To niezwykła opowieść, gdyż jej autor, Naoki Higashida, jest autystą. Nie mówi, porozumiewa się za pomocą pisma - jak to się stało i jak się tego nauczył, tłumaczy bardzo obrazowo.
Co ciekawe, książkę napisał, będąc nastolatkiem. Dziś jest już dorosłym mężczyzną, ale przeżycia, lęki i bariery wciąż są aktualne i nadal z nimi się zmaga.
To książka ważna dlatego, że pozwala wyobrazić sobie świat autystów. Na swoim przykładzie autor wyjaśnia pewne zachowania i obala różne stereotypy na temat autyzmu (np. przekonanie, że ONI CHCĄ pozostawać w swoim świecie albo że nie lubią się przytulać).
Jednocześnie Naoki Higashida podkreśla, że każdy przypadek autyzmu jest nieco inny i nie wszystkie jego doznania muszą sprawdzić się u innych osób.
Całość napisana jest prostym językiem, ale bardzo obrazowo. Autor podkreśla, że nie wszystkie emocje są przez niego doświadczane, ale umie wykazać się poczuciem humoru, dzięki czemu w jakiś sposób oswaja autyzm. Często też padają pytania o normalność – czym ona jest?
W tym nowym wydaniu ważny jest też wstęp napisany przez Davida Mitchella, autora bestsellerowej powieści „Atlas chmur”, który jest ojcem autystycznego syna.
Polecam – nie tylko jako matka już dorosłego autysty. Myślę, że warto przeczytać, by chociaż spróbować zrozumieć, co przeżywają ludzie z autyzmem. Jest to dla nich tym trudniejsze, gdy nie potrafią mówić.

To niezwykła opowieść, gdyż jej autor, Naoki Higashida, jest autystą. Nie mówi, porozumiewa się za pomocą pisma - jak to się stało i jak się tego nauczył, tłumaczy bardzo obrazowo.
Co ciekawe, książkę napisał, będąc nastolatkiem. Dziś jest już dorosłym mężczyzną, ale przeżycia, lęki i bariery wciąż są aktualne i nadal z nimi się zmaga.
To książka ważna dlatego, że pozwala...

Niesamowita książeczka, która w maleńkim rozmiarze skrywa ogrom emocji. Czytałam ją z perspektywy laika i cieszę się, że trafiła w moje ręce i zostanie na półce. Nie wiem czy dzięki niej na prawdę jestem w stanie zrozumieć osoby ze spektrum ale myślę, że dopiero teraz mogę mieć szansę przynajmniej spróbować. Otwiera oczy i obnaża smutną prawdę. Ale w pewien sposób daje jakiś dziwny rodzaj nadziei.

Autor w bardzo prosty sposób odpowiada na, wydawało by się, banalne pytania o zachowania, myśli, reakcje oraz uczucia osoby autystycznej. Odpowiada na nie z perspektywy dziecka, którym był. Choć jego tłumaczenia są krótkie i często wzajemnie do siebie podobne, potrafi umiejętnie pokazać nam świat osoby zamkniętej w ciele, które odmawia współpracy.

Książeczka pełna króciutkich rozdziałów czyta się niesamowicie szybko, niemal na raz choć przez cały czas daje nam do myślenia. Dodatkowo zawiera kilka niesamowitych ilustracji.

Niesamowita książeczka, która w maleńkim rozmiarze skrywa ogrom emocji. Czytałam ją z perspektywy laika i cieszę się, że trafiła w moje ręce i zostanie na półce. Nie wiem czy dzięki niej na prawdę jestem w stanie zrozumieć osoby ze spektrum ale myślę, że dopiero teraz mogę mieć szansę przynajmniej spróbować. Otwiera oczy i obnaża smutną prawdę. Ale w pewien sposób daje...

Wachlarz moich zainteresowań jest bardzo szeroki. Lubię zaczytywać się w literaturze obyczajowej, kryminałach czy romansach. Jestem otwarta na różne propozycje, ale lubię też sięgać po publikacje, które pozwalają mi spojrzeć na znane mi tematy z innej, nowej perspektywy. Jednym z takich tematów są zaburzenia rozwoju a dokładnie autyzm. Przeczytałam już kilka książek biograficznych czy poradników jednak pierwszy raz spotkałam się z taką książką jak ta.

