Przeczytałem "Bosą" drugi raz i dlatego pozwalam sobie na ponowne (w 2013 na LC byłem jako "Biały") napisanie kilku słów .
Bosa jest dla mnie (po ponownej lekturze) za bardzo ubrana. Trochę za dużo sweterków, szmatek, fatałaszków, słów czy zdań. Chciałbym, żeby była bardziej przewiewna.

Przeczytałem "Bosą" drugi raz i dlatego pozwalam sobie na ponowne (w 2013 na LC byłem jako "Biały") napisanie kilku słów .
Bosa jest dla mnie (po ponownej lekturze) za bardzo ubrana. Trochę za dużo sweterków, szmatek, fatałaszków, słów czy zdań. Chciałbym, żeby była bardziej przewiewna.

Piotr, główny bohater powieści, od dawna mieszkający w stolicy, wraca do rodzinnego miasteczka. Nawet nie podejrzewa, jak bardzo ziemia się dla niego – że zacytuję dosłowny termin z książki – już niebawem „zatrzęsie”. A „trzęsie się” ona wielokrotnie, przy czym po raz pierwszy na spotkaniu byłej klasy IVc miejscowego liceum – za sprawą tytułowej Bosej. Stara miłość – która nigdy wcześniej właściwie nie została nazwana po imieniu i formalnie nigdy nie „zaiskrzyła” – odżywa teraz, całkiem nieoczekiwanie, choć od matury minęło już 18 lat...
Historia początkowo może wydać się banalna i mało realnie przedstawiona, dalsze rozdziały w zupełności już jednak przekonują do wiarygodności zachowań bohaterów oraz do ogólnego biegu wydarzeń. Dzięki przedstawieniu niebanalnej przeszłości dwojga bohaterów (szczególnie ciekawe są tutaj życiowe doświadczenia Ewy Bosej) zbliżenie Piotra i Ewy staje się bardzo realistyczne i – jeżeli tak można powiedzieć – uzasadnione. Oczywiście nie jestem tropicielem realności w literaturze pięknej (a wręcz przeciwnie),uważam jednak, że skoro już naświetla się jakąś sytuację, skoro próbuje się kreślić jakieś tam portrety, to powinny być one konsekwentne i w miarę logicznie zaserwowane. Na szczęście z czystym sumieniem mogę uspokoić: w książce Jerzego Mojżeszewicza są one jak najbardziej przekonywujące i wyczerpująco podane. Proszę więc nie odkładać książki zbyt pochopnie, zbyt wcześnie, nie doczytawszy do końca – gdyby to komuś w ogóle przychodziło do głowy – bo stracicie wiele!
Ale to nie wątek miłosny (romansowy) skłonił mnie do zakupu „Bosej”, nie on mnie szczególnie zainteresował. Powiem szczerze, że czynnikiem decydującym była tutaj – że powołam się na katalogową notkę – „pobrzmiewająca zewsząd muzyka rockowa”. A tak! Już motyw gitary basowej na okładce wskazuje na ogromną i niebanalną wagę muzycznej warstwy tekstu... Po lekturze zaś mogę rzec: rocka jest tu pod dostatkiem, a muzyczną pasję autora czuć od razu. A że słuchałem podobnych zespołów i sam próbowałem kiedyś pogrywać – tym sympatyczniej mi się książkę Jerzego Mojżeszewicza czytało (np. wspominkowe wrażenia autora/bohatera po pierwszym przesłuchaniu albumu „Nevermind” Nirvany – bezcenne; czy muszę mówić, że niegdyś, dawno temu odczucia miałem łudząco podobne?!). Naturalnie nie będę się rozpisywał nad poszczególnymi płytami czy piosenkami, które się gęsto przez tekst przewijają, lecz powiem krótko: dla fana rocka, i to niekoniecznie urodzonego w latach siedemdziesiątych, podróż przedstawiona w książce będzie bardzo atrakcyjna.
Prawdziwym mistrzostwem jest jednak dla mnie rozdział 19. – i „wyprawa” Bosej po uwięzioną w śpiączce dziewczynkę, która to – za sprawą brawury nieodpowiedzialnego ojca – ulega fatalnemu wypadkowi samochodowemu w górach... Zresztą jeżeli o tę nietypową „ekspedycję” tytułowej bohaterki chodzi, to przyznać muszę z ręką na sercu, że uwielbiam wprost takie klimaty w literaturze (nazwijmy je: oniryczno-wizyjne). Super. Rozdział ten, rozdział-wędrówka po jakichś dziwacznych zaświatach, zdecydowanie przebija (czy wręcz miażdży) wszystko inne w tej książce, a połączenie wątków historycznych – których ślady odnajdujemy przecież we wcześniejszych fragmentach – z metafizyczną wyprawą „nawiedzonej” Ewy daje wielce frapujący efekt. Naprawdę super!
Jest to książka o miłości, o przyjaźni, o wierności... Lubię pozytywne zakończenia, a takie tutaj dostajemy. To też plus. I nawet kiepskawa korekta nie mąci zbytnio odbioru i znacząco nie odbiera przyjemności płynącej z czytania tej ze wszech miar ciepłej, przyjemnej, krzepiącej książki.

