Trudno mi ocenić tę książkę z tego względu, że do każdej z trzech części mam skrajnie odmienne odczucia: pierwsza część średnia ale ujdzie w tłoku, druga część bardzo słaba, trzecia część rewelacyjna.
Nie wiem, czy ja mam taki gust pełen skrajności, czy to złośliwy zabieg taki, czy nagroda dla wytrwałych, że po drodze przez mękę czytelnik znajduje przyjemność. Zwał jak zwał ostatnia część bardzo mi się podobała. Śmiałam się czytając ją w głos, czując lekki lęk, że zaraz się skończy.
Część pierwsza nie podobała mi się, ponieważ była za bardzo abstrakcyjna, smętna i mało ciekawa. Facet spóźnia się do pracy wiec chce zamordować kadrową w ten sposób, że da jej rozpuszczone lody. Zjadła ale nie zaszkodziły jej. Potem chce zamordować z zazdrości ale kończy się na śnie. Może w PRL-u, w sytuacji deficytu książek było to ciekawe ale teraz wnosi tylko jakąś abstrakcję w otoczeniu PRLskiego biura. Część druga banalna, nudna i nierealna tak że kosmiczna. Za to kto dotrwa do końca, to może się pocieszyć świetną częścią trzecią, mającą jedną tylko wadę: jest za krótka. Kilka osób pisało, że część trzecia jest mało ambitna, młodzieżowa. Kwestia tylko taka, że jak sama autorka powtarzała w wywiadach ona nie pisała ambitnych książek ale dawała przyjemną rozrywkę. I kiedy jadąc w pociągu mogę sobie poczytać przyjemną, zabawną historię, to na pewno nie będą odżegnywać ja od czci i wiary. Czasem człowiek ma ochotę na wysiłek intelektualny a czasem nie. A opowiadanie nr 3 moim zdaniem jest świetnym czytadłem na czas, kiedy człowiek zmęczony rzeczami ważnymi ma ochotę oderwać się z czymś lekkim i przyjemnym w ręku.

Trudno mi ocenić tę książkę z tego względu, że do każdej z trzech części mam skrajnie odmienne odczucia: pierwsza część średnia ale ujdzie w tłoku, druga część bardzo słaba, trzecia część rewelacyjna.
Nie wiem, czy ja mam taki gust pełen skrajności, czy to złośliwy zabieg taki, czy nagroda dla wytrwałych, że po drodze przez mękę czytelnik znajduje przyjemność. Zwał jak...