Mowa tutaj o książce, która dzięki swojej wyjątkowości cieszy się popularnością od 2007 roku i doczekała się wznowień wydawniczych. Autorem jest Naoki Higashida, ówczesny nastolatek, który mimo swoich ograniczeń przedstawił swój punkt widzenia, a dokładniej rzecz ujmując punkt widzenia dziecka autystycznego. Tak, tak Kochani, ta książka, w przeciwieństwie do wielu innych, jest o tyle ważna, że przedstawia świat, nie oczami dorosłego człowieka mierzącego się z autyzmem czy rodziców dziecka ze spektrum, a właśnie dziecka, które ma jeszcze całe życie przed sobą i jego odczucia oraz emocje są nadal pierwotne i niewypracowane.

„Dlaczego podskakuję” to zbiór ponad pięćdziesięciu pytań, prostych i czasami wręcz banalnych, na które autor w taki sam sposób udziela odpowiedzi. Wyjaśnia, z czym musi się borykać i dlaczego świat, tak dla nas zwykły, jest dla niego wyprawą na Mount Everest.
Z dużym zainteresowaniem zapoznałam się z twórczością Naokiego Higashidy i okazje się, że książka. “Dlaczego podskakuję” nie jest jedyna, którą napisał, gdyż autor ma w dorobku również opowiadania. A dzięki tej książce mogłam poznać jedno z nich. Piękną i wzruszającą historię, dzięki której każdy z nas może wyobrazić sobie, poczuć i zrozumieć, jak trudne jest okazywanie emocji, kiedy jest to fizycznie niemożliwe. A tak właśnie czuje się dziecko autystyczne i właśnie na to głównie zwraca uwagę autor.

Zanim jednak poznałam odpowiedzi na nurtujące pytania, które wielokrotnie pojawiały się w mojej głowie, zapoznałam się ze wstępem. Został on przygotowany przez Davida Mitchella, brytyjskiego autora, który tak samo, jak ja zauważył, jak ważna jest to książka dla każdego rodzica, który chce zrozumieć swoje dziecko.

Wisienką na torcie jest szata graficzna, która została przygotowana przez Kay i Sunny wielokrotnie nagradzanych artystów z imponującym dorobkiem i światowej sławy wystawami.

Jestem ogromnie szczęśliwa, że mogłam poznać tę książkę, gdyż znalazłam w niej wiele bliskich mi kwestii. Znalazłam też odpowiedzi, jak chociażby te dotyczące zachowania dzieci z autyzmem, które dla niezaznajomionych z tematem mogą wydawać się dziwne, a dla mnie są czymś naturalnym.

Książka ta jest zbiorem informacji, które każdy rodzic może skonfrontować ze swoim życiem, wyciągnąć wnioski, zastanowić się nad działaniami, ale także upewnić się, czy to, co dotychczas robił, było słuszne i wskazane. Ja właśnie taką lekcję uważam za niezwykle ważną i z nową energią działam dalej, bo warto.
A Wam polecam tę pozycję, bo jest ona zdecydowanie najlepszą, jaką do tej pory o autyzmie przeczytałam.

https://papierowybluszcz.wordpress.com/2024/04/01/dlaczego-podskakuje-naoki-higashida/

Wachlarz moich zainteresowań jest bardzo szeroki. Lubię zaczytywać się w literaturze obyczajowej, kryminałach czy romansach. Jestem otwarta na różne propozycje, ale lubię też sięgać po publikacje, które pozwalają mi spojrzeć na znane mi tematy z innej, nowej perspektywy. Jednym z takich tematów są zaburzenia rozwoju a dokładnie autyzm. Przeczytałam już kilka książek...

#1376 - „Dlaczego podskakuję” - Naoki Higashida - Zysk i S-ka Wydawnictwo
#46/2024

"...kiedy podskakuję, to tak, jakby moje uczucia unosiły się do nieba. Naprawdę, pragnienie, by pochłonęło mnie niebo, wystarczy, żebym poczuł drżenie w sercu."

