcza jeśli w grę wchodziły pieniądze i... miłość.
Kolejna dobra powieść jednej z moich ulubionych autorek.

"[...]Brunetti z powrotem skupił wzrok na "Gazzettino" i nowinach, w których nie było nic nowego. Nastoletni kierowca stracił panowanie nad samochodem swojego taty o drugiej w nocy i rozpędzony wbił się w platan; staruszka została okradziona z emerytury przez człowieka podającego się za inkasenta przedsiębiorstwa energetycznego; mrożone mięso w dużym supermarkecie było...

Kolejną powieścią kryminalną, którą otrzymałam (w ramach nagrody) od wydawnictwa Nuir Sur Blanc jest książka Donny Leon pt. „Po nitce do kłębka”. I tak jak do dwóch wcześniej przeze mnie czytanych kryminałów tego wydawnictwa („Ślad na piasku” Andrea Camilieri i „Gra w ciemno” Marco Malvaldi) miałam kilka zastrzeżeń, tak do tej książki nie mam, co bardzo mnie cieszy, do czego się przyczepić. Powiem to głośno i wyraźnie: oby więcej takich powieści detektywistycznych!


Historia przedstawiona w książce zaczyna się pewnego wieczoru, kiedy komisarz Brunetti otrzymuje wiadomość o śmierci starszej kobiety, która, co wszystko na to wskazuje, umarła śmiercią naturalną. Ta dostojna wdowa, pomagająca przy pensjonariuszach domu opieki prowadzonych przez siostry zakonne nie mogła mieć chyba żadnych wrogów, prawda? Skoro tak, to dlaczego w jej mieszkaniu, policja znajduje kilka kompletów damskiej bielizny w różnych rozmiarach, tak bardzo nie pasujących do gustu zmarłej? Jeśli chcecie znać odpowiedzi na te pytania, nie pozostaje Wam nic innego jak tylko sięgnąć po książkę Donny Leon i zatopić się w lekturze.

A dlaczego „Po nitce do kłębka” tak mnie urzekło? Po pierwsze dlatego, że komisarz Brunetti nie jest jednym z tych oklepanych detektywów, którymi karmią nas współcześni autorzy powieści kryminalnych. Guido nie jest alkoholikiem, nie ma problemów z narkotykami i dodatkowo nie pakuje się w tarapaty przez swoje rozbuchane ego. Wręcz przeciwnie, komisarz ma żonę (której nie zdradza) i dwoje dzieciaków na których koszty edukacji i życia nie psioczy w każdej wolnej chwili.

Czytaj dalej: http://bookstastegood.com/2014/07/donna-leon-po-nitce-do-klebka/#more-274

Kolejną powieścią kryminalną, którą otrzymałam (w ramach nagrody) od wydawnictwa Nuir Sur Blanc jest książka Donny Leon pt. „Po nitce do kłębka”. I tak jak do dwóch wcześniej przeze mnie czytanych kryminałów tego wydawnictwa („Ślad na piasku” Andrea Camilieri i „Gra w ciemno” Marco Malvaldi) miałam kilka zastrzeżeń, tak do tej książki nie mam, co bardzo mnie cieszy, do...