Czy znajdzie się tu ktoś, kto jeszcze nie widział ekranizacji „Pamiętnika”? Jeśli tak, bardzo polecam. :-) Jest to zdecydowanie jeden z lepszych filmów o miłości, jakie kiedykolwiek oglądałam. Nie dziwne więc, że miałam też wielkie oczekiwania wobec książki. Choć często spotykałam się z opiniami, że „Sparksa lepiej się ogląda, niż czyta”, miałam nadzieję, że w tym przypadku powieść dorówna sławnemu filmowi.

Cóż, najogólniej mówiąc - nie dorównała… Jak zapewne wiecie, akcja rozgrywa się na trzech płaszczyznach czasowych, przedstawiając głównych bohaterów (Allie i Noaha) w młodości, kiedy się w sobie zakochują, a potem rozstają; w dorosłości, kiedy ich drogi znów się krzyżują; a także w wieku starczym, kiedy dożywają swoich dni w domu spokojnej starości. Spoiwem ich romantycznej historii jest stary pamiętnik, czytany codziennie chorej na Alzheimera Allie.

Książka ma zupełnie inny klimat niż ekranizacja. Przede wszystkim inaczej jest rozłożona tzw. siła ciężkości. W filmie bardzo dużo miejsca poświęca się młodości bohaterów. Pokazane są malownicze scenerie wesołego miasteczka, jeziora, morza i łąk, gdzie młodzi przeżywają najpiękniejsze chwile swojego życia. Tymczasem w powieści wszystko zaczyna się od momentu, kiedy Noah ma już ponad trzydzieści lat, a swoje pierwsze spotkanie z Allie opisuje dosłownie na kilku stronach…

Wiele miejsca poświęcone jest za to ich starości oraz momentowi, kiedy po latach Allie odwiedza Noaha. Wtedy przez jeden rozdział jedzą raki na kolację i wspominają dawne czasy. Przez kolejne trzy przygotowują się do płynięcia łodzią i w końcu nią płyną, by przez następne strony Allie zastanawiała się, kogo wybrać. Noaha czy swojego ówczesnego narzeczonego Lona? Takim sposobem akcja toczy się bardzo wolno i jedynie duża czcionka oraz mała ilość stron ratują sytuację.

Kolejna różnica, jaką zauważyłam w książce, to totalnie inne charaktery głównych bohaterów od tych wykreowanych w filmie przez Ryana Goslinga i Rachel McAdams. Podczas gdy w wersji filmowej Noah ma silną osobowość, zawsze dąży do osiągnięcia swoich celów i jest porywczy, w książce przedstawiony jest jako osoba nieśmiała, skryta i cicha. Podobnie Allie. W filmie równie porywcza i krzykliwa jak Noah, tu bywa nijaka i bez charakteru.

Wszystko to sprawia, że fani filmu czytając książkę, mogą (choć nie muszą) poczuć się rozczarowani. W moim odczuciu powieść sama w sobie nie jest zła, ale w porównaniu ze swoją słynną ekranizacją wypada raczej słabo. Zapewne gdybym czytała ją bez kinowego kontekstu, miałabym o niej dużo lepsze zdanie, ale i tak nie pozostałaby w mojej pamięci na długo ani nie dostarczyła tylu wzruszeń, ilu się po niej spodziewałam…

Czy znajdzie się tu ktoś, kto jeszcze nie widział ekranizacji „Pamiętnika”? Jeśli tak, bardzo polecam. :-) Jest to zdecydowanie jeden z lepszych filmów o miłości, jakie kiedykolwiek oglądałam. Nie dziwne więc, że miałam też wielkie oczekiwania wobec książki. Choć często spotykałam się z opiniami, że „Sparksa lepiej się ogląda, niż czyta”, miałam nadzieję, że w tym przypadku...