Jennifer Worth (1935–2011) — szkoliła się na pielęgniarkę w Royal Berkishire Hospital, pracowała jako położna w londyńskich szpitalach: Elizabeth Garrettt Anderson Hospital, następnie w Marie Curie Hospital. W 1973 r. porzuciła pielęgniarstwo dla muzyki. Przez kolejnych 25 lat uczyła śpiewu i gry na fortepianie.

Autorka przywołuje wspomnienia z początków pracy, opisując życie Jenny i innych młodych położnych, praktykujących w Domu Nonnata-ośrodku prowadzonym przez zakonnice, zapewniającym pomoc pielęgniarską okolicznej ludności.

Londyński East End w latach 50-tych XX wieku to miejsce pełne biedy i przemocy. Poznajemy rodziny żyjące w „czynszówkach”, gdzie często wśród robactwa, szczurów i brudu przychodzą na świat kolejne dzieci.

Kobiety rodziły w domu i tylko w wyjątkowych przypadkach trafiały do szpitala. Bardzo się zresztą tego obawiały, gdyż szpitale zakładano najczęściej w budynkach byłych przytułków-a te miejsca wszystkim kojarzyły się ze śmiercią.

Autorka przedstawia nam zresztą jedną z bohaterek, starszą panią obsesyjnie zainteresowaną noworodkami-tym czy przyszły na świat zdrowe. Okazuje się, ze kobieta po śmierci męża i popadnięciu w ogromną nędzę, była zmuszona udac się z dziecmi do przytułku- tam natychmiast odebrano jej je i tylko co jakiś czas informowano o śmierci kolejnego syna bądź córki.

Są w tej książce też piękne i wzruszające historie o rodzinach, w których mimo trudnych warunków panowała miłośc, a kolejne dziecko witano z wielką radością. Nawet gdy było 25 maleństwem!

Kobiety rodzą otoczone bliskim-matkami, ciotkami, czasem towarzyszy im mąż. A zaraz po porodzie cała rodzina może obejrzec noworodka.

Przerażające historie opisywały tragedie młodych dziewczyn zmuszonych do prostytucji, którym z powodu ciąży groziła śmierc.

Czasem kobieta bała się porodu, gdyż nie była pewna czy dziecko będzie miało kolor skóry jej męża. Niestety z niektórych wspomnień dowiadujemy się, ze dzieci nie pochodzące ze związku małżeńskiego trafiły do przytułków.

Poznajemy też prywatne życie zakonnic i młodych położnych, które niezależnie od pory dnia i nocy na okrzyk „Zawołajcie położną!” wskakiwały na rower i niosły pomoc.

Swietna książka! Pełna dramatyzmu, wzruszeń i opisów niezwykłego, trudnego życia kobiet, przed przemianami społecznymi i przed wynalezieniem tabletki antykoncepcyjnej. POLECAM!

http://ulica-czytankowa.blog.pl/2014/10/05/wycieczka-do-zywca/

Jennifer Worth (1935–2011) — szkoliła się na pielęgniarkę w Royal Berkishire Hospital, pracowała jako położna w londyńskich szpitalach: Elizabeth Garrettt Anderson Hospital, następnie w Marie Curie Hospital. W 1973 r. porzuciła pielęgniarstwo dla muzyki. Przez kolejnych 25 lat uczyła śpiewu i gry na fortepianie.

Autorka przywołuje wspomnienia z początków pracy, opisując...