Muszę uczciwie powiedzieć, że książki Sparksa znam głównie z opowieści i porywających ekranizacji. W dawnych szkolnych czasach poznałam "Szkołę uczuć", czyli film oparty na powieści "Jesienna miłość" i do dziś płaczę przy nim jak bóbr. To samo przy "Ostatniej piosence". "Pamiętnika" nie oglądałam, więc kiedy zobaczyłam książkę w wyjątkowo atrakcyjnej cenie, postanowiłam nadrobić książkowe zaległości.

I nie zawiodłam się, choć fabuła nie jest specjalnie skomplikowana i zgodnie z zapowiedzią wydawcy, kręci się wokół miłości. Mógł z tego wyjść straszliwy gniot, na szczęście autor okazał się bardzo empatycznym człowiekiem, który ma dar pisania o uczuciach. Dlatego rozterki kobiety zakochanej w dwóch mężczyznach jednocześnie, nie wzbudziły we mnie politowania i umiałam się z nią nawet utożsamić.

Zwłaszcza że tłem tej historii miłosnej sprzed pięćdziesięciu lat był współczesny dramat związany z chorobą Alzheimera. Allie, główna bohaterka, została wraz z mężem umieszczona w domu opieki właśnie z jej powodu. Stopniowo bowiem pamięć zaczynała odmawiać jej posłuszeństwa i zanim jeszcze przestała rozpoznawać najbliższych, stwierdziła, że to będzie najlepsze wyjście. Jej mąż, Noah, nie poddaje się jednak i czyta jej pamiętnik zawierający historię ich znajomości, żeby złowić choć kilka ulotnych chwil, kiedy jej tożsamość wraca, a ona przypomina sobie miłość, która wciąż ich łączy.

Z tego pamiętnika dowiadujemy się między innymi, że Noah i Allie zakochali się w sobie jako nastolatkowie, ale zostali rozdzieleni, bo pochodzili z różnych warstw społecznych. Uczucie jednak nie wygasa do końca i kiedy piętnaście lat później Allie znajduje w lokalnej gazecie notkę o powrocie Noaha do rodzinnej miejscowości, pod wpływem impulsu odwiedzić dawnego kochanka, choć trzy tygodnie później ma wyjść za mąż za innego mężczyznę. Na miejscu musi dokonać trudnego wyboru.

Czytanie znacznie uatrakcyjnia ciekawa kompozycja częściowo oparta na retrospekcji z elementami powieści epistolarnej. Atutem jest też piękny język, jakim posługuje się autor lub tłumacz. Dzięki temu to, co mogło być banalne, staje się ważne i bardzo naturalne, a czytelnik ma szansę polubić bohaterów i szczerze współczuć im jesieni życia naznaczonej ciężką chorobą. Sparks nie ucieka od prozaicznych problemów, przedstawia życie jako ciąg prywatnych tragedii i radości. I może w tym tkwi jego fenomen.

Nie płakałam, ale fragmenty fabuły śniły mi się ze mną i moimi bliskimi w rolach głównych. A to znaczy, że coś z lektury we mnie zostało.

Muszę uczciwie powiedzieć, że książki Sparksa znam głównie z opowieści i porywających ekranizacji. W dawnych szkolnych czasach poznałam "Szkołę uczuć", czyli film oparty na powieści "Jesienna miłość" i do dziś płaczę przy nim jak bóbr. To samo przy "Ostatniej piosence". "Pamiętnika" nie oglądałam, więc kiedy zobaczyłam książkę w wyjątkowo atrakcyjnej cenie, postanowiłam...