Książka Kapuścińskiego odsłania ciemne strony ludzkiej natury i dobitnie uświadamia jak wielka część współczesnej historii jest pisana krwią niewinnych ofiar. Jest to obraz drastyczny, pełen nie tylko przewrotów pałacowych, wojen domowych, terroru i tyranów rodem z ameryki środkowej/południowej i Afryki, lecz również koszmarów zrodzonych w o wiele bardziej rozwiniętych krajach tzw. zachodu (rozdział opowiadający m. in. o krwawych wyczynach amerykańskiej korporacji United Fruit Company - dziś Chiquita Brands International, znanego producenta bananów daje do myślenia!).

W 1975 roku tj. w chwili wydania „Chrystusa z karabinem na ramieniu” krwawych konfliktów wydawało się być nieskończenie wiele – Guatemala, Boliwia, Chile, Mozambik, Dominikana, Palestyna… Czy obecnie sytuacja zmieniła się? Wcale. Choć część opisanych zarzewi ognia wygasło, nowe powstają ciągle, a co najbardziej przerażające, pewne z nich płoną bez przeszkód aż do dzisiaj i zapewne nie znikną także przez okres naszego krótkiego życia.

Sztandarowy jest tutaj konflikt Palestyński, bo stanowi nić łączącą okres pisania książki z dniem dzisiejszym, świadczy o aktualności wszystkich poruszanych problemów i pokazuje cały bezsens nakręcania spirali nienawiści. Kapuściński pisał że to jest wojna „która trwa od lat i której końca nie widać”. Jakże słusznie. Nic nie może się tu zmienić, bo jest to konflikt w którym obie strony mówią – wszystko albo nic. Żydzi wygnali Palestyńczyków z ich domów bo mięli pieniądze, nowoczesną armię i poparcie potężnych sojuszników. Zamknęli miliony ludzi w obozach koncentracyjnych, jednak nie mogli zakończyć sprawy w sposób ostateczny tak jak to próbowali zrobić ich niedawni prześladowcy – choć nie znaczy, że nie chcieli i nie chcą. Kapuściński obrazuje ograniczenia Żydów następująco: „Po południu podpłynęły cztery izraelskie kanonierki i przez godzinę ostrzeliwały Rashidyję*. Liban nie ma marynarki wojennej, kanonierki więc mogły strzelać bezkarnie. Mogłyby tak strzelać przez cały dzień, ale rozmiary takiego ataku są limitowane przez politykę: zabić tylu, żeby popamiętali, ale nie zabić zbyt wielu, bo zrobi to szum na świecie.” Aż chce się zapytać co może nauczyć człowieka empatii jeśli nie mogą tego dokonać doświadczenia holokaustu? Palestyńczycy jednak nie pozostają dłużni. Co więcej do nich też nie można czuć żadnej sympatii, ponieważ walczą sposobami najbardziej tchórzliwymi. Nie przeprowadzają szturmów na koszary i ataków na żołnierzy. Ich sposób walki to porwania, wystrzeliwanie rakiet z domów mieszkalnych, mordowanie ludności cywilnej…

Czyste szaleństwo świata którego musimy być świadomi, o tym jest książka Kapuścińskiego.

*obóz Palestyński w Libanie

Książka Kapuścińskiego odsłania ciemne strony ludzkiej natury i dobitnie uświadamia jak wielka część współczesnej historii jest pisana krwią niewinnych ofiar. Jest to obraz drastyczny, pełen nie tylko przewrotów pałacowych, wojen domowych, terroru i tyranów rodem z ameryki środkowej/południowej i Afryki, lecz również koszmarów zrodzonych w o wiele bardziej rozwiniętych...