Mam uczucie podzielone na pół z jednej strony Dzierżyński spędził trudne lata na zesłaniu i włóczędze po Europie i wiele wycierpiał z drugiej strony, gardził zwykłymi ludźmi. Biografia ciekawa, ale nie ma tego czegoś.

Mam uczucie podzielone na pół z jednej strony Dzierżyński spędził trudne lata na zesłaniu i włóczędze po Europie i wiele wycierpiał z drugiej strony, gardził zwykłymi ludźmi. Biografia ciekawa, ale nie ma tego czegoś.

Wspaniała biografia (ale tytuł niech Was nie zmyli) radzieckiego rewolucjonisty i polityka. Człowieka od 1917 roku stojącego na czele Czeka, GPU, OGPU, ślepo oddanego Stalinowi.

Krwawy Felek/ Żelazny Feliks odpowiedzialny jest za represje podczas czerwonego terroru (1918-1922, wzmożone uciski i prześladowania przeciwników politycznych). Dla niektórych, jak władz Białorusi, wciąż jest bohaterem narodowym...

Sylwia Frołow zachowuje dystans wobec swojego bohatera, co jest wyznacznikiem rzeczowości i obiektywności. Próbuje zrozumieć Dzierżyńskiego, charakteryzuje go na tle rozgrywających się wydarzeń historycznych. Otrzymujemy pogłębiony portret psychologiczny tego rewolucjonisty, wraz z okolicznościami, które wpłynęły na jego wybory i decyzje.

Autorka w żaden sposób nie tłumaczy i nie wybiela Czerwonego Feliksa.

Wspaniała biografia (ale tytuł niech Was nie zmyli) radzieckiego rewolucjonisty i polityka. Człowieka od 1917 roku stojącego na czele Czeka, GPU, OGPU, ślepo oddanego Stalinowi.

Krwawy Felek/ Żelazny Feliks odpowiedzialny jest za represje podczas czerwonego terroru (1918-1922, wzmożone uciski i prześladowania przeciwników politycznych). Dla niektórych, jak władz Białorusi,...

Genialne. To nie tylko biografia ale doskonały rys tamtych czasów.

Genialne. To nie tylko biografia ale doskonały rys tamtych czasów.

Arcyciekawa biografia. Wiele smaczków. Prawdziwa i bezstronna. Polecam!

Arcyciekawa biografia. Wiele smaczków. Prawdziwa i bezstronna. Polecam!

Ta biografia to próba zrozumienia człowieka. A problem jest niebagatelny, bo jak przejść drogę od patriotycznie nastawionego dworu polskiego, od żarliwej wiary i planów zostania duchownym do fanatycznego komunisty i krwawego kata to niezła zagadka. Nie czuję się całkowicie usatysfakcjonowana odpowiedzią, jakiej mi udzieliła Sylwia Frołow, ale pozytywnie oceniam jej wysiłki. Dzierżyński pokazany jest jako postać bardzo dynamiczna, człowiek energiczny i jednocześnie zmieniający się. O ile jestem w stanie zrozumieć, że można Jezusa traktować jako pierwszego socjalistę, że można uznać, że ludzi trzeba uszczęśliwiać na siłę, że ktoś może sądzić, że dla wspaniałej przyszłości teraz trzeba ponieść krwawą ofiarę, to końcówka życia spędzona na szaleńczej pracy jest dla mnie niewyraźna. Albo Dzierżyński był hipokrytą, albo gorączkowymi działaniami jednej ręki próbował naprawić to, co psuł drugą. Może zmuszały go do tego okoliczności? Może strach o siebie i bliskich? Może to było ratowanie dawnych marzeń? A może wszystko to na raz? Wydaje mi się, że autorka sama nie znała odpowiedzi na te pytania, może nie sposób jest na nie odpowiedzieć?
A mimo tego, jeśli ktoś chce przeczytać jakąś biografię Dzierżyńskiego, to raczej tę, pióra pani Frołow, niż Jaxy Ronikera.

Ta biografia to próba zrozumienia człowieka. A problem jest niebagatelny, bo jak przejść drogę od patriotycznie nastawionego dworu polskiego, od żarliwej wiary i planów zostania duchownym do fanatycznego komunisty i krwawego kata to niezła zagadka. Nie czuję się całkowicie usatysfakcjonowana odpowiedzią, jakiej mi udzieliła Sylwia Frołow, ale pozytywnie oceniam jej wysiłki....

