Do każdej książki o Turcji podchodzę z pewną nieśmiałością - moje wyobrażenia o tym kraju zostały silnie ukształtowane przez rodzinę, która pod koniec lat 70-tych spędziła tam trochę czasu pracując, zwiedzając i żyjąc między autochtonami. Mówiąc wprost, zawsze obawiam się, że obraz Turcji wyłaniający się z reportaży będzie skrajnie inny.

W przypadku "Zabójcy z miasta moreli" mogłam odetchnąć z ulgą, obraz jest mniej więcej taki, jak z opowieści dziadków, a to z jednej strony mnie cieszy, a z drugiej... wychodzi na to, że od tamtego czasu Turcja zbytnio się nie zmieniła (a może nawet i wychodzi na mniej swobodną, wszak moja babcia wraz z dwiema nastoletnimi córkami poruszała się po mniejszych miejscowościach bez obstawy i bez problemów). Wciąż trwa bezwarunkowa miłość do Atatürka (który przecież rugował islam jak tylko mógł), maczopodejście Turków do kobiet, rozdarcie pomiędzy chustą a rozpuszczonymi włosami...

Witold Szabłowski bardzo zgrabnie przedstawia te wątki oddając głos samym Turkom, tym "tradycjonalistycznym" i tym proeuropejskim (choć taki podział to też duże uproszczenie). Pozostaje przy tym obiektywny i nieoceniający, zostawiając wyciągnięcie wniosków czytelnikowi. Jest i to, co szczególnie cenię w reportażystach - nie epatuje grozą, nie kreuje beznadziejnego, burzowego świata, w którym nie ma szans na przysłowiowe wychodzące słońce.

Do każdej książki o Turcji podchodzę z pewną nieśmiałością - moje wyobrażenia o tym kraju zostały silnie ukształtowane przez rodzinę, która pod koniec lat 70-tych spędziła tam trochę czasu pracując, zwiedzając i żyjąc między autochtonami. Mówiąc wprost, zawsze obawiam się, że obraz Turcji wyłaniający się z reportaży będzie skrajnie inny.

W przypadku "Zabójcy z miasta...