Gdyby przez ostatnie 40 lat nie wyszedł żaden horror, albo książka z elementami grozy, pozycja ta byłaby godna polecenia. Dzieło z tego gatunku nie musi wysilać żeby podobało się czytelnikowi, wystarczy że trzyma w napięciu. A z tym jest jak ze słońcem w marcu. Pojawia się czasem, ale stanowczo za krótko żeby się nim nacieszyć. Posłowie genialnie tłumaczy jak ten średni tytuł stał się klasykiem.

Gdyby przez ostatnie 40 lat nie wyszedł żaden horror, albo książka z elementami grozy, pozycja ta byłaby godna polecenia. Dzieło z tego gatunku nie musi wysilać żeby podobało się czytelnikowi, wystarczy że trzyma w napięciu. A z tym jest jak ze słońcem w marcu. Pojawia się czasem, ale stanowczo za krótko żeby się nim nacieszyć. Posłowie genialnie tłumaczy jak ten średni...

"Amityville Horror" to książka, która mrozi krew w żyłach. Na wstępie muszę przyznać, że Jay Anson stworzył coś więcej niż zwykły horror. To mieszanka reportażu z elementami fikcji, oparta na rzekomo prawdziwych zdarzeniach.

Historia zaczyna się, gdy rodzina Lutzów wprowadza się do starego domu przy Ocean Avenue 112 w Amityville, gdzie wcześniej doszło do makabrycznej zbrodni. Szybko okazuje się, że ich nowy dom to coś więcej niż tylko mur i dach. Zaczynają dziać się rzeczy nie do wytłumaczenia - niewytłumaczalne zimno, dziwne dźwięki, przemieszczające się przedmioty, a nawet fizyczne przeobrażenia.

Co ciekawe, Anson przedstawia tę opowieść w sposób, który balansuje na granicy pomiędzy faktem a fikcją. Narracja jest płynna, choć miejscami chaotyczna, co dodaje historii pewnego rodzaju autentyczności. Czytając, łapiemy się na myśli, że to wszystko mogło się naprawdę wydarzyć.

Książka wciąga, choć niektóre fragmenty mogą wydać się przesadzone. Wiele osób podczas czytania z pewnością będzie zadawać sobie pytanie, na ile te wydarzenia były prawdziwe. Anson zostawia to otwarte, co tylko potęguje uczucie niepewności i tajemniczości.

Jednym z najmocniejszych punktów książki są postaci. Lutzowie są przedstawieni jako zwykła rodzina, która niespodziewanie wpada w sam środek paranormalnej zawieruchy. Ich reakcje, strach, niepewność, a czasem nawet desperacja, są bardzo ludzkie i prawdziwe.

Wydanie książki przez Vesper jest na wysokim poziomie, z kilkoma intrygującymi ilustracjami, które dodatkowo budują klimat. To niewątpliwie dodaje książce dodatkowego uroku.

"Amityville Horror" to świetna propozycja dla fanów gatunku i tych, którzy lubią ponura atmosferę. Książka zdecydowanie zapewnia dreszczyk emocji i sprawia, że zastanawiamy się nad granicą pomiędzy rzeczywistością a fikcją. Dla mnie to solidna 7/10.

"Amityville Horror" to książka, która mrozi krew w żyłach. Na wstępie muszę przyznać, że Jay Anson stworzył coś więcej niż zwykły horror. To mieszanka reportażu z elementami fikcji, oparta na rzekomo prawdziwych zdarzeniach.

Historia zaczyna się, gdy rodzina Lutzów wprowadza się do starego domu przy Ocean Avenue 112 w Amityville, gdzie wcześniej doszło do makabrycznej...

Książka sama w sobie dalej przeraża, ale moim zdaniem nie tym, czym powinna. Mnie najbardziej niepokoiły sytuacje, w których spokojni i normalni rodzice zaczęli nagle krzyczeć i bić swoje dzieci. Sama zmiana zachowania wywarła u mnie spore wrażenie.
Fragmenty horrorowe natomiast już są mocno średnie. Zdania typu "nagle pojawił się za nim świński ryj" są śmieszne, a nie straszne. Ponadto zabrakło jakiejkolwiek próby wyjaśnienia dlaczego Lutzowie widzieli takie, a nie inne potwory. Dlaczego świnia? Zielony śluz? Niestety, fakt prawdziwości zdarzeń ze stron książki dzisiaj w drugiej dekadzie XXI wieku już się nie broni.
Niemniej to dalej solidny horror, który przeczytałem bardzo szybko. Momentami się bałem, ale i tak nie uważam "Amityville Horror" za wybitne dzieło.

Książka sama w sobie dalej przeraża, ale moim zdaniem nie tym, czym powinna. Mnie najbardziej niepokoiły sytuacje, w których spokojni i normalni rodzice zaczęli nagle krzyczeć i bić swoje dzieci. Sama zmiana zachowania wywarła u mnie spore wrażenie.
Fragmenty horrorowe natomiast już są mocno średnie. Zdania typu "nagle pojawił się za nim świński ryj" są śmieszne, a nie...

