"Była kimś więcej niż tylko człowiekiem, niż tylko królową.
Aelin.
Ukochana. Nieśmiertelna. Błogosławiona.
Aelin.
Aelin, Władczyni Dzikiego Ognia. Aelin Ogniste Serce. Aelin Niosąca Światło.
Aelin. "

Wow! Ogromny szacun dla Sarah J. Maas za ten tom. Wybiła się z tego ogromnego dołka w którym ją osadziłam, za przeraźliwie nudną Celaenę, której już powoli nie mogłam znieść. Ta książka rehabilituje wszelkie niedogodności wynikające z jej osobowości a wszystko za sprawą podziału akcji między tym co działo się z Celaeną i Rowanem, z wiedźmami na czele z Manon oraz z Dorianem, Chaolem i Aedionem. Zabieg ten od początku potrafił utrzmać moje zainteresowanie i mimo powolnej akcji byłam zdecydowanie bardziej zadowolona z przebiegu historii. Uwielbiam takie stopniowe budowanie napięcia by potem na koniec zastrzelić czytelnika szokującymi zmianami akcji na które nie był w ogóle przygotowany. Ogromnym plusem jest tutaj pojawienie się Rowana - gdyby nie on to pewnie nadal narzekałabym na Celaenę, a tymczasem to on grał pierwsze skrzypce pokazując zabójczyni gdzie jej miejsce. Aedion również brylował w stolicy, tylko troszkę szkoda mi Chaola, którego postać z zdecydowanego i honorowego kapitana zmieniła się w przygnębionego i troszeczkę żałosnego dowódcę - mimo to jest w moich oczach usprawiedliwiony i mam nadzieję, ze wkrótce weźmie się w garść. Zaskakujący był dla mnie bardzo zwrot w jego przyjaźni z Dorianem i chyba to było tutaj najbardziej dołujące - tymbardziej po tak niespodziewanym finale dla księcia. Manon jest dla mnie puki co neutralna, ale wierzę, że nie bez powodu pojawiła się w fabule i jeszcze ją docenię. Mam nadzieję, że kolejny tom jest równie dobry jak ten, bo już nie mogę się doczekać kiedy wpadnie w moje ręce. Szczerze polecam!

"Była kimś więcej niż tylko człowiekiem, niż tylko królową.
Aelin.
Ukochana. Nieśmiertelna. Błogosławiona.
Aelin.
Aelin, Władczyni Dzikiego Ognia. Aelin Ogniste Serce. Aelin Niosąca Światło.
Aelin. "

Wow! Ogromny szacun dla Sarah J. Maas za ten tom. Wybiła się z tego ogromnego dołka w którym ją osadziłam, za przeraźliwie nudną Celaenę, której już powoli nie mogłam...