Sprawnie napisana historia zawodowego, ale nie tylko, życia położnej, dla której dobro rodzącej kobiety i przychodzące na świat dziecko są najważniejsze. Z wieloma rzeczami trudno się nie zgodzić.
Ale cieszę się, że nikt nie zmuszał mnie do szkoły rodzenia i że rodziłam w szpitalu, choć warunki odbiegały od ideału. Gdyby nie szpital, nie pisałabym tych słów. Zatem byłabym ostrożna ze stawianiem tez, że jeśli ciąża przebiega prawidłowo i wyniki są dobre (moje były podręcznikowe, a ciąża wzorcowa), to dobrze rodzić w domu. Powoływanie się na fakt, że tak przez wieki kobiety rodziły, również mnie nie przekonuje, bo czasy bardzo się zmieniły i niewiasty są dużo słabsze. Na świat przychodzą też dzieci (i to jest cud współczesnej medycyny), które kiedyś naturalna selekcja wykluczyłaby ze społeczeństwa.
Jestem zwolenniczką równowagi. Książka, mająca być pochwałą "rodzenia po ludzku", nie przekonała mnie. I żal mi tych młodych czytelniczek, które na fali mody, będą musiały zderzyć się z rzeczywistością. Czasem najsprawniesza położna nie pomoże.
Podobało mi się, że autorka zwróciła także uwagę na podejście obecnie młodych ludzi do rodzinnych porodów i stopnia przygotowania do nich młodych ludzi.
Z doświadczenia najbliższych wiem jednak, że kobieta zmuszająca męża i szantażująca go, aby wziął udział w porodzie, bo wszyscy tak robią, postępuje bardzo źle. To musi być wspólna decyzja a nie szantaż. Konsekwencje są nie do przewidzenia, a cena nie zawsze tego warta. Urodzenie dziecka to nie wyprawa na Kretę czy Mauritus, o których atrakcje możemy się spierać. Kobieta musi urodzić, bo nie ma innego wyjścia :), ale jeśli mężczyzna nie czuje się na siłach, ona powinna to zrozumieć. Choć dziecko jest wspólną sprawą, to poród już nie tak do końca.
Wiem, że sporo kobiet nie zgodzi się ze mną, ale to są moje doświadczenia, na które patrzę po latach i bardzo się cieszę, że mój mąż nie patrzył na to, co ja przechodziłam. Współcierpienie w takiej okoliczności nie jest jednoznaczne z empatią.
Książkę polecam, ale zachęcam do refleksji, potraktowania cudu przyjścia na świat nie w kategoriach mody, ale indywidualnie, z myślą o dobru rodzącej, ojca i dziecka.
Aha, autorka oparła się z dwoma wyjątkami na pozytywnych porodach, pomijając te, które chyba nie do końca przystawały do jej tezy.

Sprawnie napisana historia zawodowego, ale nie tylko, życia położnej, dla której dobro rodzącej kobiety i przychodzące na świat dziecko są najważniejsze. Z wieloma rzeczami trudno się nie zgodzić.
Ale cieszę się, że nikt nie zmuszał mnie do szkoły rodzenia i że rodziłam w szpitalu, choć warunki odbiegały od ideału. Gdyby nie szpital, nie pisałabym tych słów. Zatem byłabym...