Jeżeli właśnie, czytelniku, od dłuższego czasu czytałeś na zmianę Husserla z Ingardenem i intelekt zaczął dymić Ci z przepracowania, i nie jesteś już w stanie wziąć w nawias żadnego fenomenu, a pojęcie potencjonalności straciło na ostrości i ostrość odbierania tak się złachmaniła, że dopuszczasz nawet rymy w opinii pisanej dla LC, to znak, że dojrzałeś już do przeczytania "Motylka" Katarzyny Puzyńskiej. Z rozkoszą zanurzysz się w doskonale Ci już znany schemat, jak to kobieta po przejściach wyruszyła na głęboką prowincję, by tam poukładać sobie życie. Z uśmiechem rozczulenia popatrzysz na policjantów, którzy nie widzą różnicy między trupem potrąconym przez samochód, a takim, po którym ktoś raz po raz przejechał się parę razy. Z wdzięcznością pomyślisz o autorce, która przedstawia Ci postaci proste i schematyczne, kiedy indziej powiedziałbyś, że nudne, i jednocześnie snuje swoje opowiadania w taki sposób, że nie zasypiasz i jakoś czytasz sobie to dziełko. Jeśli zaś nie wyprułeś sobie ostatnio żył, uważaj! Możesz się zirytować (tym, co powyżej).

Jeżeli właśnie, czytelniku, od dłuższego czasu czytałeś na zmianę Husserla z Ingardenem i intelekt zaczął dymić Ci z przepracowania, i nie jesteś już w stanie wziąć w nawias żadnego fenomenu, a pojęcie potencjonalności straciło na ostrości i ostrość odbierania tak się złachmaniła, że dopuszczasz nawet rymy w opinii pisanej dla LC, to znak, że dojrzałeś już do przeczytania...