Nie sądziłem, że kiedykolwiek jeszcze sięgnę po tego typu pozycję, ale akurat mi wpadła w ręce, to się zapoznałem. Raczej żałuję.

Autor strasznie mnie irytował swoimi nawiązaniami do kultury i świata nauki, które były pozbawione zupełnie głębszej refleksji i zalatywały marną próbą przedstawienia siebie jako erudyty. Najwięcej bredni było oczywiście z zakresu nauk ekonomicznych. Autor nie wie czym są kryzysy finansowe; powołuje się na wskaźniki, przypisując im inne zmienne, niż są im przypisane w rzeczywistości, żeby mu pasowało do tezy; zauważa, że stopy procentowe odzwierciedlają „wartość czasu”, ale przypisuję tę obserwację jakiemuś randomowemu biznesmenowi, a nie prawdziwemu autorowi; formułuje fałszywe stwierdzenie, że wzrost produktywności implikuje wzrost czasu poświęcanego na komunikację biznesową. W innych dziedzinach jest nie lepszy np. myli epoki literackie z historycznymi i twierdzi, że uniwersytety nie powstały w średniowieczu, czy myli cytowanie z parafrazowaniem. To wystarczająco dużo, by wiedzieć, że mamy do czynienia z kretynem. Spójrzcie zresztą sami na jakość jego wnioskowania:
„Za zaletę uznajemy to, że nowe urządzenie elektroniczne, na przykład iPad Apple, ma jeszcze więcej możliwości, udostępnia nam jeszcze więcej kanałów informacyjnych – tak jakby zawsze chodziło tylko o więcej informacji bez względu na ich jakość.”.
A no i tłumacz wcale nie lepszy - tłumaczenie "opportunity cost" na koszty oportunistyczne mnie rozbroiło doszczętnie.

No ale parę ciekawych obserwacji było. Jak autor skupiał się na jedynej rzeczy, na której się zna tj. na psychologii, to robiło się od razu ciekawiej. Potwierdził np. moje prywatne przekonania, że nie jest istotne czy mamy dużo czy mało pracy, a czy mamy poczucie kontroli w zakresie tego kiedy ją wykonujemy oraz że duży wybór stresuje. Odczuwam to zawsze w sklepie z piwami i w księgarniach. Ważnymi obserwacjami było też to, że gdy mózg widzi coś nowego, produkuje szczególnie dużo dopaminy (czyli internet de facto się ćpa) oraz że pojęcie "układ nagrody" jest mylące, bo dopamina się wytwarza już podczas samego oczekiwania na nagrodę. Np. podczas odpalania konkretnej strony internetowej - stąd bezmyślne otwieranie karty z facebookiem, albo sięganie co chwila po telefon u większości ludzi.
Powiedzmy, że tym się zrehabilitował + ostatecznie udało mu się udowodnić, że ludzie nie potrafią odpoczywać, a o tym miała być książka.

Nie sądziłem, że kiedykolwiek jeszcze sięgnę po tego typu pozycję, ale akurat mi wpadła w ręce, to się zapoznałem. Raczej żałuję.

Autor strasznie mnie irytował swoimi nawiązaniami do kultury i świata nauki, które były pozbawione zupełnie głębszej refleksji i zalatywały marną próbą przedstawienia siebie jako erudyty. Najwięcej bredni było oczywiście z zakresu nauk...