Sam nie wiem czy to nie był przypadkiem jedynie sen. Może w tym śnie mogłem przysłuchiwać się rozmowie podczas łuskania fasoli. I nie tylko rozmowie. Wydaje mi się, że usłyszałem też dźwięk saksofonu. Grał pieśń o przemijaniu, pomagał mi w tej wędrówce po ludzkich charakterach.

Mógłbym z zachwytem opisywać tę powieść Wiesława Myśliwskiego do końca swojego życia. O ile tylko moja pamięć będzie trzymała w sobie to wspaniałe uczucie, kiedy się przeczyta dobrą książkę. Bo według pisarza nasza pamięć jest za krótka w stosunku do całego istnienia. Jego zdaniem z pewnością zanim mój czas przeminie to i zdążą wyblaknąć wspomnienia o przeczytanej kiedyś lekturze. Ale nie trzeba się tym martwić. I tak życiem rządzą przeznaczenie oraz przypadek, które potrafią się dobrze uzupełniać.

Akcja powieści meandruje jak dzika rzeka. Często wpada w jakieś zakole, za chwilę wyskakuje z niego i płynie innym rytmem. Z bohaterem "Traktatu o łuskaniu fasoli" możemy przeżyć jego przedwojenne dzieciństwo, okres młodzieńczego buntu podczas pracy przy tworzeniu nowego socjalistycznego świata, ale również zastanowić się nad miarą miłości. Bo czyż miłością nie nazwiemy stanu duszy, kiedy chcemy za kogoś umrzeć, aby ten nie musiał przez to nigdy sam przechodzić? Zgadzam się z Wiesławem Myśliwskim, że książki są jedynym ratunkiem, żeby człowiek nie zapomniał, że jest człowiekiem. Czytając je, sami wybieramy sobie świat który chcemy poznać. Wtedy to nie świat wybiera nas.

Kiedy zagłębiałem się w kolejne akapity, przypomniały mi się najlepsze lata życia spędzonego na wsi podczas wakacji. Niestety wiejskie życie naszego bohatera, zostało brutalnie przerwane przez wojnę. Mimo że wyszedł z niej poobijany emocjonalnie, to jednak jak mi się wydaje nie żałował że przeżył taki szmat czasu. Można by powiedzieć, że zaznał wielu stanów życia a każdy z tych stanów dał mu wiele doświadczeń. A każdy czytelnik jak już raz zagłębi się w "Traktat o łuskaniu fasoli" może samodzielnie jak po nitce zaglądać do każdego z doświadczeń osoby, która twierdzi że Bóg jest muzyką. Zresztą według autora ten Bóg zbyt łatwo potrafi wybaczać, w przeciwieństwie do ludzi którzy długo noszą swoje urazy.

W trakcie czytania naszła mnie refleksja, że może nie powinniśmy nad sobą za wiele rozmyślać. Może dopiero po śmierci, najlepiej będzie wyobrazić sobie całe swoje przeszłe życie i poczuć ostateczną ciszę. Nasz byt równie dobrze może być tylko snem a to nasza pamięć sobie nas wyobraża. W powieści Wiesława Myśliwskiego jest wiele takich przykładów, o których warto powiedzieć że czynią ten traktat filozoficznym. Ale to wspaniała filozofia, taka z życia wzięta. To magia snów o życiu.

Zdecydowanie polecam tą książkę wszystkim tym, którzy nie boją się czytać nieco trudniejszą literaturę. Tym wszystkim, którzy podczas czytania chcą zadać samemu sobie pytanie o sens własnego istnienia. I nie boją się po takim pytaniu odpowiedzi na nie, nawet gdyby była najgorszą prawdą.

Sam nie wiem czy to nie był przypadkiem jedynie sen. Może w tym śnie mogłem przysłuchiwać się rozmowie podczas łuskania fasoli. I nie tylko rozmowie. Wydaje mi się, że usłyszałem też dźwięk saksofonu. Grał pieśń o przemijaniu, pomagał mi w tej wędrówce po ludzkich charakterach.

Mógłbym z zachwytem opisywać tę powieść Wiesława Myśliwskiego do końca swojego życia. O ile...