Najlepszy horror jaki czytałam, cały czas trzyma w napięciu.. nie radzę czytać kiedy jesteś sam w domu

Najlepszy horror jaki czytałam, cały czas trzyma w napięciu.. nie radzę czytać kiedy jesteś sam w domu

klasyka gatunku, pisana bardziej po dziennikarsku niż na sposób powieści. Ma swoje momenty i trzyma w napięciu.
Na pewno rozbudza wyobraźnię i niepokoi czyli to co powinien horror robić.

klasyka gatunku, pisana bardziej po dziennikarsku niż na sposób powieści. Ma swoje momenty i trzyma w napięciu.
Na pewno rozbudza wyobraźnię i niepokoi czyli to co powinien horror robić.

Och, cóż to było za nieziemskie rozczarowanie. Wydanie Vespera tak mnie zauroczyło, filmową wersję z 1979 lubię ze względu na klimat, a i klasyczna literatura grozy wydawała się strzałem w dziesiątkę.

Nie dało się jednak bardziej chybić. Bardzo się z tą lekturą męczyłem. Ni to fabuła, ni to reportaż, napisane dość przyciężką ręką. W dodatku uważam, że autor nie potrafi budować napięcia.

"Kathy odwróciła się teraz w stronę figury. Mogłaby przysiąc, że lew się poruszył, zbliżając się do niej o kilka centymetrów!"

Oto przykładowe zdanie z książki. Mam wrażenie, że każdy względnie szokujący moment różni się od innych jedynie dodaniem wykrzyknika! Tych wykrzykników jest w książce pełno. Jakby miały sprawić, że przez nie się wystraszymy. Och, jak bardzo to nie działa.

A napięcie w literaturze grozy to rzecz podstawowa. W dodatku dialogi, bardzo nierealistyczne, nikt tak ze sobą nie rozmawia. Mógłbym wypisać więcej wad, ale nie chcę się dłużej pastwić. Zalet niestety nie widzę więcej poza wydaniem.

Och, cóż to było za nieziemskie rozczarowanie. Wydanie Vespera tak mnie zauroczyło, filmową wersję z 1979 lubię ze względu na klimat, a i klasyczna literatura grozy wydawała się strzałem w dziesiątkę.

Nie dało się jednak bardziej chybić. Bardzo się z tą lekturą męczyłem. Ni to fabuła, ni to reportaż, napisane dość przyciężką ręką. W dodatku uważam, że autor nie potrafi...

Klasyka gatunku. Nie jest rewelacyjna, ale się wciągnęłam. Książka ma klimat, sama historia upiorna i budzi taka grozę. Generalnie polecam.

Klasyka gatunku. Nie jest rewelacyjna, ale się wciągnęłam. Książka ma klimat, sama historia upiorna i budzi taka grozę. Generalnie polecam.

Książka sama w sobie bardzo słaba, za to posłowie warte przeczytania.

Książka sama w sobie bardzo słaba, za to posłowie warte przeczytania.

Ciekawa.

Ciekawa.

Lubię historie o nawiedzonych miejscach; nie tylko fabularyzowane, ale i zwykłe opowieści. Amityville jest jedną z ikonicznych powieści, bo przyjęto model promowania tego jako prawdziwych wydarzeń. Nowatorskie, bo powstałe na kilka dekad przed bootleg horrorami.


Problem w tym, że jest zwyczajnie męczące. Jasne, mamy kilka klasycznych tropów właściwych temu gatunkowi, mamy duchy, księdza, medium, zmyślonych przyjaciół, przedmowy, posłowia... i tyle. Brak gęstej atmosfery, brak czegokolwiek, co skłaniałoby do czytania dalej, poza samozaparciem, by się z tym zapoznać. Bohaterowie odrzucający i postępujący zupełnie niezrozumiałe z nieprzekonującym wpływem domu; tak jakby autor sobie zanotowal "w tym momencie X musi zrobić Y bo dom na nich tak wpływa", bez żadnej podbudowy.


Jest zwyczajnie niemrawa i słaba. 


Zdecydowanie lepsze w temacie jest Wróć przed zmrokiem Sagera, będące poniekąd przepisaniem i ulepszeniem tej historii, czy raczej - motywu. Dzisiaj Amityville to już tylko ciekawostka, a nie pelnokrwista historia.

Lubię historie o nawiedzonych miejscach; nie tylko fabularyzowane, ale i zwykłe opowieści. Amityville jest jedną z ikonicznych powieści, bo przyjęto model promowania tego jako prawdziwych wydarzeń. Nowatorskie, bo powstałe na kilka dekad przed bootleg horrorami.


Problem w tym, że jest zwyczajnie męczące. Jasne, mamy kilka klasycznych tropów właściwych temu gatunkowi, mamy...