Bywają książki o których się wie, że są dobre. Lub bardzo dobre. A wręcz genialne. A mimo to, z różnych względów, podchodzi się do nich jak pies do jeża. Po prostu leżą, korcą a mimo to nie ma ochoty się za nie zabrać. Tak było w moim przypadku z "Kompleksem Portnoya".
Przeczuwałam, że to dosyć mocna pozycja, taka jakby wyjęta z twórczości Henry'ego Millera i jego "Zwrotnika Raka". No i się nie pomyliłam.

"Kompleks Portnoya" to zapis psychoanalitycznej spowiedzi Alexandra Portnoya, który na kozetce u lekarza próbuje dowiedzieć się skąd wynikają jego problemy seksualne oraz zniechęcenie do życia jakie wiedzie. W wyniku jego wywodu dowiadujemy się, że uzależniony jest od onanizmu, często myśli penisem a nie głową. Niejednokrotnie wspomnieniami wraca do chwil dzieciństwa, w którym to rządziła nadopiekuńczość a które w znacznej mierze ukształtowało go jako człowieka. Nie brak tu zabawnych sytuacji których bohaterami są jego rodzice czy groteskowych scen poznawania swojej seksualności przez głównego bohatera.

Na pierwszy rzut oka zdawać by się mogło, że powieść Rotha to lekka i przezabawna opowiastka o żydowskim chłopcu, który nie odnajduje się w kulturze w jakiej przyszło mu żyć; o chłopcu, którego zajmuje wyłącznie masturbacja. Nic bardziej mylnego."Kompleks Portnoya" to mocna satyra na żydowskość . To groteskowa wizja skomplikowanych i niejednokrotnie niezrozumiałych relacji rodzinnych. To również drwina z chrześcijaństwa. Karykaturalna opowieść o tym, że społeczeństwo czci coś, czego nie rozumie i czego nie zna. Co gorsza, nie próbuje się z tym zaznajomić.

Niniejsza książka jest bardzo mocna i wyrazista w swym przekazie. Charakteryzuje się soczystym, często wulgarnym językiem. Na jej całość składa się wiele obscenicznych obrazów, które mogą gorszyć co bardziej wrażliwszego odbiorcę. Nie brak tutaj odważnych poglądów. Autor nie boi się iść pod prąd, nie obawia skandalu. Podkreślić należy fakt, że pruderyjnego czytelnika jednak tą pozycją nie kupi. Jeśli ktoś nie lubi voyeuryzmu, to raczej jej nie doceni. Poczuje się po prostu zgorszony.

Mimo wszystko uważam, że jest to rzecz wybitna. Bardzo cenię sobie takie książki, takich autorów. Lubię grę w otwarte karty, lubię nazywanie rzeczy po imieniu. Nawet jeśli odbywa się to w atmosferze skandalu. A jeśli całość okraszona jest jeszcze dobrym humorem (nawet jeśli miałby być czarny) i odrobiną ironii, a całość mimo wulgarnego wydźwięku jest literacko dobra i mocno daje do myślenia to... czego chcieć więcej?

Bywają książki o których się wie, że są dobre. Lub bardzo dobre. A wręcz genialne. A mimo to, z różnych względów, podchodzi się do nich jak pies do jeża. Po prostu leżą, korcą a mimo to nie ma ochoty się za nie zabrać. Tak było w moim przypadku z "Kompleksem Portnoya".
Przeczuwałam, że to dosyć mocna pozycja, taka jakby wyjęta z twórczości Henry'ego Millera i jego...