Wyspa Lewis położona jest w archipelagu Hebrydów Zewnętrznych. To tutaj dwoje młodych ludzi, po zabawie zakrapianej alkoholem udało się nad morze, do hangaru na łodzie i znalazło zmasakrowane ciało mężczyzny zwisające z belek pod sufitem. Jak się okazuje to było drugie morderstwo w tym stylu. Do pierwszego doszło w Edynburgu, gdzie ofiarą był notariusz John Sievewright. Tym razem morderca zabił miejscowego zawadiakę, kucharza Angusa Macritchego.
Do śledztwa został przydzielony Fin Macleod, policjant, który przebywał na urlopie z powodu śmierci swojego synka Robbiego. Wraz z żoną Moną bardzo przeżyli stratę dziecka. Jednak powrót do pracy i wyjazd na wyspę Lewis, na której spędził lata dzieciństwa i młodości, a w końcu uciekł z powodu tragicznych wydarzeń, były mu na rękę. Chciał uciec od żony, którą obwiniał o śmierć syna, a także „powrócić do miejsca, gdzie życie wydawało się niegdyś proste”
To właśnie na Lewis wraz z ojcem udawał się na codziennie wyprawy nad morze w poszukiwaniu przydatnych rzeczy, które były wyrzucane na brzeg. Znosili do domu drewno, sieci rybackie liny. Matka pracowała w gospodarstwie. Hodowała ziemniaki, rzepę. Te czasy Fin wspominał z rozrzewnieniem, tęskniąc za nimi. Nie mógł się nimi długo cieszyć, gdyż rodzice zginęli, a ona stał się sierotą, gapą, popychadłem. Którym opiekowała się zdziwaczała ciotka i ojciec jego najlepszego przyjaciela.

Akcja książki toczy się dwutorowo. Narratorem w obu przypadkach jest Fin, który z jednej strony wspomina lata swojego dzieciństwa, a z drugiej próbuje rozwiązać zagadkę morderstw. Dokładnie poznajemy jego kolegów, ich zabawy, okres fascynacji Fina do Marsaili. Ponadto mężczyzna wtajemnicza nas w swoje przemyślenia, rozterki, które targały nim w młodzieńczym okresie jego życia.
Książka miała być kryminałem, a okazała się powieścią psychologiczno-obyczajową z wplecionym w treść wątkiem kryminalnym. Autor dużą uwagę poświęcił opisom przyrody. Tajemniczym, a zarazem pięknym szkockim krajobrazom, tworzącym jakby inny świat na kuli ziemskiej, gdzie
„jedyny dźwięk wydawały mewy i morze, a woda uwięziona w kamiennych rozpadlinach była krystalicznie czysta i ciepła od słońca, wypełniona barwnymi skorupiakami przywierającymi uparcie do czarnej skały”

To właśnie z tych okolic, z tej wyspy pochodzi tradycja polowania na głuptaki. Są to coroczne, sierpniowe, 2-tygodniowe wyprawy na skałę An Sgier, która pokryta jest gniazdami ptaków głuptaków i ich piskląt. Ich mięso ma niebywały smak. Odznacza się konsystencją mięsa kaczki, a smakuje jak ryba. Wzdłuż rozpadlin i półek skalnych ptaki maja gniazda. Polujący dzielą się na czteroosobowe grupki. Jeden mężczyzna ma w ręce 2 metrowy kij z metalowymi szczękami na końcu. Chwyta i wyciąga pisklęta z gniazd. Drugi idący z boku trzyma pałkę, którą uderza z całych sił i zabija pisklę. Trzeci maczetą obcina ptaszkom głowy i przekazuje czwartemu, który układa pisklęta na stosy. W drodze powrotnej wszyscy zabierają łupy do jutowych worków. Następnie skubią, patroszą i peklują. Jednym słowem to podsumuję. Potworność!!
Dlaczego to robiono? Dla tradycji, smacznego mięsa, ale głównie z chęci rozgłosu i pychy, bo „ Nikt inny na świecie tego nie robi. Tylko MY”, tak mówią mieszkańcy wyspy Lewis.

Akcja powieści toczy się leniwie, a mimo to książkę czyta się szybko. Nie ma czasu na nudę i zniechęcenia z powodu braku żywo toczących się wydarzeń i zagadek kryminalnych. Urzekający jest styl i język jakim posługuje się autor. Tylko nadmierne używanie wyrazu „Jezus”, które wypływało z ust bohaterów, oraz nieliczne przekleństwa wywoływały u mnie niesmak.

„Czarny dom” jest pierwszą częścią trylogii. Pierwszą bardzo udaną, dlatego jeśli uda mi się w przyszłości zakupić kolejne dwa tomy, na pewno je przeczytam.

Wyspa Lewis położona jest w archipelagu Hebrydów Zewnętrznych. To tutaj dwoje młodych ludzi, po zabawie zakrapianej alkoholem udało się nad morze, do hangaru na łodzie i znalazło zmasakrowane ciało mężczyzny zwisające z belek pod sufitem. Jak się okazuje to było drugie morderstwo w tym stylu. Do pierwszego doszło w Edynburgu, gdzie ofiarą był notariusz John Sievewright. Tym...