To moja pierwsza przygoda z prozą Grosmana.
Jak łatwo można dowiedzieć się z okładki tudzież portali internetowych, jest to wyjątkowa historia o miłości, poszukiwaniu, akceptacji i pewnie jeszcze kilka słów można by dodać. Bardziej wnikliwy badacz dotrze nawet do sformułowań typu "najlepsza książka poruszająca temat drogi".
I cóż, jest w tym wiele racji, tylko że książek tak opisywanych też jest cała masa. "Pusty dom" oraz "Szkoła uczuć" pokazują historie rodzącej się miłości ale czy na tej podstawie wywnioskujesz, który film wart jest obejrzenia? To co wyróżnia dzieła czy to filmowe, czy literackie to forma w jakiej autor podaje nam swoją historię.
A Grosman robi to iście mistrzowsko. Język użytkowy nie budzi żadnych zastrzeżeń, więcej - zasługuje na brawa. Piękne opisy przyrody, odczuć wewnętrznych czy upływającego czasu pozwalają zidentyfikować się z bohaterami. Gdy Ora widzi psa, ja też widzę psa. Niewiele autorów w tak wnikliwy i szczegółowy sposób potrafi oddać to, co jego bohaterowie widzą. Ten język może i nie jest efektowny jak u dajmy na to Karpowicza, może i Grosman nie lubi się bawić w zabawy słowne, neologizmy, zaprzeczenia itd. Czy jednak to w jakimś stopniu umniejsza atrakcyjności dzieła? Raczej śmiem wątpić.
To co najbardziej mnie w prozie Izraelczyka urzekło to sposób przedstawiania wydarzeń. Przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, sen i jawa, list i dialog, to wszystko nie tylko doskonale się ze sobą komponuje, ale wręcz uzupełnia. Zabiegi znane między innymi z LLosy i jego "Rozmowy w Katedrze" są tu często wykorzystywane, choć na swój indywidualny sposób. Grosman nie ma problemu żeby o jednym temacie pisać najpierw w liście, potem w śnie, dalej w opowieści jednego bohatera i dialogu dwóch pozostałych. Pomieszanie tych metod wpływa na wielowymiarowość powieści, a jednocześnie dowodzi że autor doskonale czuje się w zabawie konwencjami. Głównie dzięki temu powieść czyta się z wypiekami na policzkach.
Już się nie dziwię że Dawid Grosman widnieje corocznie na liście kandydatów do Nobla.

To moja pierwsza przygoda z prozą Grosmana.
Jak łatwo można dowiedzieć się z okładki tudzież portali internetowych, jest to wyjątkowa historia o miłości, poszukiwaniu, akceptacji i pewnie jeszcze kilka słów można by dodać. Bardziej wnikliwy badacz dotrze nawet do sformułowań typu "najlepsza książka poruszająca temat drogi".
I cóż, jest w tym wiele racji, tylko że książek...