Tygodnik Warszawski był pismem najbardziej bezkompromisowym spośród powojennych pism społeczno-katolickich. Było to pismo - jak piszą Autorzy w przedmowie - które zarówno postawą jego twórców i współpracowników, jak i poprzez głoszone z otwartą przyłbicą poglądy starało się budować Arkę Przymierza między II Rzeczpospolitą a powojenną Polską. Wierzono bowiem, że prędzej czy później będzie to Polska niepodległa... Z Tygodnikiem Warszawskim związani byli ludzie wywodzący się z obozu narodowego, Stronnictwa Pracy i konspiracyjnej organizacji Unia. Od innych pisma katolików świeckich wyróżniały redakcję zdrowy rozsądek połączony jednak z poczuciem misji, jaka spoczywa na Polsce, bezkompromisowa krytyka założeń marksizmu, a zarazem twardo i otwarcie żądanie obecności w życiu publicznym katolickiego wzorca cywilizacyjnego.
Tygodnik zgromadził ówczesną elitę intelektualną. Jego redaktorami i współpracownikami byli m.in. ks. Zygmunt Kaczyński (redaktor naczelny),Stefan Kisielewski, Wiesław Chrzanowski, późniejszy Prymas Stefan Wyszyński, Tadeusz Przeciszewski, ks. Jan Piwowarczyk, Józef Maria Święcicki, Jerzy Braun, Stanisław Grabski, Kazimierz Studentowicz, ks. Aleksander Usowicz, ks. Piotr Chojnacki, Paweł Jasienica, Irena Pannenkowa i wielu innych. Każde z tych nazwisk reprezentuje najwyższy poziom moralny i intelektualny ówczesnej Polski. Krótką historię Tygodnika Warszawskiego zakończyły komunistyczne represje. Pismo zamknięto, redaktorów i współpracowników aresztowano i skazano na wieloletnie wyroki. Za swoje bezkompromisowe przywiązanie do zasad cywilizacji łacińskiej i chrześcijańskiej zapłacili zdrowiem, a niektórzy nawet życiem...