Mario Vargas Llosa urodził się w 1936 roku w Arequipie. W swoim życiu napisał całkiem sporo powieści, tom opowiadań, tekst do albumu ze zdjęciami, a także sztuki teatralne. Jego powieści doczekały się 3 ekranizacji, stojących na dobrym poziomie, żadnej jednak wybitnej. Ze względu na swoje przekonania i zaangażowanie polityczne przez część czytelników jest odkładany na dalszy tor, ich strata. W Polsce znamy go obecnie z pięknego wydania Wydawnictwa Znak, które po przyznaniu pisarzowi Literackiej Nagrody Nobla wznowiło jego wszystkie teksty. Na fali popularności autora po 2010 roku zapoznałem się do tej pory z „Rozmową w Katedrze”, „Pantaleonem i Wizytantkami”, „Rajem tuż za rogiem”, „Marzeniem Celta”, „Świętem Kozła”, „Szelmostwami niegrzecznej dziewczynki” oraz „Szczeniakami”. W tym gronie tylko „Szczeniaki” i „Szelmostwa…” mnie nie zauroczyły i nie pochłonęły w całości. Pozostałe grono, a w szczególności „Rozmowa…” i „Święto…” stanowią absolutne klasyki w swoim gatunku i jednocześnie jedne z najlepszych powieści jakie w życiu czytałem. Llosa w swoich dziełach posługuje się pięknym, kwiecistym i namiętnym językiem. Nikt z taką gracją i żarliwością nie umie pisać o uczuciach międzyludzkich. Częste stosowanie narracji polifonicznej wyprowadziło go na piedestał pisarzy.
„Pochwała macochy” to króciutka opowieść o życiu trójki bohaterów – ojca, syna i jego macochy. Syn płonie ogniem namiętności względem macochy, która mu ulega. W tym wszystkim niczego nieświadomy ojciec dokonuje codziennych czynności fizjologiczno-biologicznych. Obrazy ożywają i stają się wypełnieniem życia rodziny. Skandal wisi na włosku, nasz mały bohater pisze wypracowanie do szkoły, w którym instrumentalnie wskazuje czego dokonał w ostatnim czasie…
Ta satyra właściwie może nie mieć sensu, może nie być ani uniwersalna ani realna. To wszystko nie ma znaczenia gdy do pióra zasiada Llosa. Czytelnik płynie po nieznanych sobie meandrach literackich przygód razem ze słowami pojawiającymi się w każdym zdaniu. One tworzą jedność, nierozerwalne połączenie poezji z prozą. Znamy każde słowo, a jednak siedząc i myśląc godzinami nie potrafilibyśmy ich ułożyć w tej, jedynej i niepowtarzalnej kombinacji, której poznanie stanowi przyczynek częstych wypieków na policzku i niezliczonego pokładu uznania kierowanego w stronę autora. Przerywniki z opisami erotycznych scen przedstawianych na płótnach dodają dodatkowej wymowy całej historii. Niestety w tym wypadku Llosa zrezygnował z wszelkich literackich sztuczek na rzecz popisów językowych.
Z kolei duży plus należy się za najlepszy w historii literatury opis defekacji. Wydrukowałem go sobie i powiesiłem na ścianie!
Gdyby jeszcze w tym całym żarcie było drugie dno dałbym powiastce lepszą notę. Ale może moje obecne wątpliwości rozwieją „Zeszyty don Rigoberta”? Poczekamy zobaczymy.

Mario Vargas Llosa urodził się w 1936 roku w Arequipie. W swoim życiu napisał całkiem sporo powieści, tom opowiadań, tekst do albumu ze zdjęciami, a także sztuki teatralne. Jego powieści doczekały się 3 ekranizacji, stojących na dobrym poziomie, żadnej jednak wybitnej. Ze względu na swoje przekonania i zaangażowanie polityczne przez część czytelników jest odkładany na...