Piotr, główny bohater powieści, od dawna mieszkający w stolicy, wraca do rodzinnego miasteczka. Nawet nie podejrzewa, jak bardzo ziemia się dla niego – że zacytuję dosłowny termin z książki – już niebawem „zatrzęsie”. A „trzęsie się” ona wielokrotnie, przy czym po raz pierwszy na spotkaniu byłej klasy IVc miejscowego liceum – za sprawą tytułowej Bosej. Stara miłość – która...

Ta ksiaka,sprawila mi wielka frajde!To,jak powrot do domu,moja Wielkopolska.I wspominanie lat 80-tych,lat mojej mlodosci.W przeciwienstwie do niektorych kiczowatych babskich czytadel,ta opowiesc jest inna,jest prawdziwa.I jest dla kobiet,chociaz nie tylko.Mamy,piekny watek milosny,i tutaj widac,ze autor jest rowniez poeta.I bardzo duzo rocka,no szczerze mowiac,jak dla mnie troche za duzo....Poza tym,troche magii,szamanow i uzdrowicieli.I wazny watek przyjazni,tej,z lat dziecinstwa,ktora nie przemija.I to wszystko napisal facet.W sumie,lekture zaliczam do bardzo udanych i polecam.I nie pozostaje mi nic innego,jak tylko poczekac na nastepna powiesc tego autora.
Simpatica,il ricordi di mia infanzia.....
Specjalne podziekowania dla mosevitza,za polecenie mi tej ksiazki i "niech zyje dobra opowiesc!"

Ta ksiaka,sprawila mi wielka frajde!To,jak powrot do domu,moja Wielkopolska.I wspominanie lat 80-tych,lat mojej mlodosci.W przeciwienstwie do niektorych kiczowatych babskich czytadel,ta opowiesc jest inna,jest prawdziwa.I jest dla kobiet,chociaz nie tylko.Mamy,piekny watek milosny,i tutaj widac,ze autor jest rowniez poeta.I bardzo duzo rocka,no szczerze mowiac,jak dla mnie...

Odpowiadam tutaj, bo inaczej nie potrafię...

Jest mi niezwykle miło, dziękuję! Miło mi, bo trafił Pan, za sprawą mojej Hipoteki, do poetyckiego raju Edwarda Stachury! No bo i pociąg był i spóźnienie było i nieznajomy z tomikiem wierszy był, i to właśnie moich, więc pewnie to jakiś mój znajomy był i swój chłop, i tylko iść na piwo, lub wiersz jakiś napisać, a to przecież "Wszystko jest poezja"! (Polecam każdemu i Panu, jeśli Pan jeszcze tego nie czytał.) A tytuł Hipoteka, bo to takie wiersze pokolenia, które nazwałem sobie "pokoleniem kredytu hipotecznego", a i zalegały mi one, te wiersze, jak niespłacona hipoteka właśnie, czasami lata całe. Pozdrawiam!
Jerzy Mojżeszewicz

Odpowiadam tutaj, bo inaczej nie potrafię...

Jest mi niezwykle miło, dziękuję! Miło mi, bo trafił Pan, za sprawą mojej Hipoteki, do poetyckiego raju Edwarda Stachury! No bo i pociąg był i spóźnienie było i nieznajomy z tomikiem wierszy był, i to właśnie moich, więc pewnie to jakiś mój znajomy był i swój chłop, i tylko iść na piwo, lub wiersz jakiś napisać, a to przecież...

Świetny pomysł, stylistyka i język - nie mam zastrzeżeń, dobre przygotowanie merytoryczne. Ciekawie splecione wątki: muzyczny, historyczny, społeczny i miłosny. Minus - szczegół (a nawet trzy) dotyczące myślistwa. "Bosą" czyta się bardzo dobrze. Szczerze polecam!

Świetny pomysł, stylistyka i język - nie mam zastrzeżeń, dobre przygotowanie merytoryczne. Ciekawie splecione wątki: muzyczny, historyczny, społeczny i miłosny. Minus - szczegół (a nawet trzy) dotyczące myślistwa. "Bosą" czyta się bardzo dobrze. Szczerze polecam!