Gang Olsena z gościnnym udziałem Jasia Fasoli. Oto człowiek, który, smarując kromkę masłem, jest w stanie doprowadzić do katastrofy w ruchu lądowym. Przed porażką ratuje go jedynie poczciwa dusza, talent artystyczny oraz pobłażliwość czytelnika.
Być może kilkadziesiąt lat temu żarty tej komedii omyłek bawiły, dzisiaj w większości wywołują ciarki... W dodatku niektóre sceny ciągną się w nieskończoność (przygoda z gaśnicą),przedłużając agonię czytelnika, który zdążył się pośmiać (lub nie) z konceptu w pierwszym akapicie, kolejne sześć stron na ten sam temat nie jest więc juz więc potrzebne.
Nie liczyłam, co prawda, ale zdaje się, że słowa "wariat", "idiota", "kretyn", "wariować", "odchodzić od zmysłów" itp pojawiają w tej powieści częściej niż przecinki, bowiem absurdalność wydarzeń, wypowiedzi i opisanych przypadków jest tak wielka, że bohaterowie sami muszą się od nich dystansować.
Dodaję gwiazdkę, gdyż Pan Zadura tak zinterpretował postaci tego dramatu, że już po tonie jego głosu wiadomo, który z bohaterów się wypowiada :)

Gang Olsena z gościnnym udziałem Jasia Fasoli. Oto człowiek, który, smarując kromkę masłem, jest w stanie doprowadzić do katastrofy w ruchu lądowym. Przed porażką ratuje go jedynie poczciwa dusza, talent artystyczny oraz pobłażliwość czytelnika.
Być może kilkadziesiąt lat temu żarty tej komedii omyłek bawiły, dzisiaj w większości wywołują ciarki... W dodatku niektóre sceny...

Książkę zaczęłam czytać zeszłego lata. Z trudem zmęczyłam część pierwszą i odłożyłam na półkę. Nadszedł marzec AD 2024 i jako że nie lubię zostawiać niedoczytanych książek, postanowiłam dokończyć lekturę. Po przeczytaniu części drugiej, nie wiem czy wezmę się za trzecią... Miałam dobre chęci, bo naprawdę chciałabym zrozumieć fenomen Chmielewskiej, ale w dalszym ciągu nie jestem w stanie pojąć, co w jej pisarstwie może się podobać. Podczas lektury miałam wrażenie, że czytam kolejne wypociny Pilipiuka, a nie jedno z bardziej znanych dzieł czołowej polskiej pisarki. Pomysły na fabułę są może nienajgorsze, ale styl Chmielewskiej jest koszmarny. Niekończące się opisy, masa powtórzeń, bez przerwy zapętlone te same zwroty, a nawet całe zdania... To wszystko sprawia, że akcja posuwa się do przodu w ślimaczym tempie. Człowiek czyta książkę, mijają minuty i godziny i zamiast satysfakcji z interesującej lektury jedyne z czym zostaje, to poczucie straconego czasu.

Książkę zaczęłam czytać zeszłego lata. Z trudem zmęczyłam część pierwszą i odłożyłam na półkę. Nadszedł marzec AD 2024 i jako że nie lubię zostawiać niedoczytanych książek, postanowiłam dokończyć lekturę. Po przeczytaniu części drugiej, nie wiem czy wezmę się za trzecią... Miałam dobre chęci, bo naprawdę chciałabym zrozumieć fenomen Chmielewskiej, ale w dalszym ciągu nie...

Moja pierwsza w życiu przesłuchana w całości książka. Nie stałam się fanką audiobooków, ale dzięki tej metodzie mogłam "czytać" w pracy i przy wykonywaniu prozaicznych czynności domowych, więc na pewno nie był to mój ostatni audiobook.
Muszę przyznać, że nie rozumiem fenomenu "Lesia". Było kilka zabawnych momentów, ale nie takich, żeby śmiać się na głos. Główny bohater straszliwie mnie irytował, podobnie jak i cała gromadka z biura projektów. Miałam wrażenie, że to człowiek upośledzony umysłowo i w dodatku straszliwie pechowy. I kim był pojawiający się w powieści Przewodniczący Rady Narodowej?
Gdybym przeczytała tę książkę jakieś dwadzieścia lat temu prawdopodobnie moja ocena byłaby zupełnie inna, bo sporo kiedyś czytałam Chmielewskie i jej twórczość mi się podobała. Dziś natomiast są inne czasy, ludzie mają zupełnie inne problemy niż te, które spędzały sen z powiek społeczeństwu w latach siedemdziesiątych. Może ze mną jest coś nie tak, ale mnie przygody Lesia w ogóle nie bawiły. Mam w planach jeszcze przeczytać "Wszystko czerwone" i jak nie zaiskrzy to odpuszczam Chmielewską.
PS. Bardzo fajny lektor.

