Historia o sile przetrwania, wymykająca się standardowym klasyfikacjom, w moim odczuciu nadaje się zarówno dla dorosłych jak i dla młodych czytelników, to raczej zależy od dojrzałości i wrażliwości. Narratorem w tej powieści pisarz uczynił Śmierć, która żeby było ciekawiej jest rodzaju męskiego (W końcu każdego z nas utuli kiedyś w swoich ramionach, osobiście nie mam nic przeciwko temu, żeby to były męskie ramiona, hihihi!), ma oczywiście czarne poczucie humoru, swoją powinność wykonuje jak pracę zawodową, jednak okazuje więcej zrozumienia i czułości umierającym niż żywi ludzie sami sobie nawzajem. W szaleństwie wojny i holokaustu następuje odwrócenie wszystkiego do góry nogami, przez świat przetacza się nawałnica hitleryzmu, zaś śmierć niesie spokój i ukojenie. Tytułową bohaterką jest dziesięcioletnia (w momencie wybuchu wojny) Liesel – złodziejka książek, które są jej największym skarbem, jako materialna pamiątka przełomowych chwil w jej życiu. Później dziewczynka poznaje moc słowa, jego zdolność nie tylko rejestrowania, ale także kształtowania rzeczywistości, a nawet jej zaczarowania. Książka Zusaka jest tak sugestywnie napisana, że przedstawione w niej postaci: szlachetnego Hansa i pyskatej Rosy Hubermannów - zastępczych rodziców Liesel, Rudy’ego – serdecznego przyjaciela dziewczynki, Maksa – ukrywanego przez Hubermannów żyda czy innych mieszkańców położonego niedaleko Monachium Molching, stają przed oczami wyobraźni, jak żywi. Dawno nie czytałam tak wspaniałej książki, w której rzeczywistość czytelnik, w miarę lektury, co raz głębiej się zanurza, aż da się jej zupełnie pochłonąć i przeżyje prawdziwie antyczne katharsis. Czegóż innego może sobie każdy miłośnik książek życzyć, jeśli nie tego aby taka lektura trwała i trwała.

Historia o sile przetrwania, wymykająca się standardowym klasyfikacjom, w moim odczuciu nadaje się zarówno dla dorosłych jak i dla młodych czytelników, to raczej zależy od dojrzałości i wrażliwości. Narratorem w tej powieści pisarz uczynił Śmierć, która żeby było ciekawiej jest rodzaju męskiego (W końcu każdego z nas utuli kiedyś w swoich ramionach, osobiście nie mam nic...