"Piękny Kraj" to powieść z szeroko pojętego gatunku fantasy. Przedstawia ona nieco apokaliptyczną wizję świata, nie kopiując przy tym pomysłów innych. Wykorzystuje instynkty, a nie chłodne rozumowanie, co znacznie zwiększa emocje – nie jesteśmy w stanie przewidzieć, co się stanie na następnej stronie. I chociaż wynik walki dobra ze złem jest z góry wiadomy, autor potrafi przy tym zaskoczyć.
Bohaterowie, których w powieści nie ma zbyt dużo, to ludzie z krwi i kości: mają swoje wspomnienia, traumy, aspiracje, cele i uczucia, co sprawia, że niezwykle łatwo przychodzi czytelnikowi oswojenie się z nimi i poczucie sympatii (przynajmniej do większości z nich). Cierpienie w książce pana Averilla nabiera zupełnie nowego znaczenia. Tu wspomnienia przeradzają się w fobie, mieszają w głowach, nie pozwalają nikomu się od nich uwolnić.
W tej powieści wykorzystano dobrze znaną walkę z czasem. Wszystko dzieje się bardzo szybko i to powoduje ekscytację oraz ciągłe napięcie przy czytaniu. To niesamowite, jak bardzo historia może uzależnić od siebie odbiorcę. Już po połknięciu kilku rozdziałów, nie można przestać myśleć o tym, co może wydarzyć się później, jakie będą tego konsekwencje, co autor jeszcze zmieni.
W opisie na tylnej okładce duży nacisk kładzie się na wątek romantyczny. Moim zdaniem całkiem bez sensu. Owszem, miłość między bohaterami jest, rozwija się, kwitnie, nie bacząc na niesprzyjający los, ale to nie jest tak, że bez niej książka byłaby gorsza. Wątek miłosny jedynie dolewa oliwy do ognia emocji, jakimi wypchana jest ta historia, nie stanowi jej podpory.
Jestem, krótko mówiąc, zdumiona i zachwycona "Pięknym Krajem". Może to z powodu świeżości przeżyć, jakich doświadczyłam w trakcie czytania, a może dlatego że rzeczywiście jest taka cudowna i genialna, ale jestem pod ogromnym wrażeniem. Nie sądzę, żebym w najbliższym czasie znalazła coś podobnego świetnością, ale jeśli tak się zdarzy, z pewnością będę pamiętać o "Pięknym Kraju". Genialna, polecam baaardzo gorąco.

"Piękny Kraj" to powieść z szeroko pojętego gatunku fantasy. Przedstawia ona nieco apokaliptyczną wizję świata, nie kopiując przy tym pomysłów innych. Wykorzystuje instynkty, a nie chłodne rozumowanie, co znacznie zwiększa emocje – nie jesteśmy w stanie przewidzieć, co się stanie na następnej stronie. I chociaż wynik walki dobra ze złem jest z góry wiadomy, autor potrafi...