Wiele wątków rozwiniętych czeka na rozwiązanie. I znając tego autora nie będzie ono wcale proste i oczywiste.

Wiele wątków rozwiniętych czeka na rozwiązanie. I znając tego autora nie będzie ono wcale proste i oczywiste.

Na plus powrót Rudda. W ogóle, poboczne historyjki w Lucyferze - w przeciwieństwie do podobnych zeszytów postaciocentrycznych z "Baśniach" - ciekawie rozbudowują świat przedstawiony. Niestety, wątek główny wciąż kuleje - Lilith zdobywa nowych, baardzo potężnych sprzymierzeńców, których autor wyciąga z kapelusza/z dupy na tej samej zasadzie, co wilka w poprzednim tomie. Także wątek Jill Presto - która do tej pory była jedną z moich ulubionych bohaterek - rozpisał Carey w bardzo nudny, niesatysfakcjonujący sposób. Sytuację ratuje Elaine - jak zwykle zresztą. Ten zeszyt z nią w roli trzeciego demiurga to czysta komiksowa poezja. Dla takich rozdziałów czytam tę serię - choć w poprzednich tomach taki wysoki poziom nie był wyjątkiem, tylko regułą.

Więcej o komiksach piszę na fb.com/polishpopkulture

Na plus powrót Rudda. W ogóle, poboczne historyjki w Lucyferze - w przeciwieństwie do podobnych zeszytów postaciocentrycznych z "Baśniach" - ciekawie rozbudowują świat przedstawiony. Niestety, wątek główny wciąż kuleje - Lilith zdobywa nowych, baardzo potężnych sprzymierzeńców, których autor wyciąga z kapelusza/z dupy na tej samej zasadzie, co wilka w poprzednim tomie....

Zbliża się koniec świata. Zbliża się Armagedon. Mike Carey (scenarzysta) pełnymi garściami czerpie z tradycji judeocheścijańskiej, ale nie tylko, ponieważ pojawiają się i pewnie elementy wierzeń Indian Ameryki Północnej. Oczywiście najczęściej przywołuje Apokalipsę św. Jana, choć mi podczas lektury przypomniał się fragment ze Starego Testamentu z księgi proroka Joela: „Tłumy i tłumy w Dolinie Wyroku [znajdować się będą], bo bliski jest dzień Pański w Dolinie Wyroku. Słońce i księżyc się zaćmią, a gwiazdy światłość swą utracą” (Jl. 4, 14-15).
Powyższy cytat jest na miejscu biorąc pod uwagę wydarzenia rozgrywające się we wszechświecie Lucyfera (tzw. drugim stworzeniu),gdzie Lilith gromadzi swoją armię, swoje dzieci. Zarówno te zrodzone, a nie stworzone potomstwo spłodzone z demonami (zbrojne Lilim),jak i spłodzonych „w niestałych miejscach poza czasem” aniołów, którzy są owocem związku z archaniołem Sandafonem. Pod jej wodzą bracia i siostry w Lilith gromadzą się nieopodal murów Srebrnego Miasta, chcą skorzystać z nieobecności Jahwe i wedrzeć się do środka, aby zniszczyć primum mobile, czyli tron Boży. Do ostatecznego rozwiązania jeszcze trochę, nie następuje ono w bieżącym albumie, ale pewnie będzie miało miejsce w kolejnych tomach.
Seria Lucyfer nieubłaganie zbliża się do finału, zostały tylko dwa tomy, na które niecierpliwie czekam. Pewnie dlatego omawiany tom traktuję jako przystawkę przed finałem. Historia opowiedziana na kartach Przełomu nie jest porywająca. Z punktu widzenia całości narracji, to opowiadanie jest konieczne, ale mało atrakcyjne. Podczas lektury zwróciłem uwagę na schemat konstrukcyjny opowiadania Carey’a, jego opowieść zbudowana jest na antonimach, które akurat w tym tomie są wyraźnie widoczne: rozpad-trwanie, stworzenie-niszczenie, umieranie-odradzanie, śmierć-narodziny. Chociaż Lucyfer nie jest antonimem Boga…

- - -
całość tu:
http://dybuk.wordpress.com/2013/10/15/lucyfer-9-przelom/

Zbliża się koniec świata. Zbliża się Armagedon. Mike Carey (scenarzysta) pełnymi garściami czerpie z tradycji judeocheścijańskiej, ale nie tylko, ponieważ pojawiają się i pewnie elementy wierzeń Indian Ameryki Północnej. Oczywiście najczęściej przywołuje Apokalipsę św. Jana, choć mi podczas lektury przypomniał się fragment ze Starego Testamentu z księgi proroka Joela:...

Swietny komks. Polecam cala serie.

Swietny komks. Polecam cala serie.