Po lekturze książki Rachel Gibson „Uratuj mnie” doszłam do wniosku że chyba się starzeję (sic!). Nie zatraciłam się w niej, nie zapałałam jakimikolwiek emocjami w stosunku do głównych bohaterów (totalne zero), nie „wkręciłam się” w żaden z możliwych sposobów w akcję. A opisy łóżkowych poczynań Sadie i Vince’a nie poruszyły mnie ani trochę. Ba, wydaje mi się, że gdyby nie fakt że jestem świeżo po lekturze tej powieści pewno bym już zdążyła zapomnieć ich imiona.

Bo proszę państwa, jak dla mnie ta historia nie jest komedią romantyczną. Nie jest literaturą obyczajową dla kobiet. Ba, nie jest nawet bajką dla dorosłych. A czym jest ? HARLEQUINEM. Zwykłym, pospolitym Harlequinem. Liczyłam że ciekawa szata graficzna, przyciągająca wzrok okładka i interesujący opis z tyłu zapewni mi kilka godzin świetnej rozrywki. Może nie tej najwyższych lotów, tej najbardziej wysublimowanej z górnej półki – ale rozrywki. I niestety, ale rozczarowałam się. Bo tego rodzaju opowieści to ja osobiście NIE ZNOSZĘ. Przewidywalność, powtarzalność i opisy pseudoerotyczne – oto wszystko, czym może się pochwalić pani Gibson. Zdecydowanie nie polecam, chyba że ktoś ceni sobie tego rodzaju literaturę lub uwielbia już od pierwszych stron przewidywać zakończenie.

Po lekturze książki Rachel Gibson „Uratuj mnie” doszłam do wniosku że chyba się starzeję (sic!). Nie zatraciłam się w niej, nie zapałałam jakimikolwiek emocjami w stosunku do głównych bohaterów (totalne zero), nie „wkręciłam się” w żaden z możliwych sposobów w akcję. A opisy łóżkowych poczynań Sadie i Vince’a nie poruszyły mnie ani trochę. Ba, wydaje mi się, że gdyby nie...