Śmierć bliskiej osoby jest z pewnością dużym wstrząsem dla każdego z nas. Ale gdy odchodzi ktoś dla nas wyjątkowy, ten najważniejszy, najbardziej przez nas kochany, to świat wali się zupełnie. Pozostają jedynie wspomnienia, które stają się najmilszymi które pamiętamy. Żadna prawda nie może uleczyć smutku w żałobie, szczególnie wtedy kiedy uczuciom towarzyszyła miłość. I być może wtedy jest właściwy moment na rozpoczęcie nowego życia. Czegoś o zupełnie innej jakości, co da nam zapomnienie tego co straszne a zachowa pamięć o tym co przyjemne.

Haruki Murakami napisał melancholijną powieść, która potrafi wycisnąć łzy podczas czytania ostatnich stron. Opowiada o młodzieńczej miłości Toru Watanabe do dwóch kobiet. Jednak jego uczucia są bardzo skomplikowane. To nie jest radosna miłość która potrafi się tylko cieszyć ulotnymi złudzeniami, to uniesienie potrafi ranić wszystkich w nie zaangażowanych. Młody japoński student zdaje sobie sprawę ze stopnia trudności relacji z ważnymi dla niego osobami ale do końca wydarzeń rozgrywających się w powieści nie potrafi sobie z nimi poradzić. Dopiero tragiczne zdarzenia pomagają mu powrócić do normalnego życia.

"Norwegian Wood" jest pierwszą książką Murakamiego którą przeczytałem i po spędzonym z nią tygodniu przyznaję się do lekkiego zawodu jaki w związku z tym odczułem. Być może od jednego z najpoczytniejszych współczesnych japońskich pisarzy oczekiwałem że przysporzy mi większej ekscytacji tym co czytam. Nie dostarczył jednak emocji na tyle dużych, abym mógł stwierdzić że jego talent mnie zafascynował. Pocieszam się tym, że prawdopodobnie zacząłem przygodę z jego twórczością w niewłaściwej kolejności.

Postać Watanabe wydała mi się nijaka, zbyt mało wyraźnie zarysowana wśród tak poważnych uczuć jakie dominowały w fabule. A to przede wszystkim na nim ciąży odpowiedzialność za podtrzymywanie ciągłego wzruszania bo osobiście tego oczekiwałem. W kraju kwitnącej wiśni problem samobójstw jest mocno wyczuwalny i dobrze że Murakami to zaakcentował. Kiedy do tego dochodzą problemy psychiczne wśród japońskiej młodzieży to powstaje zabójcza mieszanka depresji z namiętnością, która źle się kończy. Momentami czułem się jakbym czytał tani romans a były też chwile kiedy wciągały mnie przeciwności losu głównych bohaterów.

To mogła być dobra książka o miłości. Z Murakamim chciałem bardziej odkryć tajniki ludzkich emocji w dojrzewającym pragnieniu kochania. Mogłoby mi mocniej zadrżeć serce w niektórych momentach. Pragnąłem głębiej poczuć szał uniesień, poprzerywany psychicznymi problemami literackich postaci. Niestety tak się nie stało, może innym razem...

Jednak spośród wielu sentencji zapamiętam coś, co moim zdaniem najbardziej oddaje istotę naszego istnienia. Jest to przekonanie, że śmierć nosimy w sobie od urodzenia oraz że nie jest ona przeciwieństwem życia tylko jego częścią.

Śmierć bliskiej osoby jest z pewnością dużym wstrząsem dla każdego z nas. Ale gdy odchodzi ktoś dla nas wyjątkowy, ten najważniejszy, najbardziej przez nas kochany, to świat wali się zupełnie. Pozostają jedynie wspomnienia, które stają się najmilszymi które pamiętamy. Żadna prawda nie może uleczyć smutku w żałobie, szczególnie wtedy kiedy uczuciom towarzyszyła miłość. I być...