Pamiętam, że gdy w książce W. Harringtona "Klucz do Biblii" po raz pierwszy zetknąłem się z użyciem rzeczownika "amfiktionia" w odniesieniu do organizacji religijnej Izraela, bardzo się zdziwiłem. Teraz, czytając książkę K. Banka, dowiedziałem się o tym, że jest to termin przyjęty i stosowany także poza gruntem greckim. Amfiktionia zawsze będzie się kojarzyła przede wszystkim z tą delficką i zdaje się, że wyraz ten od tej konkretnej organizacji wyszedł rozprzestrzeniając się po różnych rejonach Grecji starożytnej. Autor przedstawia w swojej pracy kolejne amfiktionie począwszy od tych, które są tym terminem określane w źródłach, a kończąc na tych, które hipotetycznie można za takowe uznać. Miejscami dużo tu gdybania, ale przecież biorąc pod uwagę specyfikę źródeł, z których korzysta badacz tych zagadnień, jest to raczej uprawnione działanie. W przypadku każdego rozdziału czytelnik spotka się z identyczną konstrukcją: 1. Centrum amfiktionii; 2. Czas istnienia amfiktionii; 3. Terytorium amfiktionii; 4. Funkcje amfiktionii. I tak po kolei. To, co mi się w tej monografii nie podobało, to przyjmowanie za dobrą monetę właściwie wszystkich informacji źródłowych o epoce archaicznej, w której miały amfiktionie powstać. Myślę, że w tej kwestii K. Banek mógł zachować trochę więcej krytycyzmu wobec przekazów antycznych. Ale ogólnie rzecz biorąc praca interesująca i sporo mówiąca o podobieństwach między Grekami a innymi ludami basenu Morza Śródziemnego.

Tomasz Babnis

Pamiętam, że gdy w książce W. Harringtona "Klucz do Biblii" po raz pierwszy zetknąłem się z użyciem rzeczownika "amfiktionia" w odniesieniu do organizacji religijnej Izraela, bardzo się zdziwiłem. Teraz, czytając książkę K. Banka, dowiedziałem się o tym, że jest to termin przyjęty i stosowany także poza gruntem greckim. Amfiktionia zawsze będzie się kojarzyła przede...