Ciekawa, niebanalna, intrygująca, ale także zbyt rozczarowująca. Czyli dlaczego mam wątpliwości czy polecać biografię Dzierżyńskiego.
Czy czytać książki wychodzące poza czarno-biały schemat – oczywiście tak! Autorka niniejszej biografii przede wszystkim bada człowieka, a po drugie usiłuje dociec Dlaczego w końcu został tym kim był, tj. szefem Czeka i de facto zbrodniarzem.

Takie książki są dla mnie groźnym memento, oni wszyscy, Ci źli, z litrami krwi na rękach byli właśnie ludźmi. Lubimy o nich myśleć jako o osobnikach niezrównoważonych, to pozwala nam sobie dobrze myśleć o sobie samych. Tymczasem Ci „źli” byli właśnie do bólu ludzcy, mieli swoje namiętności, uczucia i drobne przyjemnostki. Ich życie meandrowało w przeróżny sposób, a taki Dzierżyński miał np. epizod głębokiej pobożności. Ot.

Niestety tutaj zalety się kończą. Historia to jednak nauka bardziej ścisła niż by się nam wydawało, jeśli coś twierdzimy warto mieć na to papier, a najlepiej dwa. W wypadku wspomnień lub wspomnień badanej postaci o sobie, to już koniecznie! Niestety Autorka zbyt często gdyba i rozmyśla jak mogło być – a to szalona wada w wypadku biografii. Zbyt często są stwierdzenia że Dzierżyński coś mógłby zrobić, albo mógł coś pomyśleć. Nie wie my tego, a tego typu dywagacje tylko zaciemniają obraz. Kwintesencją takich rozmyślań jest co by było gdyby przeżył brak Lenina – to są czysto abstrakcyjne scenariusza, nie wiemy jak zachowałby się człowiek u władzy.

Razem to wszystko niestety daje niepokojący jak dla mnie zabieg, za dużo przypuszczeń, za mało konkretnych odpowiedzi.

Na plus za to, nieźle opisany okres po 1918 r.

Ciekawa, niebanalna, intrygująca, ale także zbyt rozczarowująca. Czyli dlaczego mam wątpliwości czy polecać biografię Dzierżyńskiego.
Czy czytać książki wychodzące poza czarno-biały schemat – oczywiście tak! Autorka niniejszej biografii przede wszystkim bada człowieka, a po drugie usiłuje dociec Dlaczego w końcu został tym kim był, tj. szefem Czeka i de facto zbrodniarzem....

Bardzo niepopularna biografia niezwykle ciekawego człowieka. Przeczytałam już trochę biografii, biogramów i wzmianek o jegomościu, które niestety były w stylu Ossendowskiego (brrr...). Tego typu pozycje mają za zadanie tworzyć pewien mit i spójną, pożyteczną z punktu widzenia tworzenia tożsamości narodowej narrację. Nie ma w tym niczego zdrożnego, ale wyłącznie w sytuacji, gdy naród jest pod jawnym uciskiem i likwidowany. Potem taki mit zwykle jest korygowany już rzeczowymi opracowaniami, zgodnymi z prawdą historyczną i racjonalną oceną. Niestety nadal jest to rzadkość.

Zauważyłam, że osoby, które faktycznie mają potrzebę dowiedzenia się czegoś o najważniejszych postaciach historycznych, gubią się w gąszczu bezwartościowych książek, a to zniechęca do samodzielnych poszukiwań. Zdaniem Engelgarda jest to ciemna strona braku cenzury - każdy może wydać niemal wszystko. Przez to mamy dosyć duże nagromadzenie książek, które tylko pozornie są naukowe czy analityczne.

"Miłość i rewolucja" jest zdecydowanie wartościowa i bardzo ambitna, gdyż jest wręcz studium psychologicznym Dzierżyńskiego. Autorka podjęła próbę wniknięcia nie tylko w psychikę opisywanego człowieka, ale zarysowania jego rozwoju intelektualnego i ideowego. Podkreśla co jest plotką, co sprawdzalnym faktem, a co domysłem. Jest ostrożna i ewidentnie zafascynowana Dzierżyńskim (bez fascynacji osobą nie ma dobrej biografii - taka prawda).