Książka ma 192 strony. Swoja premierę w tym wydaniu miała dnia 20.02.2024 roku.

Autor i bohater tej książki to trzynastolatek z autyzmem. Dzieli się on z czytelnikami swoim spojrzeniem na świat. Opowiada także o zachowaniach, które są dla niego codziennością i zarazem są niezrozumiałe dla innych osób.

Warto przeczytać tą książkę, uczy ona empatii i wyrozumiałości. Polecam. Dziękuję bardzo za nią Zysk i S-ka Wydawnictwo. <3 <3 <3

https://www.facebook.com/photo?fbid=1161443905151349&set=a.782581979704212

#1376 - „Dlaczego podskakuję” - Naoki Higashida - Zysk i S-ka Wydawnictwo
#46/2024

"...kiedy podskakuję, to tak, jakby moje uczucia unosiły się do nieba. Naprawdę, pragnienie, by pochłonęło mnie niebo, wystarczy, żebym poczuł drżenie w sercu."

Książka ma 192 strony. Swoja premierę w tym wydaniu miała dnia 20.02.2024 roku.

Autor i bohater tej książki to trzynastolatek z...

Postrzeganie przez otoczenie zachowania takiego jak: trzymanie się z boku, unikanie skupisk ludzi, wybór zabawek są kwestiami, na które warto zwrócić uwagę, ponieważ tutaj bardzo często pojawia się niewłaściwa interpretacja ze strony otoczenia, a Naoki w zrozumiały sposób to wszystko wyjaśnia. Warto zwrócić też uwagę, że bardzo łatwo pomylić to, co autyści lubią z tym, do czego mają aktualnie dostęp i co ich uspokaja ze względu na znajomość konkretnych przedmiotów. Co ciekawe, są wypowiedzi, z których wynika, że z niektórych "rzeczy" (czytaj: zachowania) się niejako wyrasta. I tu pojawia się miejsce na głębszą analizę tych przypadków - kiedy konkretnie mija dane zachowanie (być może nawet coś na to wpływa) oraz czy faktycznie u wszystkich to znika jak za dotknięciem magicznej różdżki.

Postrzeganie przez otoczenie zachowania takiego jak: trzymanie się z boku, unikanie skupisk ludzi, wybór zabawek są kwestiami, na które warto zwrócić uwagę, ponieważ tutaj bardzo często pojawia się niewłaściwa interpretacja ze strony otoczenia, a Naoki w zrozumiały sposób to wszystko wyjaśnia. Warto zwrócić też uwagę, że bardzo łatwo pomylić to, co autyści lubią z tym, do...

„… Nie wdajemy się za to w dyskusje, targi i krytykę. Takie historie zupełnie nas przerastają…”

„Dlaczego podskakuję” to niezwykła opowieść o tym, jak myśli, czuje i postrzega świat autystyczny umysł. Naoki Higashida to autystyczny trzynastolatek, który nauczył się komunikować z innymi, wskazując litery na specjalnej tablicy. Z rozbrajającą szczerością dzieli się swoim wyjątkowym spojrzeniem na świat i siebie samego, a także wyjaśnia zachowania i zwyczaje autystycznych osób, które mogą być niezrozumiałe dla innych ludzi. To jedna z tych książek, które naprawdę opisują prawdziwy problem. Niektóre zachowania są niezrozumiałe dla innych. Osoby te potrzebują wiele wyrozumiałości i empatii.

Publikacja będzie idealna dla nauczyciela, psychologa, pedagoga, ale i czytelnika, który po prostu interesuję drugim człowiekiem i medycyną. Nasze zachowania kształtują otoczenie. To np. że czegoś się boimy i czy przeciwstawiamy wynika też z naszej strefy komfortu. Nie masz poczucia czasu, nie umiesz odróżnić minuty od godziny, straciłeś zdolność komunikowania się. Masz wiele myśli, brak wrażliwości wyrażania potrzeb, to wszystko przeżywa umysł człowieka autystycznego. To przerażająca rzeczywistość. Często występują napady złości, paniki.

