"Miałem pełne i satysfakcjonujące życie. Uważam, że osoby niepełnosprawne powinny skoncentrować się na rzeczach dostępnych dla siebie i nie żałować tego, czego nie mogą robić. Mnie udało się zrealizować większość pragnień."

Stephen Hawking nieprzypadkowo użył tu czasu przeszłego, każdy dzień jego życia był bowiem bonusem otrzymanym od śmierci...
Diagnoza postawiona przez specjalistów była szokująco jednoznaczna, miał żyć ze swym schorzeniem zaledwie dwa, może trzy lata, przeżył ich kilkadziesiąt!

Przyznać muszę iż apetyt mój na dowiadywanie się o genialnym fizyku więcej i więcej był ogromny, a tu niespodzianka...

Autobiografia napisana przez Stephena Hawkinga jest jak kremówka...
Od spodu mamy ciasto, z wierzchu też i te ciasta uznać możemy za wiadomości biograficzne, cały środek zaś wypełniony jest kremem, a ów krem to ni mniej, ni więcej tylko fizyka!

Ja osobiście dostałem od profesora prztyczka w nos, liczyłem że z tej książki dowiem się więcej o jego charakterze, upodobaniach czy życiu.
A dowiedziałem się w zasadzie jedynie tego że fizyka była całym jego życiem.
Można powiedzieć że wiódł życie nieomal fizyczne...
Jak na pozycję autobiograficzną to trochę mało :(

Dlatego też, książeczkę tę odbieram bardziej jako kolejną pozycję popularnonaukową w dorobku Hawkinga, wzbogaconą o elementy biograficzne.

A jednak warto, język lekki, przystępny, zrozumiały nawet podczas ubijania kremowych wywodów.
Poza tym profesor to człek niezwykle inspirujący, pomimo wszelakich przeciwności, konsekwentnie realizował swoje marzenie, marzenie o zrozumieniu wszechświata.

Czytajcie więc i spełniajcie marzenia :)

"Miałem pełne i satysfakcjonujące życie. Uważam, że osoby niepełnosprawne powinny skoncentrować się na rzeczach dostępnych dla siebie i nie żałować tego, czego nie mogą robić. Mnie udało się zrealizować większość pragnień."

Stephen Hawking nieprzypadkowo użył tu czasu przeszłego, każdy dzień jego życia był bowiem bonusem otrzymanym od śmierci...
Diagnoza postawiona przez...