Świetna lektura, dobra warsztatowo, niesztampowa, warta zakupu.

Bardzo niepopularna biografia niezwykle ciekawego człowieka. Przeczytałam już trochę biografii, biogramów i wzmianek o jegomościu, które niestety były w stylu Ossendowskiego (brrr...). Tego typu pozycje mają za zadanie tworzyć pewien mit i spójną, pożyteczną z punktu widzenia tworzenia tożsamości narodowej narrację. Nie ma w tym niczego zdrożnego, ale wyłącznie w sytuacji,...

Doskonała biografia. Zawiedzeni będą ci, którzy dadzą się nabrać na podtytuł (o miłości tak naprawdę jest tylko jeden rozdział).

Doskonała biografia. Zawiedzeni będą ci, którzy dadzą się nabrać na podtytuł (o miłości tak naprawdę jest tylko jeden rozdział).

Zamiast Miłość i rewolucja tytuł powinien brzmieć Miłość do rewolucji, generalnie liczyłem (a miała to być Biografia intymna) na więcej szczegółów z życia intymnego, pasjonaci biografii sensu stricto nie powinni być jednakże rozczarowani.

Zamiast Miłość i rewolucja tytuł powinien brzmieć Miłość do rewolucji, generalnie liczyłem (a miała to być Biografia intymna) na więcej szczegółów z życia intymnego, pasjonaci biografii sensu stricto nie powinni być jednakże rozczarowani.

Oj Felek, Felek... mam ja przez ciebie zamęt w duszy!

Urodziłam się już po upadku komunizmu w Polsce, ba! nawet Związek Radziecki już się zdążył zwinąć. Ale pamięć o Dzierżyńskim jako o czerwonym kacie Rosji jest jednak wiecznie żywa wśród Polaków. O Dzierżyńskim wiedziałam od dzieciństwa tyle, że to był zły człowiek - tak samo jak Stalin, jak Lenin, jak Hitler. Koniec - krwawy Feliks mówiło samo za siebie.

I właśnie z takim nastawieniem podchodziłam do książki pani Frołow. Na usta cisnęły mi się słowa utworu Kaczmarskiego "Rehabilitacja komunistów". Od pierwszych stron spodziewałam się niezgrabnych prób ukazania Dzierżyńskiego jako wielkiego człowieka, który zboczył z dobrej ścieżki, przyrównywania go do całego szeregu nieszczęśliwych kochanków, którzy przewijali się przez literaturę. Do tego jeszcze tytuł, zdjęcie autorki - już od pierwszych stron formułowałam w myślach krytyczną opinię.

W połowie książki miałam już poważne problemy z oceną Feliksa - no jak to może być, polubiłam tego krwawego kata. Zaczęłam odczuwać to tak jak autorka, Feliks jawił mi się jak postać z Dostojewskiego. Skomplikowana, wrażliwa natura, zawirowania w duszy. Pod koniec książki już nie zżymałam się na to, że autorka nie używała strasznego a okrutnego "Dzierżyński", a tytułowała bohatera po prostu Feliksem. Bo i dla mnie Felek stał się kimś w jakiś sposób bliskim, przeżywałam razem z nim te boje, współczułam mu. I pojawiały się przerażające myśli - Feliks nie był złym człowiekiem. Feliksa można podziwiać. Ale Feliks był odpowiedzialny za śmierć tylu ludzi, tworzył zbrodniczy system. Co w końcu było dobre, a co nie?

Pani Frołow wykonała według mnie wspaniałą pracę - nie napisała swojej książki, aby wywołać skandal, wzbudzić sensację. Ona przez postać Feliksa pokazała czytelnikom, że historia nie jest czarno-biała. Że nie sposób wskazać palcem i powiedzieć - ten był nieskazitelnym wzorem do naśladowania, temu pomniki. A ten kat, zło wcielone.

Oj Felek, Felek... mam ja przez ciebie zamęt w duszy!

Urodziłam się już po upadku komunizmu w Polsce, ba! nawet Związek Radziecki już się zdążył zwinąć. Ale pamięć o Dzierżyńskim jako o czerwonym kacie Rosji jest jednak wiecznie żywa wśród Polaków. O Dzierżyńskim wiedziałam od dzieciństwa tyle, że to był zły człowiek - tak samo jak Stalin, jak Lenin, jak Hitler. Koniec -...