Autyzm. Czym jest? Niestety wiele osób go nie rozumie i chyba nawet się go boi. W szkole można usłyszeć takie stwierdzenie – niestety (to prawdziwy przykład) – „synku … nie baw się z nim, bo zarazisz się autyzmem”. Straszne … Reakcje innych mogą być przykre.

Autyzm naszego bohatera jest głęboki i uniemożliwia mu komunikowanie się za pomocą mowy, jednak nauczył się literować słowa. Umie też pisać. Naoki ma dar przywracania wiary poprzez ciekawość, poczucie humoru i ambicje literackie. Obala też mit, że osoba autystyczna musi być samotna. On lubi towarzystwo innych ludzi. Wiele rodziców dzięki tej książce dużo się nauczyło.

Trzy znaki po japońsku składają się na słowo autyzm: „ja”, „zamknąć” i „choroba”. Osoby autystyczne mówią głośno i dziwnie. Robią też coś czego nie powinni. Żeby odpowiedzieć na pytanie potrzebują czasu. Nie umieją rozmawiać, brak im słów, boją się spojrzeć w oczy, pochylają głowę. Czasami wolą samotność, bez dotyku drugiego człowieka. Nie lubią być zmuszani do wykonywania jakiejś czynności. Często podskakują, klaszczą w ręce, wtedy czują całe swoje ciało. Zatykają uszy. Występują u nich też zaburzenia snu. Mają doskonałą pamięć do rozkładów jazdy pociągów, kalendarzy i dobrze liczą. Często się gubią, ale lubią spacery. Nie są w stanie usiedzieć w miejscu. Miewają ataki paniki i załamania. To książka, która jest nadzieją dla ludzi, by umieli trafić do serc osób z autyzmem.

Autyzm według literatury fachowej i specjalistów jest chorobą bardzo złożoną. Autyzm, czyli (zaburzenie ze spektrum autyzmu, ang. autism spectrum disorder, ASD) należy do zaburzeń neurorozwojowych. Charakteryzuje się trudnościami w komunikacji i interakcjach społecznych. Obejmuje też ograniczone i powtarzające się wzorce zachowań. Mogą im towarzyszyć zaburzenia rozwoju intelektualnego i mowy funkcjonalnej. Termin „spektrum zaburzeń” oznacza różnorodność objawów i ich nasilenia. Często widzimy np. dziecko, które wykonuje daną powtarzającą się czynność. Niestety pomimo uwag dorosłego, nie przestaje jej wykonywać, denerwuje się i krzyczy. To jeden z przykładów autyzmu – ciągłe i notoryczne zamykanie drzwi.

ASD zwykle zaczyna się we wczesnym dzieciństwie. Nauczyciele dostrzegają np. problem, kiedy pracują z klasą, bo taki uczeń zachowuje się zupełnie inaczej. Wszystko prowadzi do problemów w funkcjonowaniu osobistym, rodzinnym, społecznym, szkolnym czy zawodowym. Zdolności i potrzeby autystów są zróżnicowane i zmienne w czasie. Niektórzy pacjenci mogą żyć samodzielnie, a inni – wymagają stałego wsparcia i opieki. W wielu problemach pomagają bliscy lub rodzice.

Nie opracowano leku na autyzm. Postępowanie w ASD polega głównie na oddziaływaniach psychospołecznych. Eksperci uważają, że wczesna interwencja terapeutyczna (przed 36. miesiącem życia ma znaczenie dla rokowania. Dlatego w przypadku zaobserwowania u dziecka niepojących objawów, trzeba niezwłocznie zgłosić się z nim do specjalisty.

Praca z dzieckiem, to coś niesamowitego. Najlepiej kiedy mamy dla niego czas, podejście i zrozumienie. Tylko czy wszyscy mają cierpliwość? Książka wyjaśnia zachowania i zwyczaje autystycznych osób, które mogą być niezrozumiałe dla innych ludzi.

Jego niepozbawiona humoru, poruszająca opowieść otworzy drzwi do złożonego świata autystów i nauczy wyrozumiałości i empatii.

Gorąco polecam i zachęcam do przeczytania tak pouczającej lektury.

