W "Ostatnim rozdaniu" Wiesława Myśliwskiego zakochałam się po raz pierwszy zimą 2013 roku. Najpierw uległam "modzie" na tą książkę, później stała się ona moim przedmiotem badawczym do pierwszego współautorskiego artykułu naukowego. W dzisiejszym świecie, gdy mamy do czynienia z szeroką ofertą produktów, trudno znaleźć dobrą książkę, o której szybko nie zapomnimy. Istnieją różne sposoby na odnalezienie takiej publikacji: zainteresowania, odwiedziny pobliskiej biblioteki, narzucenie lektury wynikające z uczestnictwa w zajęciach, zapoznanie się z opinią naszych znajomych. Na każdym kroku mamy do czynienia również z reklamą, która uderza w nas ze wszystkich stron. Od papierowych ulotek poprzez telewizję aż po przekaz internetowy.
Z „Ostatnim rozdaniem” Wiesława Myśliwskiego spotkałam się kilka miesięcy po premierze powieści. Do lektury zachęcali mnie znajomi oraz reklamy internetowe. W końcu postanowiłam dowiedzieć się, na czym polega fenomen najnowszego dzieła autora.
Wiesław Myśliwski w swojej najnowszej powieści „Ostatnie rozdanie” pochyla się nad tajemnicą pamięci, która interesuje ludzi do dziś. Zastanawiamy się, dlaczego niektóre wspomnienia towarzyszą nam dłużej, a inne przepadają. Dlaczego do wybranych zdarzeń przykuwamy większą uwagę niż do pozostałych i co kieruje nami, że umysł wybiera właśnie te, a nie inne momenty
z życia. Dlaczego to co złe nie raz nie chce opuścić naszego umysłu, a to co dobre, z biegiem czasu staje się rozmazanym obrazem. Właśnie dlatego stała się ona inspiracją do prowadzenia badań, tworzenia tekstów piosenek oraz wierszy. Pomniki, obchodzone święta, zdjęcia czy wakacyjne pamiątki są sposobem podtrzymania pamięci o wydarzeniu, nie tylko historycznym, czy napotkanej osobie. Dzięki temu, że autor nie nadaje ani imienia, ani nazwiska głównemu bohaterowi, powieść staje się uniwersalna, przez co bardziej wrażliwy czytelnik odnajdzie w niej cząstkę własnego doświadczenia. Pretekstem do rozważań nad mechanizmem pamięci jest stary, opasany gumą, znaleziony notes, w którym znajduje się jedyny ślad, jaki pozostawiły po sobie osoby, które napotkał na swojej życiowej drodze bohater Myśliwskiego. To wszelkie dane kontaktowe, tj. imię, nazwisko, adres czy telefon, które stają się bodźcami pobudzającymi pamięć. Jednocześnie są one drobnym uzupełnieniem wiedzy, ponieważ zapis pozwala na zidentyfikowanie osoby, której poszukujemy.
Mężczyzna wykreowany przez Myśliwskiego przeglądając notes ma nadzieję na krótki powrót do przeszłości. Wierzy, że wszystkie z napotkanych osób wniosły coś do jego życia. Bohater rozpoczyna tę filozoficzną wędrówkę według porządku alfabetycznego:

Zacząłem naturalnie od litery A. Abramowicz Jan, Arasiewicz Kazimierz, Adamowska Inez, Angerman Dariusz, Ambroziak Jacek, Anuszkiewicz Klemens, Ajducki Mirosław, Arska Paulina, Apelblum Dawid i jeszcze kilku, kilkoro innych, a może i więcej. Tak, tych znam, znałem. Z niektórymi mam czy miałem żywe kontakty, z niektórymi rzadki, od przypadku do przypadku, niektórzy umarli. Ale wiem, kim są, byli, czym się zajmują, zajmowali, jakie funkcje pełnią, pełnili albo są już na emeryturze, Arska Paulina była nawet kiedyś, krótko, moją kochanką. Wyjechała i nigdy nie dała znaku życia, ale dobrze ją pamiętam, twarz, włosy, oczy, ciało. Niektórych jednak na których wzrok mój się zatrzymuje, imiona, nazwiska, adresy nic mi nie mówią. (Myśliwski 2013: 5)

Znajomości nawiązywał w różnych miejscach: w szkole, na studiach, podczas przyjęć okolicznościowych, w pracy oraz w domu. Kiedy jego pamięć przywołuje we wspomnieniach obraz kobiet, z którymi się spotykał, zdaje sobie sprawę, że w swoim życiu nie liczył się z nikim i niczym. Nie myślał o ich uczuciach. Postanawiał zakończyć z nimi znajomość, ponieważ nie dopuszczał do siebie myśli, aby cokolwiek mogło mu towarzyszyć w jego codzienności. Pomysł porządkowania pamięci i przeszłości za pomocą notesu został de facto powielony w powieści w postaci notesu krawca Radzikowskiego, u którego w młodości terminował główny bohater. Krawiec również wertuje po latach suche zapisy – nazwiska, adresy i na tej podstawie rekonstruuje przeszłość, aby nie tylko kontaktować się z klientami, ale także, aby pomóc mężczyźnie odnowić dawne kontakty.
Stałym elementem „Ostatniego rozdania” są listy od narzeczonej bohatera z czasów młodości – Marii. Mężczyzna w obawie przed niesprostaniem wymagań dziewczyny próbuje odrzucić jej miłość. Nie odpisuje na listy, które przysyła do niego, nie szuka z nią kontaktu, co prowadzi do jej samobójczej śmierci. Stając w obliczu tej strasznej tragedii, zdaje sobie sprawę, że zmarnował swoje życie i że na próżno szuka sposobu, który mógłby zawrócić czas i pozwolić zacząć wszystko od nowa. Układ przedstawionych wydarzeń prezentuje, że sposób traktowania spotkanych osób oraz miłość, jaką możemy obdarzyć drugą osobę, jest pewnego rodzaju lustrem, w którym odbija się nasz obraz, pokazując jakimi jesteśmy ludźmi. W dużej mierze obraz ten jest kształtowany przez sposób myślenia konkretnego człowieka, które skrywa jego umysł. „Ostatnie rozdanie” polecam wszystkim osobom, dla których ważna jest zarówno pamięć o drugim człowieku, jak i sam człowiek. Wszystkim tym, których nie pochłonął wirtualny świat, dla których liczy się kontakt face to face, a nie tylko on the Facebook. Powieści na pewno nie zrozumie ten, kto nie lubi snuć refleksji nad swoim życiem, innymi wydarzeniami z przeszłości oraz ten, kto uśpił swoje wspomnienia i nie chce ich budzić. „Ostatnie rozdanie” Wiesława Myśliwskiego to książka dla miłośników różnych aktywności związanych z pamięcią, którzy - poddając analizie poszczególne zdarzenie - mogą odnaleźć jego sens, odpowiedzi na nurtujące pytania, co pomoże im zrozumieć samych siebie.

W "Ostatnim rozdaniu" Wiesława Myśliwskiego zakochałam się po raz pierwszy zimą 2013 roku. Najpierw uległam "modzie" na tą książkę, później stała się ona moim przedmiotem badawczym do pierwszego współautorskiego artykułu naukowego. W dzisiejszym świecie, gdy mamy do czynienia z szeroką ofertą produktów, trudno znaleźć dobrą książkę, o której szybko nie zapomnimy. Istnieją...