Ta biografia to próba zrozumienia człowieka. A problem jest niebagatelny, bo jak przejść drogę od patriotycznie nastawionego dworu polskiego, od żarliwej wiary i planów zostania duchownym do fanatycznego komunisty i krwawego kata to niezła zagadka. Nie czuję się całkowicie usatysfakcjonowana odpowiedzią, jakiej mi udzieliła Sylwia Frołow, ale pozytywnie oceniam jej wysiłki. Dzierżyński pokazany jest jako postać bardzo dynamiczna, człowiek energiczny i jednocześnie zmieniający się. O ile jestem w stanie zrozumieć, że można Jezusa traktować jako pierwszego socjalistę, że można uznać, że ludzi trzeba uszczęśliwiać na siłę, że ktoś może sądzić, że dla wspaniałej przyszłości teraz trzeba ponieść krwawą ofiarę, to końcówka życia spędzona na szaleńczej pracy jest dla mnie niewyraźna. Albo Dzierżyński był hipokrytą, albo gorączkowymi działaniami jednej ręki próbował naprawić to, co psuł drugą. Może zmuszały go do tego okoliczności? Może strach o siebie i bliskich? Może to było ratowanie dawnych marzeń? A może wszystko to na raz? Wydaje mi się, że autorka sama nie znała odpowiedzi na te pytania, może nie sposób jest na nie odpowiedzieć?
A mimo tego, jeśli ktoś chce przeczytać jakąś biografię Dzierżyńskiego, to raczej tę, pióra pani Frołow, niż Jaxy Ronikera.

Ta biografia to próba zrozumienia człowieka. A problem jest niebagatelny, bo jak przejść drogę od patriotycznie nastawionego dworu polskiego, od żarliwej wiary i planów zostania duchownym do fanatycznego komunisty i krwawego kata to niezła zagadka. Nie czuję się całkowicie usatysfakcjonowana odpowiedzią, jakiej mi udzieliła Sylwia Frołow, ale pozytywnie oceniam jej wysiłki....