Katarzyna Żarska
http://zarska18.blogspot.com/

Wydawnictwo: Zysk i S – ka
Premiera: 27.02.2024 r.
Oprawa: twarda
Wydanie I
Liczba stron: 192
(nowość wydawnicza)

„… Nie wdajemy się za to w dyskusje, targi i krytykę. Takie historie zupełnie nas przerastają…”

„Dlaczego podskakuję” to niezwykła opowieść o tym, jak myśli, czuje i postrzega świat autystyczny umysł. Naoki Higashida to autystyczny trzynastolatek, który nauczył się komunikować z innymi, wskazując litery na specjalnej tablicy. Z rozbrajającą szczerością dzieli się swoim...

Autyzm mam w domu. Moja córka jest osobą z autyzmem dziecięcym, a ja mam spektrum i właśnie z tego powodu od czasu do czasu sięgamy po książki przybliżające temat. Większość książek i filmów z tej tematyki znam, staram się nie przechodzić obojętnie obok nich, poszukuję rzeczy, które mogę Wam polecić i wyjaśniam, do jakiego grona odbiorców jest to publikacja. Jeśli zawiera przekłamania to także opowiadam Wam, dlaczego jest szkodliwa. Dziś kolejna książka o autyzmie. Tym razem jest to świat oczami trzynastoletniego Naoki Higashida „Dlaczego podskakuję”.
Na początku znajdziemy entuzjastyczny wstęp rodzica, który opowiada jak bardzo ta książka zmieniła jego życie i podejście do własnego dziecka z autyzmem, w jaki sposób pozwoliła spojrzeć inaczej na potrzeby potomka, jak pomogła dotrzeć do specjalistów i nauczycieli oraz otoczenia i uzmysłowić sobie, z jakimi problemami się mierzy. Dowiemy się też, kim jest autor, w jaki sposób nauczył się komunikować i jakie to ma znaczenie dla odbiorców. Po takim wstępie troszkę liczyłam na niesamowite fajerwerki w postaci szerszej wiedzy, ale czego ja mogę się dowiedzieć po 12 latach intensywnego poznawania autyzmu.
Bardzo podobało mi się w tej książce to, że autor kładzie nacisk na to, że jest to wyłącznie jego wizja i sposób odczuwania otoczenia, że rozumie to, iż inne osoby z autyzmem mogą funkcjonować inaczej oraz reagować. Do tego poruszono problem istnienia cudownych trików i terapii oraz wyjaśniono, że to, co działa w przypadku jednej osoby nie musi zadziałać u każdego autyka. W publikacji poruszono wiele ważnych tematów, wśród których jest brak umiejętności komunikowania (przekazywania tego, co ma się na myśli),problemy z mówieniem lub całkowity brak mowy, szukania alternatywnych sposobów komunikacji, potrzeba spacerowania/ przemieszczania się/ wędrowania. Jeśli szukacie poradnika w stylu „co zrobić, żeby osoba z autyzmem była taka jak neurotypowa” to zdecydowanie nie jest to tego typu lektura. Za to mamy pokazanie jak bardzo autyzm jest częściom tego, kim my- osoby z autyzmem i ze spektrum jesteśmy, z jakimi wyzwaniami się mierzymy, jak bardzo bodźce nas przytłaczają, a grupki osób powodują zagubienie, jak bardzo wychodzimy na odludków, dlatego, że nie potrafimy stać się częścią grupy oraz w jaki sposób zastępujemy to trzymaniem się na uboczu lub byciu w ciągłym pędzie, dlaczego można odnieść wrażenie, że jesteśmy ciągle zajęci i nadaktywni. Naoki Higashida wyjaśnia jak można nam pomóc. Właśnie z tego powodu będzie to ciekawa i ważna książka dla osób, które autyzm dopiero odkrywają.
Naoki Higashida pokazuje, w jaki sposób autyzm jest częścią jego osobowości i dlaczego nie powinno myśleć się o nim w kategoriach choroby tylko neuroróżnorodności. Zobaczymy, w jaki sposób zachowuje się i reaguje na różne rzeczy, dlaczego potrzebuje wsparcie oraz zrozumienia, a także cierpliwości i empatii. Autor wyjaśnia jak niesamowicie ważne jest dbanie o samoocenę młodej osoby z autyzmem, podążanie za nią, rozwijanie jej umiejętności, wspieranie zainteresowań. Młody autor laikom może uświadomić znaczenie włączania takich osób jak on do społeczeństwa. Problemowi nawiązywania i podtrzymywania znajomości, umiejętności komunikowania się, dołączania do grupy poświęcono tu sporo miejsca i świetnie pokazano jak to wygląda z perspektywy osoby ze spektrum. Mamy też sporo informacji o tikach, gestach, echolalii, izolowaniu się, reakcji na różnorodne bodźce. Naoki pokazuje, że brak kompetencji językowych nie czyni z osób z autyzmem mniej inteligentnych i nieutalentowanych. Kierując swoje słowa do rodziców i opiekunów pisze o potrzebie ciągłego pilnowania i uważania, aby nic złego się nie stało.
Myślę, że publikacje dobrze oddaje to jak wygląda życie z dzieckiem z autyzmem, z czym owo dziecko musi się mierzyć, jak ważne dla niego jest docenianie go, poświęcanie mu uwagi i nie mówienie w kategoriach „ciężkiego życia”. Dla mnie jako osoby „siedzącej w temacie” nie ma tu niczego nowego odkrywczego, ale wiem, że wszystko, co jest tu opisane jest dla osób, które zaczynają przygodę z poznawaniem autyzmu jest nieznane, dlatego polecam tym, którzy jeszcze nie znają i chcą zrozumieć inny sposób funkcjonowania.

