Autorka sprawnie posługuje się słowem. Zwłaszcza "grubym" słowem i jest w tym w miarę konsekwentna, chodź im dalej, tym wulgaryzmów mniej. Wolę co prawda książki napisane językiem bogatszym, bardziej eleganckim, ale dopuszczam też styl odmienny, o ile autor ma na niego pomysł.

Podoba mi się także kreacja postaci głównej bohaterki - kobiety trzydziestosześcioletniej, inteligentnej i niedojrzałej. Znak czasów? Obraz sennej polskiej prowincji w letniskowej okolicy (widać, że autorka dobrze zna miejsca, o których pisze). Drugoplanowi bohaterowie - są żywi, autentyczni, z krwi i kości. Poza mordercą (o nim niżej).

Odpowiada mi sposób, w jaki rozwija się intryga (wprowadzenie równoległej narracji jednej z drugoplanowych bohaterek książki jest bardzo ciekawym zabiegiem).

Nie podoba mi się objętość książki. 400 stron można zapełnić w sposób ciekawy nawet przy użyciu "opisów przyrody". Albo można to zrobić w sposób nieciekawy. W "Cichej przystani" ciekawie nie jest. Do tego stopnia, że czytając, zaczęłam przeskakiwać po dwie, trzy strony - od dialogu do dialogu. Intryga nic na tym nie straciła, niestety. Niestety, ponieważ wolę książki, w których każdy detal,każde zdanie, wszystko ma znaczenie i buduje atmosferę. Tymczasem tutaj pewne motywy powtarzają się do znudzenia. W "tle" pojawia się także sporo mało istotnych postaci. Rozpoczętych i niedokończonych, jakby autorka miała na nie pomysł, ale potem go gdzieś zagubiła.

Bardzo nie podoba mi się morderca oraz finał intrygi. Rozwiązania zagadki zatruwającej senną atmosferę miasteczka domyśliłam się dosyć szybko, aczkolwiek odpowiedź na pytanie "kto zabił" wpadła mi do głowy dopiero pod sam koniec książki. Co oczywiście nie jest minusem, tylko... jakiś ten morderca niespójny. Aby go scharakteryzować, musiałabym zdradzić tajemnicę, czego oczywiście nie zrobię. Napiszę więc tylko tak: psychopatyczne zachowanie słabo współgra z motywami działania zabójcy z "Cichej przystani".

Autorka sprawnie posługuje się słowem. Zwłaszcza "grubym" słowem i jest w tym w miarę konsekwentna, chodź im dalej, tym wulgaryzmów mniej. Wolę co prawda książki napisane językiem bogatszym, bardziej eleganckim, ale dopuszczam też styl odmienny, o ile autor ma na niego pomysł.

Podoba mi się także kreacja postaci głównej bohaterki - kobiety trzydziestosześcioletniej,...