Moja pierwsza w życiu przesłuchana w całości książka. Nie stałam się fanką audiobooków, ale dzięki tej metodzie mogłam "czytać" w pracy i przy wykonywaniu prozaicznych czynności domowych, więc na pewno nie był to mój ostatni audiobook.
Muszę przyznać, że nie rozumiem fenomenu "Lesia". Było kilka zabawnych momentów, ale nie takich, żeby śmiać się na głos. Główny bohater...

Dawno się tak nie ubawiłam. Świetna historia czytana przez świetnego lektora, czytał Tomasz Kot.

Dawno się tak nie ubawiłam. Świetna historia czytana przez świetnego lektora, czytał Tomasz Kot.

Powrót do lektury po latach, ale to juz nie jest to, albo książka się zestarzała albo ja, jedno z dwóch. Powieśc składa się z trzech opowieści i mi najbardziej podobała sie trzecia, najmniej męcząca. na każdej stronie absurd goni absurd, nieprzewidziane wypadki głównego bohatera nie pozwalaja na rozwinięcie samej akcji. No i te realia ze starej Polski, troszke niedzisiejsze, mniej zrozumiałe. Ale generalnie książka dobra gdy ktoś lubi niezobowiązujące przygody.

Powrót do lektury po latach, ale to juz nie jest to, albo książka się zestarzała albo ja, jedno z dwóch. Powieśc składa się z trzech opowieści i mi najbardziej podobała sie trzecia, najmniej męcząca. na każdej stronie absurd goni absurd, nieprzewidziane wypadki głównego bohatera nie pozwalaja na rozwinięcie samej akcji. No i te realia ze starej Polski, troszke...

Lesio, Lesio, Lesio - nie wiem, śmiać się czy płakać z bohaterów. Powrót do czasów słusznie minionych.

Lesio, Lesio, Lesio - nie wiem, śmiać się czy płakać z bohaterów. Powrót do czasów słusznie minionych.

może nie miałem nastroju do tego typu książki czy jak, ale nie podeszła mi, nie bawił mnie ten żart, może książka po prostu się zestarzała.

może nie miałem nastroju do tego typu książki czy jak, ale nie podeszła mi, nie bawił mnie ten żart, może książka po prostu się zestarzała.

Druga, po "Całym zdaniu nieboszczyka", najbardziej ukochana pozycja Chmielewskiej. Napad garbatych na pociąg to mistrzostwo, za każdym razem mnie śmieszy. Nie da się doświadczyć twórczości Mistrzyni polskiego kryminału bez Lesia. Jak powiedziałaby sama Autorka, pozycja Uczczona w mojej biblioteczce. Polecam z całego serca.

Druga, po "Całym zdaniu nieboszczyka", najbardziej ukochana pozycja Chmielewskiej. Napad garbatych na pociąg to mistrzostwo, za każdym razem mnie śmieszy. Nie da się doświadczyć twórczości Mistrzyni polskiego kryminału bez Lesia. Jak powiedziałaby sama Autorka, pozycja Uczczona w mojej biblioteczce. Polecam z całego serca.

Pomimo sympatii do Chmielewskiej, "Lesio" niestety mnie rozczarował. Bardzo żenujący, prostacki humor. Duńczyk mówi po duńsku i Polacy nie rozumieją - hahaha, cóż to za beczka śmiechu. Autorka nie potrafi też tworzyć oryginalnych postaci, u niej wszyscy tak samo mówią, to samo myślą i tak samo się zachowują. Jak dla mnie książka była też dość nudna, powinna była się skończyć na dwóch historiach, bo trzecia już była wtórna. Wymęczyłam tę książkę i cieszyłam się, że kiedy już skończyłam.

Pomimo sympatii do Chmielewskiej, "Lesio" niestety mnie rozczarował. Bardzo żenujący, prostacki humor. Duńczyk mówi po duńsku i Polacy nie rozumieją - hahaha, cóż to za beczka śmiechu. Autorka nie potrafi też tworzyć oryginalnych postaci, u niej wszyscy tak samo mówią, to samo myślą i tak samo się zachowują. Jak dla mnie książka była też dość nudna, powinna była się...

Ponieważ książka wydała mi się inna niż reszta powieści Chmielewskiej to z początku nie przekonywała mnie do siebie. Kryminał przypominał raczej powieść obyczajową.
Potrzebowałam czasu by zrozumieć, że przygody głównych bohaterów rozbawią mnie do łez.
Fantastyczne i przyjemne.

Ponieważ książka wydała mi się inna niż reszta powieści Chmielewskiej to z początku nie przekonywała mnie do siebie. Kryminał przypominał raczej powieść obyczajową.
Potrzebowałam czasu by zrozumieć, że przygody głównych bohaterów rozbawią mnie do łez.
Fantastyczne i przyjemne.