Autyzm mam w domu. Moja córka jest osobą z autyzmem dziecięcym, a ja mam spektrum i właśnie z tego powodu od czasu do czasu sięgamy po książki przybliżające temat. Większość książek i filmów z tej tematyki znam, staram się nie przechodzić obojętnie obok nich, poszukuję rzeczy, które mogę Wam polecić i wyjaśniam, do jakiego grona odbiorców jest to publikacja. Jeśli zawiera...

Słuchajcie, nie ma na świecie takiego poradnika odnośnie autyzmu, który w stu procentach wytłumaczyłby nam zachowanie takich osób. Zawsze co innego jest, kiedy ktoś tłumaczy nam czyjeś punkty widzenia i inaczej, jeśli to osoba dotknięta tą choroba się o sobie wypowiada. Książkę, którą dla was recenzuję napisał autystyczny trzynastoletni Naoki Higashida, który nauczył się komunikować z innymi za pomocą specjalnej tablicy. Bardzo chciał przekazać innym, że ludzie autystyczni bardzo często zachowują się w sposób, który nawet nie chcą pokazywać. On sam wielokrotnie chciał powiedzieć coś ważnego, a słowa nie słuchały go i mówił rzeczy na które był zły. Te osoby nie mają wpływu na nic, nad czym ma kontrolę człowiek normalny. Bardzo szybko się stresują, gdyż ich ciało reaguje w sposób sprzeczny z tym, co oni sami chcą wyrazić. Dlatego nie lubią przebywać z innymi ludźmi. Nie dlatego, że czują się gorsi, tylko właśnie dlatego, że osoby, które ich nie rozumieją postawione są w niekomfortowej sytuacji. To nadzwyczajne jak bardzo osoby autystyczne są wrażliwe i jaki ogrom empatii posiadają. Powtarzają na głos zadane im pytania nie dlatego, że go nie rozumieją, tylko dlatego, że ich mózg musi od nich usłyszeć pytanie, by mogło poszukać na nie odpowiedzi. Nasza głowa reaguje na pytania świata, obcych ludzi, czy też wychwytujemy zasłyszane słowa z otoczenia i na ich podstawie reagujemy. W ich głowach jest ogromny szum, odbierają bodźce z całego świata, dlatego by zamknąć się na świat, ich mózg odpowie im tylko wtedy, jeśli od nich samych usłyszy pytanie. Zawsze trzeba dać im odrobinę czasu na zastanowienie, gdyż zadane pytanie musi uformować się w słowa, przyciągnąć odpowiednie sytuacje, odnaleźć źródło odpowiedzi, by po chwili i ono złożyło się w całość i jakby na złość zbyt długi czas przetwarzania odpowiedzi w ich głowach powoduje wymazanie wcześniejszego pytania. Naoki jak i inne osoby autystyczne bardzo by chcieli odpowiedzieć na nie i nawet wiedzą, że je znali, ale za moment wszystko im znika. Dlatego nic nie mówią, bo wiedzą, że sprawili nam przykrość. To zaledwie zlepek historii, którą przedstawił nam chłopiec. Książka otworzyła mi oczy na to, czego wcześniej nie rozumiałam. Wzruszyła mnie setki tysięcy razy, pokazała, że nie ma zależności między tym co się chce, a możliwościami ciała takich osób. Są cudownie empatyczne i nierzadko uzdolnione. Nie zwracajmy się do nich jak do małego dziecka, bo oni dorastają tak jak my. Naoki dokładnie wytłumaczył nam życie z własnej perspektywy za pomocą pytań i odpowiedzi. Z pewnością nie przesadzę, jeśli dodam, że to najbardziej wartościowa książka, jaką przeczytałam do tej pory w całym swoim życiu. Lekcji, której mi udzielił, nie zapomnę do końca swojego życia:-)

