Jakoś mam problem z ocenianiem zbiorów opowiadań, a najgorzej jest, jeśli jedne zasługują na 3 gwiazdki, a innym postawiłabym nawet 200 gwiazdek na 5 możliwych.
Tak było tutaj. Pierwsze opowieści jakoś mnie nie zachwyciły (może "Szczury w murach" odrobinę), ale za "Zew Cthulhu" jestem to w stanie tej cegiełce wybaczyć.
Styl pisania Lovecrafta jest zupełnie inny niż pisarzy, których zwykłam wielbić do tej pory. Dialogi ograniczone do minimum, pełno opisów. Poza tym skupia się tylko i wyłącznie na wątkach fantastycznych, nie zagłębia się zbytnio w życie prywatne bohaterów.
A Cthulhu? Jaką trzeba mieć wyobraźnię, by stworzyć tak niepowtarzalne i przerażające istoty! Nic ostatnio mnie tak nie wystraszyło, a teraz zaczynam mieć obsesję na ich punkcie (patrz: mój obecny avatar). Gigantyczne, posiadające jeszcze bardziej gigantyczną wiedzę, podróżujące po kosmosie... - jak tu się ich nie bać, nie zapamiętać ich na długi czas?
Wszyscy fanatycy Lovecrafta podziwiają go głównie za "cykl Cthulhu" i nie dziwię im się, mimo że np. "Sny w domu wiedźmy" też zasługują na uwagę (Brązowy Jenkin - brrr!).
Zdecydowanie do książki pasuje słowo "dziwna". Bo jest dziwna, ale wg. mnie to nie jest wada. Są ludzie dziwni, są ludzie normalni, a ja się zaliczam raczej do tych pierwszych. Kupując ją po przecenie w Matrasie liczyłam na to, że będzie dziwna. Normalni ludzie, którzy chcą na chwilę oderwać się od normalności też powinni ją przeczytać. I tyle.
Gdzieś wyczytałam, że wiele z tych opowiadań jest rasistowskich. Ja tu niczego takiego nie zauważyłam, może Lovecraft był rasistą, ale nie dostrzegam tego w jego twórczości.
Ma jednak parę przywar. Bo po kiego grzyba w co drugim opowiadaniu wspominać o "Necronomiconie - przerażającej księdze szalonego Araba Abdula al-Hazreda", która nawiasem mówiąc w ogóle nie istnieje? Na początku zaintrygowało mnie to, myślałam nawet, że jest to prawdziwa książka i chciałam ją przeczytać. Później tak mnie to znudziło, że gdy znowu widziałam nazwę "Necronomicon" to tylko wywracałam oczami. Lovecraft wymyślił jedne z najbardziej przerażających stworzeń, jakie znam, a nie starczyło mu wyobraźni, żeby wymyślić jakąś inną książkę z czarami czy co? Może był to celowy zabieg, ale wyjątkowo denerwujący, gdy czyta się te wszystkie opowiadania naraz.
Ale i tak to najlepsze 570 stron jakie dostało mi się do rąk od prau dobrych miesięcy.

Jakoś mam problem z ocenianiem zbiorów opowiadań, a najgorzej jest, jeśli jedne zasługują na 3 gwiazdki, a innym postawiłabym nawet 200 gwiazdek na 5 możliwych.
Tak było tutaj. Pierwsze opowieści jakoś mnie nie zachwyciły (może "Szczury w murach" odrobinę), ale za "Zew Cthulhu" jestem to w stanie tej cegiełce wybaczyć.
Styl pisania Lovecrafta jest zupełnie inny niż...