Słuchajcie, nie ma na świecie takiego poradnika odnośnie autyzmu, który w stu procentach wytłumaczyłby nam zachowanie takich osób. Zawsze co innego jest, kiedy ktoś tłumaczy nam czyjeś punkty widzenia i inaczej, jeśli to osoba dotknięta tą choroba się o sobie wypowiada. Książkę, którą dla was recenzuję napisał autystyczny trzynastoletni Naoki Higashida, który nauczył się...

"Dlaczego podskakuję" to książka pisana z perspektywy trzynastoletniego chłopca, który jest autystyczny.

Jako, że ostatnio coraz częściej spotykam na swojej drodze osoby z tym spektrum doszłam do wniosku, że bardzo chcę poznać co im w duszy gra.

Ta krótka książka przepełniła mnie ogromnym smutkiem z tego powodu, że osoby autystyczne są tak bardzo nierozumiane i odpychane przez ludzi bez zaburzeń. To okropnie przykre nie tylko dla mnie czyli osoby, która jest jakby poza tym wszystkim ale przykre głównie dlatego jak nasze niezrozumienie zachowań osób autystycznych negatywnie wpływa na ich uczucia.

Ta książka pokazała mi bardzo wiele, dała mnóstwo odpowiedzi i chciałabym umieć te wszystkie informacje i rady wykorzystać w życiu codziennym z osobami ze spektrum, które spotykam na swojej drodze.

Polecam ją dosłownie każdemu.

"Dlaczego podskakuję" to książka pisana z perspektywy trzynastoletniego chłopca, który jest autystyczny.

Jako, że ostatnio coraz częściej spotykam na swojej drodze osoby z tym spektrum doszłam do wniosku, że bardzo chcę poznać co im w duszy gra.

Ta krótka książka przepełniła mnie ogromnym smutkiem z tego powodu, że osoby autystyczne są tak bardzo nierozumiane i odpychane...

Książka jest pisana z perspektywy nastolatka w spektrum autyzmu. Odpowiada on (krótko) na pytanie, często stawiane przez społeczeństwo "czemu zachowuje się on tak, a nie inaczej". Wyjaśnienia są krótkie. Całą książkę ze względu na rozmiar czyta się również bardzo szybko. Mnie ona nie uwiodła, ale też dlatego, że mam szeroką wiedzę na temat autyzmu, więc odpowiedzi mnie nie zaskoczyły, nie znalazłam nic odkrywczego, ale być może dla osób którzy mają małą wiedzę na ten temat książka coś rozjaśni.

Książka jest pisana z perspektywy nastolatka w spektrum autyzmu. Odpowiada on (krótko) na pytanie, często stawiane przez społeczeństwo "czemu zachowuje się on tak, a nie inaczej". Wyjaśnienia są krótkie. Całą książkę ze względu na rozmiar czyta się również bardzo szybko. Mnie ona nie uwiodła, ale też dlatego, że mam szeroką wiedzę na temat autyzmu, więc odpowiedzi mnie nie...